Durf de uitdaging aan te gaan om jezelf opnieuw uit te vinden
Dat met die stepjes
is niet
doorgegaan.
Nog ziek
(van wat nu blijkt)
een longontsteking.
Gelukkig
vlogen we business class
op de punten
van K.
We zaten
helemaal
vooraan
in het vliegtuig
met allemaal
‘eigen’
luxe
zoals
water in een glas
nootjes in een
stenen schaaltje
en een (alcoholvrij) drankje.
Op mijn mini tafeltje
ligt een eigen
mini tafelkleedje
met bestek
en een servet.
Het is allemaal
een beetje
aan me voorbij gegaan.
Ik heb geslapen
en kon opgekruld liggen.
K. zegt
dat ik nog
niet zo veel kan zeggen
over Austin.
Dat klopt
natuurlijk
na 3 dagen
opgekruld gelegen
met griep.
Het was ook niet
het aangenaamste weer
met een gevoelstemperatuur van -6.
Vandaag gaan we
een dappere poging
wagen.
Met de elektrische stepjes.
Je pikt er één op
en je laat hem achter
wanneer je hem niet
meer nodig hebt.
Zo doet iedereen het.
We zijn onderweg naar Austin
Onderweg zoeken we iets te eten.
Ik heb al twee dagen griep.
Ik wil alleen maar opgekruld liggen
maakt niet uit waar
Of toch wel een beetje
gelukkig hebben we een auto
waar dat makkelijk in kan.
In Austin is het koud
-1
we duiken even onder.
Hoewel wij op alle vragen antwoorden hadden gevonden, was het voor de buitenwereld nooit voldoende. Ieder antwoord riep dikwijls een volgende vraag op. In mijn zoektocht naar antwoorden op de vragen van de buitenwereld, heb ik boeken verslonden, bibliotheken afgestruind, opleidingen gevolgd en op een gegeven moment een oproep geplaatst in een landelijk blad met de vraag of er nog meer vrouwen leefden in een drierelatie. Waar liepen zij tegen aan, welke vragen kregen zij en welke antwoorden hadden zij? Ik was op zoek naar ervaring kennis en theorie op het gebied van relaties, ouderschap en samenleven.
Ik kreeg twee reacties op mijn oproep in het landelijke blad. Twee vrouwen die leefden met twee mannen en kinderen; als eenheid, als individu en als drieoudergezin. Ik vond veel herkenning in deze contacten en de verschillen hielpen mij om te ordenen, keuzes te maken en te zien wat ik wel en niet wilde. Ik kreeg antwoorden door deze gedeelde informatie, ik kon mijn eigen verhaal kwijt en leerde op deze manier om te gaan met de buitenwereld en de buitenwereld met mij. Dit was op ons pad gekomen en we waren er simpelweg niet voor weggelopen: wij maakten er het beste van. We waren ook niet de enigen.
Van ons drieën voelde ik mij het meest verantwoordelijk: ik was degene die op zoek ging naar antwoorden, ik overzag wat we deden en ik zag de impact. De zoektocht tussen wat van ons en wat van de buitenwereld was, was dan ook intens. Mijn gevoeligheid, die als kracht werkte in onze relatie, maakte dat ik situaties soms kilometers van tevoren zag aankomen. Ik wist wie welke vraag zou gaan stellen en wie zijn mening of oordeel al gemaakt had. Deze gevoeligheid is direct verbonden met mijn gevoel voor rechtvaardigheid en wakkerde mijn strijdlust aan. Het maakte mij productief, verbaal sterker en zorgde dat ik altijd een antwoord klaar had.
Welke zaken doen er toe? Is het erg dat een kennis jouw leven afkeurt? Dat je baas het niet eens is met jouw thuissituatie? Wie (en wiens mening) doet ertoe, en wie niet? Zodra ik het idee had dat iemand iets zou kunnen vragen, stapte ik erop af en ging het verbale gevecht aan. Het was vermoeiend om met de wereld te strijden, het gevoel te hebben dat je jezelf moet verdedigen, en altijd maar uitleg moeten (en willen) geven.
