Ook de “Bent Plough Farm” op de boerenmarkt in Delson doneert voedsel aan de Sangha dat liefdevol klaargemaakt wordt.
De belangrijkste rol van K. als kappiya is Bhante Ānanda te ondersteunen als manager en penningmeester bij de zaken die verboden zijn door de Vinaya (een gedetailleerde beschrijving van de 227 voorschriften voor bhikkhus)
K. heeft samen met 5 gemotiveerde medebestuurders de Suttavada Foundation opgericht.
De foundation: – ondersteunt monniken, kloosters en meditatie centra – publiceert boeken, artikelen, vertalingen en plaatst dhamma talks op YouTube – stimuleert meditatie hersengolfonderzoek – organiseert retraites in Nederland, Canada en Cambodja – ontvangt giften en zorgt dat ze hun bestemming krijgen.
Van de donaties die de stichting ontvangt
worden praktische zaken voor Bhante Ānanda aangeschaft en bekostigd.
Zodat hij als monnik dhamma talks kan doen retraites begeleiden de sutta’s vertalen bezoek kan ontvangen vragen te beantwoorden.
Sādhu Sādhu Sādhu!
Sādhu betekent letterlijk "een wijs persoon", en wordt vaak vertaald als "goed gedaan", "dank u", "goed gezegd" of "wijze woorden". Dit wordt vaak gezegd van mensen die de dhamma en de sangha van monniken en nonnen steunen op hun pad naar het goede en naar wijsheid. Degenen die geven zijn wijs, omdat ze de resultaten van hun goede dingen kennen en direct ervaren.
(De liefdevolle reacties op het overlijden van mijn vader J.)
Na het overlijden van mijn vader J. staat de wereld van mijn moeder B. volledig op zijn kop.
(De rollator en de knop zijn niet gewenst maar noodzakelijk.)
70 Jaar hebben mijn vader J. en mijn moeder B. een leven gedeeld. Bijna een leven lang hebben zij elkaar in evenwicht gehouden.
Mijn vader J. ondersteunde mijn moeder B. onder haar arm waardoor ze rechtop kon staan lopen haar evenwicht kon bewaren.
Na al die jaren is mijn vader J. vergroeid naar de kant van mijn moeder B.
Vanwege haar handicap was mijn vader J. mantelzorger ergens in de laatste jaren werd mijn moeder B. mantelzorgsters.
Mijn moeder B. heeft tropenjaren geleefd.
(Ordening en opruimen zijn nu een onderdeel geworden van het dagelijks leven.)
De diepe rouw het verlies het besef dat een leven eindig is de berusting dat het goed is zó strijden in haar hoofd en in haar lichaam.
De rouw heeft het leven van mijn moeder B. overgenomen.
(Opschrijven en de dingen blijven doen die je altijd deed zorgen voor ritme en regelmaat.)
Mijn moeder B. en mijn vader J. waren zó lang samen waren zó verbonden dat er niet alleen iets fysieks iets emotioneels maar ook iets chemisch verandert in het lichaam van mijn moeder B.
De stresshormonen hebben grote gevolgen voor haar 90 jaar.
(Óók nu geeft de vijgenboom weer haar vruchten.)
Mijn moeder B. heeft nu de vrije beschikking over al haar herinneringen van de afgelopen 90 jaar hun 70 jaar samen.
Ze kan bij iedere herinnering willekeurig instappen aansluiten of overstappen waar ze herkenning ziet in andere herinneringen.
Ik ken al de verhalen al die aansluitingen al die overstappen ze zijn onderdeel van mijn leven met mijn moeder B.
Het zijn de ijkpunten in mijn leven ze hebben altijd houvast herkenning en geruststelling gebracht.
Uit hersenonderzoek weten we dat trauma’s kunnen leiden tot veranderingen in de hersenen. Als we schokkende gebeurtenissen meemaken of ons bedreigd voelen, zenden we instinctief signalen uit naar anderen om ons te hulp schieten. Maar als niemand te hulp schiet of gevaar blijft dreigen, treden oudere hersengebieden in werking: de emotionele hersenen, die uit de zoogdierhersenen en de reptielenhersenen bestaan. Dan blokkeert het talige deel van het brein en schakelen we over op primitievere manieren van overleven: vechten, vluchten of verstijven. Stresshormonen zijn de motor van die reacties. Bij getraumatiseerde kinderen en volwassenen is de stressreactie chronisch geworden. Daardoor raakt het alarmsysteem in de hersenen verkeerd afgesteld.
Bessel van der Kolk Augeo Magazine Ditty Eimers 5 september 2020
(Óók nu komen de vogels weer hun nootjes halen.)
Vanuit de Spiral Dynamics verkeren mensen die te maken hebben
met extreme stress of in een shock verkeren, zich in de beige zone
van het waardesysteem en is voeding en liefdevolle verzorging
het allerbelangrijkste.
In deze laag heb je toegang tot subtiele zintuiglijke waarnemingen,
een uniek gevoel voor tijd en ruimte en een sterke verbondenheid
met de natuur.
