Van die ene boom die ‘trouw’ is aan zichzelf.

Oké, oké ik snap hem al.

Het heeft wat geworstel gekost. En heel de week langs die enkele boom rijden confronteerde mij steeds met mijn geworstel.

Ik werd boos. Boos op die mannen die daar aan de slag waren. Boos op die boom. Want waarom zou je daar in je uppie blijven staan. Hup ga gewoon aan de wandel. Zoek een andere alleenstaande boom.

Je gaat daar toch niet vrijwillig blijven staan? Niemand die je beschermt, bemoedigt en troost. Zoek een bondgenoot. Wees samen boos. Meldt je aan als woordvoerder van boze bomen.

Maar uiteindelijk begon het te dagen. Wanneer je daar in je uppie staat ben je:

• herkenbaar
• zichtbaar
• een ijkpunt

Kortom ik hou van deze boom omdat hij opvalt, herkenbaar is, een ijkpunt onderweg en heel de weg verlang ik er naar om hem te zien.

Die boom wil ik zijn:

Trouw aan mijzelf en aan de waarden die dienend zijn.

Met stevige wortels staan voor waar ik in geloof.

Niemands geweten, geen politieagent of een opvoeder willen zijn.

Bemoedigen  en vertrouwen hebben vanuit geweldloos verzet.

En ja…..mocht je me nu een beetje vreemd vinden?

Dan is dat de consequentie die ik aanvaardt.