Eigenlijk, eigenlijk zijn wij héél erg saai bij BOR.

En geloven we dat bij herhaling de spiegelneuronen aan het werk gaan.

 

Bij BOR staan de kinderen centraal.

 

We bieden ze een plek waar we regels en afspraken hebben.

 

Tuurlijk weten we dat dat ouders volwassenen zijn die het soms onhandig doen.

 

Soms lijkt het wel dat ouders een soort burnout verschijnselen krijgen wanneer ze te veel strijden.

 

Maar we geloven bij Humanitas ook heel sterk dat iedere ouder een goede ouder wil zijn.

 

Daarom roepen we héél vaak dat de kinderen kanjers zijn en zo veel meer ‘weten’ dan dat ze laten zien of zeggen.

Dus…………… blijven herhalen en worden we heel saai.

Vrij vertaald naar Reinalda Kerseboom.

Het symbool geeft als eerste antwoord.

Janco komt in mijn spelkamer omdat zijn ouders tamelijk recent zijn gescheiden. Iris komt op een ander tijdstip spelen omdat haar vader 2 jaar daarvoor plotseling is overleden.
Allebei de kinderen hebben psychische problemen. Ze slapen slecht, zijn huilerig en chagrijnig. Hebben geen plezier in school en kunnen zich niet goed concentreren.
Spelen helpt dan. In de spelkamer wordt anders gespeeld dan alleen thuis of met leeftijdsgenoten. De spelkamer is een plek waar je je verhaal mag doen met symbolisch of creatief materiaal en er is een volwassene die zo meespeelt dat het verhaal eerst gehoord wordt en vervolgens een andere wending kan krijgen.
Janco en Iris missen allebei hun vader.  Met Playmobil en ander speelgoed laten zij mij zien wat er in hun binnenwereld leeft. Daar zijn woorden soms handig bij, maar niet altijd nodig.

Janco was laaiend boos op zowel zijn vader als zijn moeder. In het echt kon hij met die boosheid geen kant op, bang als hij was ze allebei of een van beiden te kwetsen of kwijt te raken. Spelen gaf hem wel de mogelijkheid zich te uiten. Weken achtereen bouwde hij met allerlei spullen een stad. “Rampenstad” noemde hij het. In die stad reed een auto rond met een baby als chauffeur. Die baby kon natuurlijk nog niet goed autorijden en daarom gebeurden er allemaal rampen waar een vader en een moeder slachtoffer van werden. “Net goed”, zei Janco vaak.
Iris was vooral in de war en vond het moeilijk zichzelf weer toe te staan om blij te zijn. In het echt had ze het nooit meer over haar vader. Ze kon het woord papa zelfs niet meer uitspreken. Ze legde thuis zonder dat moeder het zag wel heel regelmatig iets moois neer bij zijn foto op het buffet. In de spelkamer kon ze er lange tijd maar niet toe komen te kiezen wat ze zou willen spelen. Maar op een goed moment koos ze voor het poppenhuis, dat ze inrichtte en waar een moeder met haar kinderen leefde.

Wat de levensverhalen van Janco en Iris gemeenschappelijk hebben is dat op een goed moment hun moeders weer verliefd werden. En dat ze een poos later allebei aan mij vroegen hoe ze dit hun kind het beste konden vertellen. Zowel de moeder van Janco als de moeder van Iris waren er van overtuigd dat ze de verliefdheid en de potentiële nieuwe partner voor hun kind verborgen hadden weten te houden. En dat hadden ze gedaan om hun kind niet verder in de war te brengen. “Je bent de eerste aan wie ik dit vertel”, zeiden ze. “Niemand weet het nog”.
Ze waren dan ook nogal verbaasd dat ik, via de symbooltaal van hun kinderen, allang op de hoogte was van die nieuwe man in hun leven.
In Janco’s spelverhaal was namelijk ineens een 2^e vader (samen met de echte vader van de baby in de auto) aanwezig. Janco sloot ze samen ergens op met de mededeling: “zo laat die hier maar een poosje samen zitten, aan jullie heeft de baby ook niks”.
En in Iris haar poppenhuis verscheen ineens stilletjes en bijna verborgen een manfiguur. Ik ontdekte hem de eerste keer pas na afloop van de sessie tijdens het opruimen. Iris had die man op de bank neergezet. Hij was er alleen maar, als een soort baken of stille getuige, terwijl in het spel de moeder en de kinderen bij een foto samen treurden om een overledene. In de volgende sessies bleef die man op de bank zitten, maar hij was er steeds.