Het voelde voor mij volkomen natuurlijk om voor ons drieën te kiezen. De vragen en opmerkingen van de buitenwereld maakten het er soms niet makkelijker op. Zowel de maatschappelijke als mijn eigen dogma’s, in het afwijken van wat als ‘traditioneel en succesvol’ wordt gezien, raakten mij. Mijn kwetsbaarheid zat hem er vooral in dat ik deel uit wilde blijven maken van de maatschappij en de behoefte om ‘acceptabel’ af te wijken. Mijn overtuiging is dat je niemand dient door de wereld te provoceren; dat zit niet in mijn aard. Wat natuurlijk is voor mij, is gaan voor datgene waar ik in geloof, zonder mezelf en anderen geweld aan te doen. Ik geloofde in ons drieën!
Een (h)echte drie-eenheid
Het begrip ‘driehoeksrelatie’ is niet iets wat ik snel zal gebruiken. Een driehoeksrelatie ontstaat wanneer je een rechte lijn trekt tussen drie verschillende mensen. Ik herken mezelf en onze relatie meer in het beeld van de Triskele, het Keltische beeld van beweging en dynamiek binnen een drie-eenheid.
Vooroordelen over de drierelatie
Het is met name de buitenwereld die van een driehoeksrelatie spreekt met alle gedachten die daarbij horen: seks, vreemdgaan, geheimzinnigheid en jaloezie. Het contrast tussen het beeld dat mensen gecreëerd hadden over hoe ik eruit zou moeten zien, levend met twee mannen, en de werkelijkheid is dan ook altijd grappig geweest. Iedere keer was men weer verbaasd over het feit dat ik niet aan hun beeld voldeed en een in principe braaf, saai en voorspelbaar meisje was dat gewoon een aantal specifieke waarden in het leven naleeft. Wij hebben het nooit nodig gevonden om ermee te koop te lopen dat we van elkaar hielden. We waren bereid om de consequenties te aanvaarden voor het feit dat wij op dat moment gewoon een leven met zijn drieën wilden. Zo hebben Marc en ik ons huwelijk formeel ontbonden en zijn we met zijn drieën naar de notaris gegaan om een samenlevingscontract en testament op te laten maken. Het was namelijk iets wat tussen ons drieën gebeurde, iets wat voor ons alle drie goed voelde en iets waar we op dat moment alle drie in geloofden. Romantischer dan dat was het niet.
‘Het pijnlijkste voorbeeld was dat er in het huis van een familielid, familiefoto’s stonden waarvan de helft was afgeknipt’
Het delen van onze relatie met de buitenwereld
Ik weet nog heel goed dat we op een punt kwamen, waarop we de wereld wilden informeren over onze keuze om met zijn drieën verder te gaan. Ik wist echt niet waar te beginnen. Hoe vertel je de wereld dat je een keuze hebt gemaakt die afwijkt en die in eerst instantie ook bij ons zo ontzettend veel vragen opriep? Wij hadden geen flauw idee hoe het samenleven met zijn drieën eruit zou gaan zien. We wilden geheimzinnigheid vermijden en onze relatie gewoon bespreekbaar maken. De eerste stap was richting onze ouders en familie. Mijn ouders zagen hoe serieus wij waren en konden goed overweg met Marc en Jorg. Als je mijn vader vroeg hoeveel schoonzoons hij had, antwoordde hij steevast 3. Eén schoonzoon bij zijn jongste dochter, en twee bij zijn oudste dochter. Mijn vader heeft dan ook altijd veel met Marc en Jorg ondernomen. Daarnaast was er ook familie die er niets van moest weten en ons zowel als individu en als gezin negeerde. Het pijnlijkste voorbeeld was dat er in het huis van een familielid, familiefoto’s stonden waarvan de helft was afgeknipt.
Het accepteren van weerstand
De buitenwereld zag geen reden, en kende bovendien geen mogelijkheden, om onze relatie van drie personen een plekje te geven. We waren bereid om deze weerstand te aanvaarden. Natuurlijk had ik hier ook verzet tegen. Naar mijn idee was er, behalve het afwijken van het traditionele, geen enkele reden om ons niet te accepteren. De meest fundamentele zaken die een relatie tot een relatie maken, waren ook in onze relatie aanwezig. Het bleef lastig. Zo kregen wij als reactie dat we maar moesten vertellen dat Jorg op ons zolderkamertje woonde. Op die manier zou het voor iedereen makkelijker te accepteren zijn. Voor ons was het juist belangrijk dat ieder van ons evenveel rechten had in de relatie, recht op inbreng, gelijkwaardigheid in verwachtingen en recht van spreken. Dat was ook de manier waarop wij ons wilden laten aanspreken door de buitenwereld.
