Wat er zichtbaar is voorbij het lelijke van echt ‘ECHT’ oud zijn

Mijn vader J.
ligt in het ziekenhuis.

Hij heeft vorige week
zijn heup gebroken
en dat is
voor een bijna 91 jarige man
met veel fysieke belemmeringen
een ware uitdaging.

Samen met mijn moeder B.
hadden ze een fragiel
maar stabiel
en evenwichtig leven
gebaseerd op 65 huwelijk
liefde
trouw
en loyaliteit.

Door de val
de gebroken heup
en de operatie
is dat evenwicht verstoord.

Wanneer je niet meer
de beschikking hebt over
je fysieke krachten
de regie over je eigen lijf
en niet meer de snelheid 
in je reacties
zorgen de consequenties
van ouderdom
dat lelijke
en belemmerende
voor een vertraging
voor een afstand
naar de wereld
waar hij nu
noodgedwongen
deel van uitmaakt.

Het ziekenhuis.

Mijn vader 
wil weten wat er gebeurt
vraagt de reden van iets
en wil een stuk regie
maar in de wereld van het ziekenhuis
is 
te veel vragen
naar het ‘waarom’
niet handig
is er een limiet aan tijd
aan mogelijkheden.

Mijn vader heeft
die consequenties
te aanvaarden.

Het is een lelijk
schokkend
en confronterend proces.

Dan
is het ontroerend
om te zien
hoe mijn ouders
twee ÉCHT oude mensen
die zo hard werken
voor hun gezondheid
hun snelheid in verstand
en hun bestaan in de wereld
elkaar nog steeds weten te raken
met kleine gebaren
en woorden.

B. die tegen J. zegt: ‘Ik hou van je’.
J. die zegt: ‘Gelukkig maar, ik ook van jou’.

Het is prachtig
en zichtbaar
hoe 65 jaar liefde
vertrouwdheid
en wederzijds respect
dwars door de lelijkheid
van ouderdom
van aftakeling heen breekt
en
met een gestolen kus
hun liefde zichtbaar maakt
in een wonderschoon ‘samen’.

Ik ben trots op mijn ouders.
SUPER trots.
J. en B.: ‘Ik hou van jullie!’