In de voetsporen van de Boeddha, onze spirituele reis door India ( deel 9 )

We zijn in Bodhgaya.
Het is laat in de middag wanneer we naar het heiligste van het heiligste gaan:
de Mahabodhi tempel.

Helaas mag je geen mobiel meenemen naar deze heilige plek
alleen een fototoestel.

Doordat het donker begint te worden 
de drukte
alle verlichting
krijgen we een aantal vage foto’s
wat het allemaal nog mythischer maakt.

Het is druk
erg druk
iedere boeddhist wil hier minimaal een keer in zijn leven zijn geweest

en dat niet alleen
de Dalai Lama is op bezoek.

We sluiten aan bij een lange rij mensen
die de tempel ingaat
en zien 
achter een hek 
een glimp
en gaan dan weer
met de stroom
naar buiten.

Naast de Bhodiboom
vinden Koen, Delson en Khin een plekje
om te mediteren.

Ik kijk om mij heen en zie een diversiteit aan mensen en nationaliteiten
nonnen en monniken van de diverse stromingen van het boeddhisme: India, Tibet, China, Korea, Japan, Birma, Thailand, Cambodja, Vietnam en Sri Lanka bidden en chanten.
Het is geen stilte plaats, het is één intrigerende kakofonie van mensen en ieder betoont op zijn eigen manier zijn respect naar de Boeddha, de Bodhiboom en de Dalai Lama.

De volgende ochtend gaan Koen en Khin in alle vroegte terug om nogmaals te mediteren, maar ook dan is het vol met mensen.

Bodhgaya is de plaats waar de prins Siddhārtha, die de Boeddha wordt, op zoek ging naar bevrijding en onder een grote vijgenboom (de Bodhiboom) ging zitten. Hij neemt zich voor niet meer op te staan tot hij door meditatie een bevrijdingsweg heeft gevonden. Siddhārtha gaat nog dieper in meditatie en aandachtigheid. Bij het ochtendgloren, als de morgenster schittert, bereikt hij het verlichtende inzicht dat hij zo lang gezocht had.

Hij ziet alle fysieke en mentale verschijnselen opkomen en weer verdwijnen. Het wordt hem duidelijk dat in deze wereld niets op zichzelf, onafhankelijk van al het andere, kan bestaan. Daardoor beseft hij dat er niets is waaraan hij zich blijvend kan vasthouden. En dát betekent weer dat er in de mens geen onveranderlijke, persoonlijke wezenskern te vinden is, geen eeuwig ‘zelf’. Alle zelfzucht in hem dooft uit en hij raakt vervuld van liefdevolle welwillendheid voor en mededogen met alle levende wezens. Hij bereikt de totale verlichting: Nibbana.

Hij is nu de Boeddha.