‘Net als in iedere relatie, was ook onze relatie gebaseerd op liefde, begrip, steun en verantwoordelijkheid’
In voor- en tegenspoed
Onze relatie betekende dat we de zorg, aandacht en verantwoordelijkheid deelden. Houden van meerdere mensen was niet het allerbelangrijkste. De mogelijkheid om dit aan de wereld kenbaar te maken, waarmee en hoe we de verantwoordelijkheid voor elkaar namen; dát was wat ertoe deed, zodat de buitenwereld wist dat we er, in voor- en tegenspoed, voor elkaar waren. Zo was Jorg ooit op het ijs gevallen, had zijn duim verbrijzeld en lag hij in het ziekenhuis. Ook daar presenteerden wij ons als drie partners: wij wilden op die manier alle drie betrokken worden bij wat er ging gebeuren. Het waren juist deze mooie momenten die me strijdlustig maakten. Momenten waarop ik bereid was om met de hele wereld in discussie te gaan over onze manier van samenleven en waar deze op gebaseerd was. Want net als in iedere relatie, was ook onze relatie gebaseerd op liefde, begrip, steun en verantwoordelijkheid.
‘De consequenties die deze periode in mijn leven met zich meebracht, wogen op tegen wat ik ervoor terugkreeg’
Gewoon: een plusvariant van de tweerelatie
Vaak had de buitenwereld een mening over ons, oordeelde over ons en veroordeelde ons op sommige momenten. Ik ben geboren en getogen in een maatschappij waarvan ik wist dat er bepaalde regels, waarden en normen waren. Wij zijn daar nooit van afgeweken. We hadden enkel een plusvariant gevonden en ik durfde de uitdaging aan te gaan om dat bespreekbaar te maken.
Liefde en geluk wegen op tegen vooroordelen
Tot op de dag van vandaag vind ik het moeilijk om te begrijpen waarom we ons maatschappelijk gezien zo beperken in onze relaties. De plusvariant zoals wij hem leefden, had bepaalde voorwaarden en consequenties. Toch heb ik in onze drierelatie geen enkele concessie hoeven doen aan de waarden en normen die ik tijdens mijn opvoeding meegekregen heb. Alles waar ik in geloofde werd zelfs aangescherpt. De consequenties die deze periode in mijn leven met zich meebracht, wogen op tegen wat ik ervoor terugkreeg: eerlijkheid, acceptatie, openheid, zelfbeheersing, trouw, loyaliteit en de intense behoefte om het goed te hebben en gelukkig te zijn.
De belangrijkste leermomenten
Ik heb veel moois mogen ervaren en belangrijke lessen geleerd uit deze ervaring. Misschien wel één van de belangrijkste lessen was het besef dat mensen alles vanuit hun eigen perspectief bekijken. Zo vertelde ik ooit eens iemand over onze relatie; hoe wij de verbinding tussen drie personen aan waren gegaan, hoe we samen oud wilden worden en de verantwoording aangingen voor een gezamenlijk leven. De reactie die volgde was: ‘oud worden en verantwoordelijkheid nemen snap ik nog, maar ik vraag me af of ik trouw zou kunnen blijven.’ Hoewel ik in mijn verhaal de woorden trouw en ontrouw nooit naar voren had laten komen, was dit wel direct waar deze persoon aan dacht. Iets wat mij meer vertelt over de persoon in kwestie, dan over mijzelf. Vooroordelen komen vanuit het perspectief van de ontvanger en zeggen niets over de persoon die veroordeeld wordt, maar alles over de persoon die de vooroordelen uit.
Omgaan met vooroordelen
Ik ben in deze periode van mijn leven met veel vooroordelen geconfronteerd. Sommige interessant, sommige lachwekkend en andere kwetsend. Maar waar de vooroordelen ook op gebaseerd zijn, één ding staat vast: wanneer een ander geen noodzaak ziet om zijn gedachten bij te stellen, is verandering onmogelijk. Hoe hard je het ook probeert en hoe graag je het ook wilt. Ga zonder schaamte voor datgene waar je voor gekozen hebt, zonder jezelf of anderen te veroordelen. Ga de uitdaging aan en pas je leven aan. Pas wanneer je verandering aanvaardt, is daadwerkelijke groei mogelijk. Ik heb zelf mogen ervaren wat veranderingen met je kunnen doen en vooral wat het je uiteindelijk op kan leveren.
Maria de Ridder 