Leida Schuringa,
Op weg naar erkenning,
Stichting Divers,
Den Bosch, 2000
(Óók nu geeft de jaarkalender van Kandinsky kleur aan de dag.)
Nu zoeft mijn moeder B. in hoog tempo door al haar herinneringen.
Ik volg haar zo veel mogelijk zo ver mogelijk.
(Óók dit jaar bloeien de ‘paarse potjes’ van ouwe oma.)
Mijn moeder B. is een knokker al haar hele leven lang.
Samen doen we er alles aan om handen en voeten aan haar rouw te geven.
Mijn moeder heeft de regie geeft de route aan ik volg…………….
We stoppen waar we afdwalen waar de intensiteit belastend wordt.
We ruimen op waar herinneringen haar blokkeren want ‘een opgeruimd huis is een opgeruimd hoofd’!
We kiezen voor kleur
waar vervangen moet worden.
Dierbare herinneringen krijgen hun eigen plek waar ze gekoesterd worden.
Zo ontstaat er een tijdlijn waarlangs mijn moeder B. de weg naar het heden kan vinden.
Mijn broer, zus en ik nemen over waar de zorgen haar belasten regelen waar haar regie het af laat weten.
Mijn moeder B. zoekt naar een nieuw fragiel evenwicht.
Een stichting voor ondersteuning van projecten gebaseerd op de leer van de Boeddha.
De stichting organiseert retraites steunt monniken en nonnen steun kloosters en retraite-centra publiceert is gericht op samenwerking.
Het Suttavada-huis heeft een multi-functionele ruimte voor training coaching dhamma-talks stilte retraites alle soorten van lessen als ontmoetingsruimte huiskamer.
Er is een kleine aparte woon-eenheid voor monniken tijdelijke bezoekers familie B&B.
Het klopt het past het is een compleet plaatje.
We hebben het stopgezet. Er gebeurt te veel in ons persoonlijk leven waardoor we niet de tijd de aandacht en de energie hebben die het vraagt.
Iedereen heeft het vroeg of laat plopt het altijd wel een keertje op.
Een volwassen temperament is iets anders dan een kinder temperament.
Een kinder temperament reageert nog op
de temperatuur
de tijd van het jaar
de tijd van de dag
dat wat langskomt.
Kortom het is er.
Als kind
geef je eraan toe
laat je het gebeuren.
Als volwassene stuur ik richt ik kader ik mijn temperament.
Als volwassene leer ik mijn kinderen hoe zij hun temperament kunnen richten sturen en kaderen.
Dat is zo leuk met kinderen je wordt er zelf een leukere volwassene van mits je natuurlijk om kunt gaan met je eigen temperament.
Verdieping
Zo af en toe zou ik dat temperament van mijn kind achter het behang willen plakken of wegzetten op een plek waar ik het eventjes niet zie.
Mijn oefening als volwassenen is mijn kind zijn temperament te gunnen!
Mijn kind wil gerespecteerd worden in zijn temperament ongeacht zijn leeftijd ongeacht zijn uitingsvorm.
Dat respect heeft mijn kind nodig om te voelen dat het er mag zijn dat het oké is dat ook zijn temperament er mag zijn.
Ik leer ik mijn kind dat temperament iets is dat komt en weer gaat.
Ik leer mijn kind hoe het zijn temperament kan ontladen los kan laten.
Ik leer mijn kind dat ontspanning lucht geeft en genezend werkt.
Zo zit er in tranen van woede of verdriet een bepaalde chemische stof die als het in het lichaam achterblijft zorgt dat spanning gevoeld blijft.
Wanneer ik het temperament van mijn kind afwijs op wil laten houden negeer dan stapelt die chemische stof zich op en vindt het zonder controle een uitweg.
Ik geef mijn kind toestemming om zijn temperament te voelen het te mogen leven het te uiten passend bij leeftijd passend bij normen en waarden passend bij het moment passend bij de aanleiding passend bij wat ikzelf en mijn kind kan dragen.
Dan leert het dat je temperament een signaal is van iets dat er iets aan de hand is.
Mijn kind confronteert mij als ouder voortdurend met mijn eigen temperament en hoe ik daarmee omga.
Het is mijn grootste opgave tijd te nemen om mijn eigen temperament te mogen voelen te onderzoeken en te leren kennen.
Zo gun ik mijzelf en mijn kind een kans om je ‘temperament’ richting en stuur te geven.
Mijn inspiraties zijn: Hanneke van Hasselt Janusz Korczak Rudolf Dreikurs Het Theravada Boeddhisme.
Hij heeft vorige week zijn heup gebroken en dat is voor een bijna 91 jarige man met veel fysieke belemmeringen een ware uitdaging.
Samen met mijn moeder B. hadden ze een fragiel maar stabiel en evenwichtig leven gebaseerd op 65 huwelijk liefde trouw en loyaliteit.
Door de val de gebroken heup en de operatie is dat evenwicht verstoord.
