Het einde van onze drierelatie en het bestaan van ons meeroudergezin

Wanneer ik aan ons denk als drierelatie, denk ik aan een omgekeerde piramide op de punt. Ik was de punt waar alles op steunde, maar dat kon alleen door het evenwicht tussen Marc en Jorg, die de bovenkant van onze piramide vormden. We moesten er uiteraard alle drie voor zorgen dat het evenwicht bewaard werd, maar door mijn positie op de punt, waren Marc en Jorg met betrekking tot de balans het centrale punt. Wanneer zij het evenwicht zouden verliezen, zou de piramide op mij, het steunpunt, breken. We waren ons dan ook altijd ontzettend bewust van dat beeld. Binnen deze piramide bevonden zich onze kinderen, die we op deze manier bescherming boden.

‘Als een stuwing van het leven kantelde onze piramide van haar punt, op haar zijkant’

Een evenwichtig geheel

Jarenlang functioneerde die omgekeerde piramide in een evenwichtig geheel. We waren op elkaar aangewezen en door het evenwicht hadden we niet meer nodig dan elkaar. Met onze persoonlijke interesses en ontwikkelingen hielden we ons systeem in stand en hadden we, naast de wiebelige plek in de buitenwereld, een eigen herkenbare vorm gevonden. Het was voor iedereen duidelijk hoe we leefden, welke rollen er waren en wat wij voor elkaar en de kinderen betekenden. Het waren rustige, vriendelijke en groeizame jaren.

Het was een fijne tijd om de kinderen een stevige basis mee te geven. Maar toen werden de kinderen groter, gingen ze puberen en begonnen ze steeds actiever hun plek in de buitenwereld in te nemen. Blijkbaar doet het leven zelf dan iets met een evenwicht. Op dat punt veranderde er ook iets bij ons in de relatie.

Het evenwicht veranderde

Voor mij voelde het als een implosie. Te veel evenwicht binnen een systeem voorkomt groei en leidt uiteindelijk tot stilstand. Als een stuwing van het leven kantelde onze piramide van haar punt op haar zijkant en kwam de relatie tussen Marc en Jorg centraal te staan. Zij waren nu het centrale punt en zorgden voor het evenwicht; ik stroomde de wereld in. Waar mijn werk in eerste instantie mijn tijd vulde en voor inkomsten zorgde, werd het een combinatie van mijn hobby, mijn maatschappelijke betrokkenheid en passie een betaalde baan. Ik werd als het ware opnieuw de wereld in gelanceerd. Mijn passie werd mijn werk en mijn werk werd mijn passie – en dankzij de gekantelde piramide was daar ook plaats voor.

Ook uit elkaar groeien is natuurlijk

Op dat punt begon onze gezamenlijkheid als personen uit de pas te lopen. Ik dreef van Marc en Jorg af als individu, met mijn interesses en invulling van mijn leven. Het komt namelijk regelmatig voor dat je bij bepaalde veranderingen in een levensfase met je relatie op een rotonde uitkomt. Je neemt deze rotonde samen, en uiteindelijk kan blijken dat door deze verandering in jouw individuele levensfase, je beiden een andere afslag neemt. Verliefd zijn en houden van is een smeermiddel en niet datgene dat de verbinding blijft geven. Respect, eigenwaarde en gelijkwaardigheid zijn waar het uiteindelijk allemaal om draait in een relatie. Wanneer je bemerkt dat je beiden een andere afslag neemt op de rotonde in jullie relatie, kijk je samen vanuit respect, gelijkwaardigheid en eigenwaarde wat je nog bindt. Je neemt een beslissing: wil je het dagelijks leven samen blijven delen?

‘We zijn nog steeds verbonden door een gedeeld verleden en we blijven ouders van onze, nu volwassen, zoons’

Een eigen toekomst; een gedeeld verleden

Ons gedeelde persoonlijk leven groeide verder uit elkaar, maar er was nog zoveel meer dat ons verbond. We leiden ieder ons eigen leven, hebben ieder onze eigen afslag genomen op deze rotonde in onze relatie. Maar ons gezamenlijk leven als meeroudergezin bleef. We stelden de kinderen centraal en de opvoeding was nog steeds een gezamenlijk doel. Hoewel wij besloten elkaar als levenspartners in een liefdesrelatie los te laten, zijn we nog steeds verbonden door een gedeeld verleden, houden we nog steeds van elkaar in het heden en blijven we alle drie ouders van onze, nu volwassen, zoons.