En toen, toen zaten we in een 'middenfase' (liminaliteit) een transitie naar een nieuw tijdperk, het na-corona-tijdperk.

Zoals Art Rooijakkers
het zó mooi aankondigt
in zijn podcast
‘De Eeuw van mijn Dochters’.

We leven niet in een tijdperk van verandering
maar in een verandering van tijdperk.

We zitten door het corona-virus
in een transitie-moment
een moment
tussen 
twee tijdperken in.

Het weer
het water
en de noordoosten wind
sluiten perfect aan  
bij mijn gevoel  van het moment.

Mijn dierbare (oud) collega S.
noemt het moment
waarin we nu leven
de fase van ‘liminaliteit’.

Zij beschrijft het als
een trapeze danser
die de ene trapeze loslaat
reikt naar de andere
en even
in het luchtledige hangt.

S. zegt dat het belangrijk is
om deze fase
vrijwillig te betreden
er doorheen te gaan.

En
alhoewel
het corona-virus
mij dwingt
kan ik deze fase 
wel benutten
mijn creativiteit aanspreken
er mijn eigen vorm aan geven.

Ik heb veel gelezen
over liminaliteit
me in erin verdiept
voor het project BOR.

We boden ouders
bij BOR een tussenfase
om van strijdende ex-partners
naar samenwerkende ouders
te komen.

Er  zijn meer
‘overgangsfases’ 
geweest in mijn leven.

Sommige waren me bekend
voorspelbaar
of 
onvermijdelijk.

Rituelen hebben mij
iedere keer weer geholpen
om het behapbaar
tastbaar
werkbaar te maken.

Mijn plogjes
fotoverhalen
zijn mijn houvast
mijn ritueel naar 
een nieuw tijdperk.

Eén ding
is voor mij zoveel
als zeker.

Ik neem mijzelf
altijd mee
bij iedere transitie.

Het is voor mij
het moment
om te investeren in mijzelf
de wereld
en in de mensen die 
belangrijk voor mij zijn.

De omstandigheden
dwingen me om bij mijzelf
te beginnen
maar niemand dwingt mij
om het alleen bij mijzelf te houden.

Ondanks de beperkingen 
van de maatregelen van het corona-virus
kan ik iedere dag
een stapje méér doen
door iets te betekenen
voor een ander.