Wat je situatie ook is, zodra iemand iets aan te merken heeft op je leven, gaan we het gevecht aan. We willen onszelf beschermen, zorgen dat we kunnen antwoorden en we hebben mogelijke gesprekken waarschijnlijk al meerdere keren in ons hoofd gerepeteerd. Waarvoor? Als JIJ kunt verantwoorden wie je bent, hoe jij jouw leven invult en wie jij kiest als jouw familie; waarom zou de buitenwereld het hier dan mee eens moeten zijn?
Ik maakte de keuze dat ik alleen wilde praten over zaken die ik als fundamenteel beschouwde. Ik maakte de keuze om niet aanspreekbaar te zijn over onderwerpen die ik niet als relevant zag voor een ander om te weten over onze relatie. Ik besloot dat ik geen enkele reden had om onze relatie te verdedigen tegen anderen, zolang wij en de mensen in onze inner circle er gelukkig mee waren. Ik maakte de keuze om zelf de verantwoordelijkheid te dragen. Ik gaf mezelf de vrijheid te kiezen voor het feit dat niet iedereen me aardig hoefde te vinden of te begrijpen.
Aanpassing en gewenning, aan wat voor situatie ook, heeft tijd nodig. Je kunt mensen niet dwingen om oké te zijn met jouw keuzes; zelfs niet wanneer je de argumenten voor jouw keuzes onder woorden kunt brengen. Mensen willen gerustgesteld worden, zonder medeverantwoordelijk gemaakt te worden voor jouw ‘situatie’. JIJ maakt de keuze, JIJ staat aan het roer van JOUW schip.
Tijdens coaching gaan we in op wat jouw grenzen zijn. Jouw grenzen mogen ontdekt en verdedigd worden. Wanneer je fysiek wordt aangeraakt, terwijl je dit niet als prettig ervaart, geef je een grens aan en trek je je terug. Waarom doen we dat ook niet wanneer het om een verbale uiting of emotionele situatie gaat? Tijdens de lessen in zelfverdediging leerde ik dat ieder gevecht dat je voert een gevecht is met jezelf. Je mag ook stoppen met vechten met jezelf. Samen zoeken en vinden we een, voor jou passende, vorm om jouzelf te verdedigen.
Ik ben iemand die oprechtheid belangrijk vindt en het liefst wil ik mijn binnenkant overeen laten stemmen met dat wat de wereld aan de buitenkant ziet. Als jong meisje heb ik het besluit genomen dat het gewoon een kwestie zou zijn van de juiste woorden gebruiken, de tijd nemen om iets uit te leggen en mensen bij je leven te betrekken. Ik wilde mensen meenemen in wat er was.
Het was vanuit de gedachte van oprechtheid, dat we de consequenties van onze drierelatie aanvaardden. We waren open en eerlijk naar elkaar en alles was bespreekbaar. Ook de vragen van de buitenwereld wilden we eerlijk beantwoorden, zonder ze uit de weg te gaan. Vanuit mijn innerlijke beweging ging het eenvoudig; er waren geen vragen waar ik geen antwoord op had. Ik had dezelfde vragen zelf stuk voor stuk doorlopen. Wanneer ik vragen aan zag komen, ging ik direct de confrontatie aan en ik ging niemand uit de weg. Wat ik was vergeten, was dat al die vragen van de buitenwereld helemaal niets met mij te maken hadden. Ik kon het op een acceptabele manier vertellen maar dat betekende niet dat mensen een manier vonden om ermee om te gaan. Mensen bleven vragen en ik bleef antwoorden.
Het was geen fysiek, maar een mentaal en vaak ook een verbaal gevecht. De lessen van Jiu Jitsu inspireerden mij om ZELF de keuze te maken en te stoppen met praten. Het was immers MIJN idee, dat ik eerlijk wilde zijn en dat ik mensen zou kunnen bereiken door te praten. Ik leerde dat ik mijn eigen overtuigingen niet altijd richting de buitenwereld hoefde te zenden. Het gevecht dat ik voerde was het gevecht met mijn overtuigingen, met mijzelf en de frustraties wanneer ik merkte dat mensen niet wilden of niet konden luisteren. Ik stopte met verklaren en uitleggen. Voor mij werd ieder vermeden verbaal gevecht, een gewonnen gevecht in het behoud van de relatie. Ik paste mezelf aan, zonder mezelf te veranderen.
