Hoe geloofwaardig is straffen en belonen?

Zolang als ik me kan 
herinneren
heb ik iets met 
straffen en belonen
eigenlijk
iets TEGEN 
straffen en belonen.

Met eenzelfde felheid
en heftigheid
heb ik iets tegen
‘leren van je fouten’.

Voor mijn idee leer ik
NIKS door straffen
of belonen.
Leren van mijn fouten
zit er bij mij  sowieso
niet in.

Ik leer
wanneer ik weet hoe
‘oorzaak en gevolg’
werkt.

Wanneer ik 
mijn verantwoording neem
de gevolgen 
de consequenties
van mijn daden 
acties
of gedrag
ervaar
zie
besef
is dat een eerlijke 
realistische
leerzame situatie voor mij.

Wanneer aan de gevolgen
geen straf of beloning
wordt verbonden
wanneer ik mijzelf
om een gevolg 
niet straf
of beloon

is er ruimte
om naar de situatie te kijken
overwegingen te maken
te kiezen
verantwoordelijkheid te nemen
zodat mijn inzicht
en wijsheid groeit.

Bij mijn kinderen merkte ik
net als bij de tweeling
hoe snel ze inzien
dat ‘oorzaak en gevolg’ 
rechtvaardig is.

Soms is er geen natuurlijk gevolg
moeten we wachten
tot een nieuwe mogelijkheid
zich voordoet.

Soms kan ik het probleem
oplossen
door het met de kinderen
te bespreken
te zien wat ze zelf in te brengen hebben.

Ik leer mijn kind  
wat een gevolg 
kan zijn van zijn gedrag.

Wanneer ik
als ouder of
opvoedingverantwoordelijke
met mijn kind
in een machtsstrijd gewikkeld ben
ben ik geneigd logische gevolgen
als straf te gebruiken
waardoor het effect verloren gaat.

Ik hou mijzelf constant voor ogen:
‘Ik heb niet het recht iemand te straffen
ik heb de plicht te vertellen
wat reële consequenties zijn.

Ik heb niet het recht om mijn kind
mijn wil op te leggen
maar ik ben ook niet verplicht
toe te geven
of mee te bewegen met 
de nukken en onrechtvaardigheden
van mijn kind.

Zo had één van de zoons
geen zin om mee te eten
met de rest van het gezin
aan tafel
hij regelde zijn eten zelf wel.

Het cirkeltje was compleet
niet willen eten aan tafel
de ongezelligheid van zijn gedrag
honger op vreemde tijdstippen
de behoefte om te snoepen
er was geen gesprek over te voeren.

Tot we overgingen op
oorzaak en gevolg.

Zoonlief hoefde niet
met ons aan tafel te eten
wanneer hij dat niet wilde.

Maar aangezien we met elkaar
aan tafel aten 
wij de gezelligheid een 
belangrijk onderdeel vonden
van de maaltijd
kon hij er niet bij te zitten
wanneer hij niet met ons
wilde eten.

Vanaf dat punt was hij niet
betrokken bij onze maaltijden
at niet mee aan tafel.

Een halve week scharrelde zoonlief
zijn eigen kostje bij elkaar
op het tijdstip dat hij dat wilde.

Op een middag kondigde hij aan
dat hij gewoon weer aan tafel
mee wilde eten.

Voor de avondmaaltijd 
hadden we niet op hem gerekend
maar hij was van harte welkom
de volgende ochtend 
aan het ontbijt.

Zonder mokken of morren
scharrelde hij nog één keer
zijn maaltje bij elkaar
en schoof de volgende ochtend
met de rest aan tafel.

Hij vertelde dat het
omslachtig was
om zelf eten je eten bij elkaar
te moeten scharrelen
het erg ongezellig is om
alleen te eten.