Al heel erg lang hou ik van het kinderboek āHet fluwelen Konijn’ (of āhoe speelgoed Echt wordtā) van Margery Williams
‘Wat is echt?ā Vroeg het konijntje op een dag, toen ze naast elkaar lagen, vlakbij de haard in de kinderkamer, voordat Nana zou komen opruimen. āBetekent het dat je van binnen iets hebt dat zoemt en van buiten een palletje?ā āEcht is niet hoe je gemaakt bentā, zei het leren paard. āHet is iets dat met je gebeurt, als een kind lang, heel lang van je houdtā¦ dan word je echtā.
āDoet dat pijn?ā vroeg het konijntje. āSoms welā, zei het leren paard, want hij sprak altijd de waarheid. āAls je echt bent, dan geef je er niets om dat het pijn heeft gedaanā. āGebeurt het allemaal ineens, net als opgewonden worden?ā, vroeg hij, āof stukje bij stukje?ā āHet gebeurt niet allemaal ineensā, zei het leren paard. āJe wordt het gewoon. Het duurt een hele tijd. Daarom gebeurt het niet vaak met dingen die gemakkelijk breken of scherpe randen hebben, of voorzichtig behandeld moeten wordenā.
āIn het algemeen ben je tegen de tijd dat je echt wordt, meestal kaal geknuffeld, en je ogen zijn eruit gevallen en je poten bengelen erbij en je ziet er haveloos uit. Maar dat geeft allemaal niet, want als je eenmaal echt bent, ben je niet lelijk meer, behalve voor mensen die het niet begrijpenā.
Echt al heel lang.
Jaren geleden heb ik zoān klein fluwelen konijntje aangeschaft en hem Eggie genoemd.
Eggie werd een vast onderdeel van mijn foto-verhaaltjes.
Op iedere foto āmoestā Eggie.
De tekst was voor mij de inspiratie voor andere foto-verhaaltjes zoals die over wanneer je -ECHT OUD- bent en je niet lelijk meer bent behalve voor mensen die het niet begrijpen.
Dit keer vraag ik niet hoe het gaat, ik weet al dat het niet goed is. Samen zitten we op de bank en ik wacht. Dan begint ze te vertellen hoe moeilijk het is, hoe zwaar het is. De bestraling die geen effect heeft gehad, de chemo die twee weken uitgesteld is omdat zijn bloedwaarden niet goed zijn. De medicijnen die hem eerder nog wat energie gaven hebben hun werking verloren. Hij heeft epileptische aanvallen en kan niet meer alleen zijn.
Hij is niet zo’n prater, hij geeft wel aan dat hij zorg heeft om haar, om de kinderen. Hij wil graag nog iets ondernemen met haar en de kinderen, eigenlijk heeft hij daar de energie niet meer voor. Zelf vraagt ze zich af of hij het einde van de maand wel haalt. Er komt veel op ze af. Er moet veel geregeld worden, veel aanpassingen in het moment en dan verandert er toch weer iets waardoor het schema weer aangepast moet worden. Ze heeft het gevoel achter de feiten aan te lopen. ‘Ik ben ook al in rouw’ geeft ze aan. Ik zie dat zijn kwaliteit van leven snel achteruit gaat en dat hij steeds meer pijn heeft.
Ze begint te huilen. En ik huil even met haar mee.
Eigenlijk kom ik om samen op te ruimen, op dit moment is er zoveel verdriet dat ik me afvraag of er ruimte is. We spreken af dat we niet op hoeven te ruimen en dat alleen al lucht haar op. Na een uur lijkt er wat ruimte te ontstaan, we beginnen over de ‘gewone’ gebeurtenissen en het dagelijkse leven te praten. Ik vraag of we een poging zullen wagen om toch samen wat op te ruimen, er ligt nog een grote klus op ons te wachten. We gaan kijken. We spreken af dat we mogen bedenken dat de klus toch iets te groot is voor het moment.
Rustig en gestaag verdwijnen er spullen in zakken, wordt er gesorteerd, schoongemaakt, geordend en weer opgeborgen. We hebben het er over dat de berg in de kast een beetje lijkt op de berg in haar dagelijks leven. Hoog, onoverzichtelijk, keuzes die gemaakt moeten worden en veel emoties om mee te leven.
Na afloop zitten we samen in stilte en verwondering naar de opgeruimde plank te kijken, we verbazen ons er over dat ze zover gekomen is met opruimen. Ik vraag of het opruimen van deze plank haar kan helpen om de berg in haar leven, waar ze nu nog voorstaat, wat minder hoog en meer overzichtelijker te laten lijken? Ik spreek de hoop uit dat ze nu op zichzelf kan vertrouwen dat ze die berg ook aankan.
voor mijn eerste tentoonstelling in de Bethlehemkerk waar mijn fotoās 2 maanden hangen.
Ik ben zĆ³ trots en blij.
Mijn buurvrouw Henriette heeft mij over de streep gehaald super dank voor alle tips het vertrouwen je hulp.
Eggie en het vosje. Wassenaar, 12 augustus 2016 (12.57 uur)
Mijn eerste foto is al verkocht.