Zo kwam, op een bepaald moment, die meneer langs omdat hij wilde weten hoe het nu eigenlijk zat met ons. Deze meneer heeft de hele avond bij ons op de bank gezeten, vragen gesteld en antwoorden gekregen. Aan het einde van de avond ging hij naar huis met het gevoel dat wij een geweldige eenheid waren. Hij begreep alles wat we hem verteld hadden en vond ons aardig. Toen deze meneer terugging naar de groep, waar ook wij deel van uitmaakten, kon hij het niet goed onder woorden brengen en vanaf dat moment liet deze groep ons links liggen. We hebben met zijn drieën voor deze groep gestaan en ervaren dat een groep niet kiest voor de enkeling die afwijkt.
Ieder mens wil ergens bij horen, onderdeel zijn van een groep, we hebben de bescherming van onze systeem nodig. Dit besef heeft mij geholpen te bepalen waar ik mijn aanpassingen in kon maken. Het was de overeenstemming in eerlijkheid vanuit mijn binnen- en buitenkant die ervoor gezorgd heeft dat ik dit makkelijker leerde relativeren. Ik ben nog steeds hetzelfde meisje met al haar overtuigingen aan de binnenkant en heb een weg gevonden naar de buitenwereld.
De meeste mensen zitten niet te wachten op eerlijkheid en openheid. Niet iedereen wil lastiggevallen worden met jouw waarheid of anders zijn. Mensen willen gerustgesteld worden. Mensen zijn nieuwsgierig naar wat afwijkt en eenieder heeft zijn of haar eigen vorm van nieuwsgierigheid. Weinig mensen vonden het boeiend wat wij als essentie van onze relatie zagen; ‘hoe wij het dan met de sex deden’ was eerder een punt van interesse. Wanneer je vertelt wat niet wordt gevraagd, is de kans groot dat je gesprekspartner je niet eens hoort. Dit maakte dat ik op sommige vragen gewoon een standaardantwoord gaf en dat er vragen waren waar mensen geen antwoorden op kregen.
Iedereen maakt eigen keuzes en draagt daar de verantwoording voor. Ik koos ervoor om dicht bij mezelf te blijven en op tijd aan de rem te trekken wanneer het ging om een conversatie in de buitenwereld. We stopten met onze relatie uit te leggen, ons te verklaren of mensen te overtuigen. We leefden wie we waren en waar we voor stonden. Zolang ik mijzelf en mijn systeem had, kon ik de wereld aan.
De sleutel tot aanpassing is te stoppen met zoeken naar goedkeuring of toestemming van de buitenwereld. Alles heeft zijn prijs en het is jouw keuze of je deze prijs wilt betalen. In iedere situatie en iedere keer opnieuw kun je jezelf vragen: ‘Wat is de prijs die ik betaal voor wat ik doe; en weegt dit op tegen wat het mij oplevert?” In mijn leven en in mijn coaching is dit essentieel.
K.
koffie
en Google.
Top combi
om op pad
mee te gaan
in DownTown Houston.
K. en Google
zoeken altijd van die
kruip door
sluip door
weggetjes
om bij ‘goede’ koffie te komen.
Ik vertrouw K.
K. vertrouwd Google.
en
dat geeft
hele goede koffie
en thee.
We zijn weer
on the move
naar DownTown Houston
wij zitten CityCentre
gisteren waren we in UpTown.
Houston is 1500 km2
de Provincie Flevoland is 1400 km2.
Tja, ik bedoel maar.
We gaan naar Buffalo Bayou Park
Het is met mistig
en 24 graden.
We verdwijnen
in het voormalig waterreservoir uit 1926
de Cisterne
waar een kunstinstallatie
voor magische beelden zorgt.
