Hoe het komt dat ouders strijden en wat wij daar bij BOR van vinden.

Soms zitten er grote verschillen tussen vaders en moeders.
De één heeft rode schoenen.

 

En de ander heeft roze sokken.

 

Zo lang ze van elkaar houden gaat dat goed.
Ze vinden elkaars schoenen en sokken dan GEWELDIG!

 

Maar ja, wanneer de liefde over is dan kan het zomaar ineens zijn dat die rode schoenen stom zijn en die roze sokken gewoon lelijk.

 

Soms draven ze dan ook zo door dat ze roepen: ‘Als jij zulke stomme rode schoenen draagt kan je geen goede vader zijn’.
Of ‘Als jij zulke lelijke roze sokken draagt kan je geen goede moeder zijn’.

 

En daar zit jij dan als kind.
Eigenlijk ben jij namelijk voor de helft rode schoen en voor de helft roze sok.

 

Het lijkt dan ineens of jij gevangen zit tussen die rode schoen en die roze sok. Want waar hou je nou het meeste van?

 

En weet je, ze hoeven echt niet meer van elkaar te houden en in één huis te wonen. Je wilt gewoon dat ze van jóu houden en het ‘samen’ goed doen als ouders. 

Dan blijven je ouders die volwassenen waar je als kind op kunt vertrouwen.

Voor alle kinderen van gescheiden ouders die bij Humanitas BOR komen.

Vrij vertaald naar:

Handreiking

Ouders kunnen hun kind helpen bij het ontwikkelen van zelfvertrouwen door bij het vallen eerst af te wachten, niet meteen toe te schieten om het te helpen bij het opstaan maar eerst te kijken of het kind het zelf kan.

Wanneer het kind het zelf kan is het niet nodig om hulp te bieden.

Het kind kan de volwassene leren ervaren als hulp om beperkingen te leren overwinnen.

Door middel van de volwassene kan het kind de eigen mogelijkheden leren ontdekken en vergroten.

Zo leert het op zijn eigen mogelijkheden te vertrouwen en deze te gebruiken en leert het vanuit een aanvankelijk niet-kunnen.

Een vorm van hulpverlening is het aanbieden van de hand van de volwassene en het kind begeleiden zijn evenwicht zelf te hervinden.

De volwassene laat, door het aanbieden van de hand aan het kind, voelen dat het niet alleen is.

Dit is voor het kind vaak voldoende om te kunnen voelen dat het de bewegingsbeperkingen zelf kan overwinnen, op eigen kracht en niet door de kracht van de volwassene.

‘Het voelen gevoed’

Margo Knaapen

Overasselt, 1992 (5^e druk) blz. 32

 

 

 

.