Het fluwelen konijntje Eggie. Zeewolde, 16 juni 2016 (14.33 uur)
Mijn verhaal begon allemaal met het fluwelen konijntje Eggie, mijn mini iPad en kleine foto-verhaaltjes. Eggie en mijn mini iPad gingen overal mee naartoe.
Ik denk dat Eggie het enige fluwelen konijntje is dat op zoveel verschillende plekken in Amerika is geweest.
In het begin had ik mijzelf natuurlijk veel beperkingen opgelegd door overal dat fluwelen konijntje op te willen zetten, maar aan de andere kant daagde ik mijzelf ontzettend uit om anders te kijken en bovenal mijn schaamte te overwinnen om Eggie tevoorschijn te halen. Ik bedoel, je trekt echt wel meewarige blikken wanneer je een klein fluwelen konijntje bij al je fotoās in beeld wilt plaatsten. Eggie werd een begrip.
Uiteindelijk verdween Eggie van mijn fotoās, mijn mini iPad werd mijn onafscheidelijke iPhone en gelukkig kijkt nu niemand meer vreemd op wanneer ik op de gekste plekken mijn mobiel te voorschijn haal.
Door mijzelf in eerste instantie te beperken heb ik geleerd om te kijken naar wat er wel mogelijk is en mijn verliezen, datgene wat niet haalbaar was om een fluwelen konijntje bij in beeld te krijgen, te aanvaarden. Gek genoeg zit in mijn hoofd het fluwelen konijntje Eggie, bij iedere foto die ik maak, nog in mijn ooghoek.
Uiteraard leg ik mijzelf nog steeds beperkingen op, zo wil ik geen onbekende personen fotograferen, breng ik kinderen zo min mogelijk herkenbaar in beeld en moet mijn man zwart dragen wanneer hij gaat hardlopen en ik fotoās wil maken op de plekken waar we komen.
De enige uitzondering is mijn zoon en zijn 2 dagen oude dochter. Ze zijn zo’n mooi beeld van geborgenheid, herkenning en vertrouwen.
Nachtegaal. Zeewolde, 11 augustus 2018 (11.20 uur) Trappen. Portugal PortimĆ£o, 21 september 2018 (14.10 uur)Regendruppels op klaproos. Zeewolde, 10 juni 2019 (19.59 uur)Op kloostertocht in Myanmar. Myanmar Nyaungswhe, 15 februari 2020 (14.47 uur)Ballonvlucht over Bagan. Myanmar Mandalay, 19 februari 2020 (07.06 uur)Kind speelt in water. Zeewolde Wolderwijd, 9 mei 2020 (14.59 uur)Winterrun. Hilversum Buitenplaats Gooilust, 1 februari 2021 (15.36 uur)De sneeuwstorm trotseren. Hilversum Buitenplaats Gooilust, 7 februari 2021 (13.39 uur)Hommel op Rododendron. Hilversum Rododendronvallei, 13 mei 2021 (17.45 uur)De late herfstzon. Hilversum brug bij Buitenplaats Gooilust, 23 november 2021 (17.48 uur)Ree in de mist. ’s Graveland Spanderswoud, 29 november 2021, (12.37 uur)Opkomende mist. Hilversum, 11 december 2021 (17.22 uur)Kleinkind twee dagen oud. Huizen, 26 februari 2022 (15.17 uur)Zonsopgang Smokey Mountains. Amerika Sevierville, 14 april 2022 (06.59 uur)
We zijn al door aardig wat staten van Amerika geweest we voegen er 5 aan toe in deze trip door een stukje zuiderwestelijker deel van Amerika.
We begonnen in St. Louis met uiteraard onze onvermijdelijke zoektocht naar koffie en verse sapjes die ons op de vreemdste plekken brengen.
We hadden veel regen kou zelfs nachtvorst met hier en daar een zonnetje.
We zijn door 5 staten geweest drie rivieren overgestoken en diverse bijzondere plaatsen gezien om uiteindelijke bij het mediatiecentrum DhammaSukha aan te komen voor de conferentie waar ook Koen zou spreken namens de Stichting SuttavÄda.
Na de conferentie bleef Koen voor een 10 daagse stilteretraite en vloog ik naar huis.
Na St. Louis reden we in de stromende regen naar Nashville waar het bleef regenen.
Ons eerste zonnetje was pas in de Smokey Mountains.
waar we een prachtige zonsopgang te zien kregen.
De volgende stop was Walnut Hill Farm
waarin de eenvoud van ons verblijf centraal stond
het weer een mengeling van kou, regen en een klein zonnetje
in een prachtige omgeving met bomen vol van het voorjaar.
Wanneer de zon er was konden we onze omgeving bezoeken.
Ons volgende plekje is een TinyHouse hoog in de bergen bij Chattanooga
Een plaats naar ons hart met goed eten, koffie en sapjes.
Na en flinke rit
arriveren we
in Dhammasukha
voor de conferentie. Na vier dagen vloog ik terug naar huis en bleef Koen voor zijn 10 daagse stilteretraite.
Uiteraard moesten er cadeautjes voor de kleintjes meegenomen worden
want wanneer je in Nashville bent geweest het centrum van de country kan je niet naar huis zonder de echte cowboy boots.
Maria de Ridder 