augustus 2015 – Soms kan je de uitdaging aangaan om jezelf opnieuw uit te vinden

Waarom ons Pentakelhuis verbonden is met een zwarte cape.

Al bij de aankomst in Dover waren er beelden die ik niet goed thuis kon brengen. Ik zie mijzelf maar van deur tot deur gaan, in het donker. Gehuld in een zwarte cape.

Gelukkig kijkt K nergens van op en gaat met mij op pad naar de beelden die ik heb. Ja zeg ik: ‘het zijn kleine smalle donkere straatjes’. En ik zie alles van opzij.

Het zijn de smalle straatjes. Het is het donker en ik weet zeker dat ik gehaast ben. Ik voel me schichtig en gedreven, er moet nog zo veel.

Ik weet zeker dat ik niet in de gegoede buurten ben. Er is veel armoe.

Ik krijg niet helder wat mijn rol is en zeker niet wat mijn status is. Alleen dat die cape mij beschermd.

Ik weet dat het mijn taak is. Ergens ver diep van binnenuit mij, een roeping. Evenals dat rook, vuur en warmte belangrijk zijn.

Anno 2015 geloof ik dat er meer is dan alleen het heden dat ik ken en mijn huidige leven.

En dat ons ‘Pentakelhuis’ die warmte geeft.

Morgen gaan we weer naar huis. Wat ik gisteren niet vond op Stonehenge, vond ik wel in Bradford on Avon. Ik hou van aardse spiritualiteit. Met mijn voeten in de klei voelen dat er meer is. Mij er door laten raken én…….weer verder.

Het is één van die dagen!

Dat het weerbericht alléén maar regen aangeeft.
Eindeloze uren.

De straten lopen over.

In Engeland duik je dan de pub in.

En heb je een vertrouwd beeld: Wifi en Cappuccino.

Het is dan wachten tot er, even, een moment van helderheid is.

Zodat je je omgeving kunt verkennen.

En het hondje uit kunt laten.
De rest van de week blijft het dit weer. Regen. Regen, Regen.
Geloof dat ik een herhaling van deze dag best wel zie zitten.

Is ‘ECHT’ iets dat met je gebeurt?

‘ECHT’ is niet hoe je gemaakt bent, roepen wij tegen ons nieuwe speelgoed konijntje: ‘Eggie, het zit niet aan de buitenkant van dingen’!

Je vindt het niet op verre plaatsen,

of in het verleden van mensen en gebouwen.

Je kunt het zoeken op heilige plaatsen

of in de geschiedenis van mensen.

Wellicht denk je dat religie antwoorden heeft

of dat geld en macht een oplossing zijn.

Het zal ergens in jezelf van start gaan, gewoon door je leven te LEVEN. Het zal zeker pijn doen en niemand zal je vertellen dat ‘je leven leven’ leuk is. Waarschijnlijk duurt het ook nog eens een hele lange tijd en zal je er uiteindelijk haveloos uitzien. Maar dat geeft allemaal niets, want als je eenmaal ‘ECHT’ bent, ben je niet lelijk meer. Behalve voor mensen die het niet begrijpen.

Vrij naar ‘Het fluwelen konijn’ van Margery Williams

Alles is hier net een maatje anders.

Het contrast met Zeewolde (sinds 1983) en Alfriston (sinds 1398) is groot. Zeewolde is ontstaan op de tekentafel en kent voornamelijk rechte lijnen. Alfriston kent volgens mij géén enkele rechte lijn. Alleen de 1, de 8, de 3 en de 9 in hun jaartal hebben Zeewolde en Alfriston gemeenschappelijk.

Neem nou de wegen.

Of de voetpaden.

De potjes jam.

De deuren.

Het uitzicht over de weiden.

Zelfs de zee lijkt groter of toch kleiner……….Het is maar waar je het tegen afzet.

De Engelsen en Chesto of is het Chesto en de Engelsen?

Bij aankomst in het huis van Jilly staan de koekjes klaar.

Hij mag overal mee naar binnen zolang wij ons maar gedragen.

Voor the Church of the Good Shepherd staat een bak met water.

What breed he is?
Oh what a lovely dog!
Can I touch him?
Oh how sweet!

Chesto, onze Dutch Shepherd, heeft nog nooit zoveel aandacht gehad als hier in Engeland. Hij laat zich aanraken, accepteert brokjes en gedraagt zich lieflijk.

En op Sunday 30e August mag hij ook in de kerk aanschuiven voor the Blessing of Animals. Uiteraard alléén wanneer zijn baasjes zich gedragen.

Chesto wil wel! Misschien mag Eggie mee, want die moet ‘ECHT’ worden.

3 Redenen om ‘ECHT’ te willen worden.

Het verhaal van ‘wat is ECHT’ gaat al zo lang mee.
Eggie daarentegen is heel nieuw.
Tijdens het koffie drinken, aan het begin van onze vakantie, stond ie daar.

Dit was niet te weerstaan.
Dit is het begin van de reis van Eggie op zoek naar ‘ECHT’.

Want waarom zou je ‘ECHT’ willen worden?

je bent niet lelijk meer, behalve voor mensen die het niet begrijpen
het is iets dat met je gebeurt
je geeft er niets om dat het pijn heeft gedaan

Wat is ‘Echt’?

“Wat is Echt?’ vroeg het Konijn op een dag, toen ze naast elkaar lagen, vlak bij de haard in de kinderkamer. ‘Betekent het dat je van binnen iets hebt dat zoemt en van buiten een palletje?’

‘Echt is niet hoe je gemaakt bent,’ zei het Leren Paard.
‘Het is iets dat met je gebeurt.
Als een kind lang, heel lang van je houdt,
niet alleen om met je te spelen, maar Echt van je houdt, dan wordt je Echt.’

‘Doet het pijn?’ vroeg het Konijn.
‘Soms wel, ‘ zei het Leren Paard,
want hij sprak altijd de waarheid.
‘Als je Echt bent, dan geef je er niets om dat het pijn heeft gedaan.’

‘Gebeurt het allemaal ineens, net als opgewonden worden?’ vroeg hij, ‘of stukje voor stukje?’
‘Het gebeurt niet allemaal ineens,’ zei het Leren Paard.
‘Je wordt het gewoon. Het duurt een hele tijd. Daarom gebeurt het niet vaak met dingen die gemakkelijk breken, of scherpe randen hebben, of heel voorzichtig behandeld moeten worden.

In het algemeen ben je tegen de tijd dat je Echt wordt, meestal kaalgeknuffeld, en je ogen zijn eruit gevallen en je poten bengelen erbij en je ziet er haveloos uit.
Maar dat geeft allemaal niets, want als je eenmaal Echt bent,
ben je niet lelijk meer, behalve voor mensen die het niet begrijpen.’

Het Konijn zuchtte.
Hij verlangde ernaar om Echt te worden en te weten te komen hoe je je dan voelde.

En toch was het een nogal verdrietige gedachte dat hij eerst kaal zou worden en zijn ogen en zijn snorharen kwijtraken. Hij wilde maar dat hij Echt kon worden zonder dat al die vervelende dingen met hem zouden gebeuren.

Het fluwelen Konijn’
(of ’hoe speelgoed Echt wordt’)
Margery Williams
uitg. Bruna, Utrecht, 1973