Door de reactie van P.
realiseer ik me
dat ik in laagjes denk.
Of liever
dat ik mijn wereld in laagjes bekijk.
De Blog van Marije hielp ook
om die gedachte scherper te krijgen.
Uiteraard
las ik een artikel in de Volkskrant
dat dezelfde snaar raakte:
‘Raakten ze verdwaald?
Kwamen ze water tekort?
Kregen ze ruzie?
Is er iemand vermoord?
Bij alle drie is er méér.
Méér dan ik op het eerste oog zie.
Méér dan ik bedenk.
Méér dan ik me realiseer.
Ik moet gelijk denken aan de Renault reclame.
Waar ik me compleet op het verkeerde been laat zetten.
Zelfs na de 100e keer bekijken
betrap ik mezelf er nog steeds op
dat ik dat doe.
Ik kan natuurlijk niet anders
bij deze reclame.
Het heeft te maken met mijn beeld van de wereld.
Hoe ik ben opgegroeid.
De tijd waarin ik geboren ben.
Mijn opvoeding.
Waar mijn belangstelling ligt.
Wat ik mee maak.
Mee heb gemaakt.
Hoe ik vorm geef aan mijn leven.
Het zijn die laagjes
waar ik mijn wereld mee kleur.
Mijn wereld mee invul.
Bij de training van nieuwe vrijwilligers
gaat het op de eerste trainingsdag over aannames.
Ieder mens doet aannames
Ieder mens heeft een mening.
Voor mij is dat oké.
Ik zou niet weten wat ik zonder mijn aannames
zonder mijn mening zou moeten.
Het zijn mijn ijkpunten.
Tegen de vrijwilligers zeg ik altijd dat het goed is
dat je aannames hebt
dat je aannames doet
dat je een mening hebt.
Alléén,
het echte werk komt pas
na een aanname.
Na een mening.
Beseffen.
Het gaat er om dat je beseft,
je realiseert
dat een aanname,
een mening
iets over jouzelf zegt.
Niets over die ander.
Nóóit iets over die ander.
Alleen iets over jouzelf.
Uitdaging en lef.
Tijdens de training daag ik vrijwilligers uit
om verder te kijken.
Verder te kijken naar de laagjes die er zijn.
Daar is lef voor nodig is.
Noodzakelijk.
Daarvoor is het noodzakelijk,
net als met de Renault reclame,
om verder te kijken.
Gewoon het filmpje uit te zitten
en te constateren dat het toch anders is.
Je laten raken.
Het volgende,
waar je ook lef voor moet hebben,
is je te laten raken
en je af te vragen
waar het je raakt
wat er je raakt
hoe je geraakt bent.
Het vertelt mij iets over mijzelf.
Ik heb mijzelf de laatste jaren flink getraind
om een aanname
een mening,
nooit
zijn weg naar buiten te laten vinden.
Het blijft altijd ergens
binnen in mij steken
met niets anders dan het besef
dat ik het me heb laten raken.
De zoektocht is dan nog even
wat, waar en hoe
ik het me heb laten raken?
In mij is het een soort kastje
met beelden.
Met N.
een dierbare vriendin
ben ik bezig
een beeldenkastje vorm te geven.
Het is nog een concept.
Een beeld.
Ik hou van ordening.
Van de dingen kunnen plaatsen.
Alles stop ik in laatjes.
Ik ben heel handig in het laatjes opentrekken.
In zaken te verplaatsen
van het ene laatje naar het andere laatje.
Mijn kennis-, kunde- en ervaringslaatje is aardig vol aan het raken.
Dagelijks stop ik er zaken in.
Dagelijks put ik eruit.
De informatie loopt
meestal
via mijn emotie-laatje.
Voor mij is het belangrijk
om me te realiseren
welke emotie van mij is
en welke die van een ander.
Zo doe ik het eigenlijk ook altijd
met aannames
een mening
en het me laten raken.
Alles gaat in laatjes
ik put uit de laatjes
verplaats het
maak schoon
en ruim op.
Handig hoor
wanneer ik mijn aannames
en mijn meningen
niet zonder filter
de wereld in wilt helpen.