Wanneer je niet meer de beschikking hebt over je fysieke krachten de regie over je eigen lijf en niet meer de snelheid in je reacties zorgen de consequenties van ouderdom dat lelijke en belemmerende voor een vertraging voor een afstand naar de wereld waar hij nu noodgedwongen deel van uitmaakt.
Het ziekenhuis.
Mijn vader wil weten wat er gebeurt vraagt de reden van iets en wil een stuk regie maar in de wereld van het ziekenhuis is te veel vragen naar het ‘waarom’ niet handig is er een limiet aan tijd aan mogelijkheden.
Mijn vader heeft die consequenties te aanvaarden.
Het is een lelijk schokkend en confronterend proces.
Dan is het ontroerend om te zien hoe mijn ouders twee ÉCHT oude mensen die zo hard werken voor hun gezondheid hun snelheid in verstand en hun bestaan in de wereld elkaar nog steeds weten te raken met kleine gebaren en woorden.
B. die tegen J. zegt: ‘Ik hou van je’. J. die zegt: ‘Gelukkig maar, ik ook van jou’.
Het is prachtig en zichtbaar hoe 65 jaar liefde vertrouwdheid en wederzijds respect dwars door de lelijkheid van ouderdom van aftakeling heen breekt en met een gestolen kus hun liefde zichtbaar maakt in een wonderschoon ‘samen’.
Ik ben trots op mijn ouders. SUPER trots. J. en B.: ‘Ik hou van jullie!’
Onze ziel zit er vanaf het begin volledig in in de vorm in de materialen in de kleuren in de geuren en alles waar de vijfhoek voor ons voor staat.
Hoe moet ik hoe moeten wij dit huis ÓÓIT loslaten?
Nou gewoon
het huis laat óns los!
Vanmorgen vroeg bij het opstaan lag één van de badkamerspiegel op de grond in 1000 stukjes.
Niet wij laten het huis los.
Het huis laat ons los.
Vele eeuwen werd de spiegel gebruikt voor bijgeloof. Wanneer iemand was overleden en deze lag opgebaard moesten alle spiegels worden afgedekt. Men geloofde namelijk dat wanneer de overleden ziel zichzelf in de spiegel zou zien deze wel eens zou kunnen denken 'Mwah, not that bad, laat ik maar blijven'. Er was nog een manier om er voor te zorgen dat de ziel niet bleef en dat was het kapot maken van de spiegel. De ziel kon dan loskomen.
Het huis heeft de spiegel voor ons kapot gemaakt en laat onze zielen gaan.
Als eerste hebben het vierkant het trapezium de driehoek en de zandloper gemeen dat ze alle vier het kunstwerk ‘Swing 4’ van Arie Berkulin vormen.
Het staat in Eindhoven op het kruispunt van Karel de Grotelaan en de Meerveldhovenseweg het is gemaakt van cortenstaal de afmetingen zijn 10.600×16.500×16.500 mm.
Mijn vader heeft er dit miniatuur van gemaakt.
Het verhaal gaat dat de kunstenaar het idee kreeg voor het kunstwerk bij het weggooien van een verbogen vierkante lijst.
Een ander verhaal is dat het kunstwerk geplaatst werd en de bewoners onderling in discussie kwamen de één vond het een afschuwelijk vierkant de andere vond het verschrikkelijk materiaal voor een driehoek de volgende vond zon’n trapezium voor zijn deur nergens opslaan er was iemand die de zandloper prachtig en symbolisch vond.
Van elkaar begrepen ze niet waar ze het over hadden een overleg was dringend noodzakelijk om een duidelijk antwoord te formuleren naar de gemeente die het beeld wilde plaatsen.Uiteindelijk is de brief naar de gemeente nooit geschreven de omwoners konden niet tot een eenduidig besluit komen over het beeld.
Nadat iedereen bij elkaar op bezoek was geweest ontstond er een vorm van begrip voor de zienswijze en werd het duidelijk wat men vanaf de diverse kijkrichtingen zag.Na een bezoek aan het beeld besefte ik dat de plaats waar ik stond de richting die ik keek bepaalde wat ik zag.
Ondanks de starheid en onbeweeglijkheid van het materiaal voelde ik me toch uitgedaagd om te bewegen rond te lopen obstakels te omzeilen en na meerdere rondjes de schoonheid van het beeld te ervaren.Ik besefte dat de plaats waar ik stond mijn ‘standpunt’ mijn ‘kijkrichting’ en de bijbehorende omstandigheden bepaalde wat ik rook, proefde, zag, dacht, hoorde en voelde.
Ik kon meevoelen met het vierkant het jammer vinden dat de zon recht in mijn gezicht scheen waardoor ik mijn beeld niet scherp kreeg me ergeren aan het verkeer dat toeterend om mij heen schoot bij het maken van mijn foto’s over de hondenpoep die ik moest omzeilen om een goed beeld te krijgen.
Het maakte me trots dat ik mee kon bewegen met het kunstwerk ik de uitdaging zag om iedere keer mijn beeld bij te stellen de obstakels die ik tegen kwam te overwinnen.
Voor mij staat het beeld synoniem met transitie, verandering, moed, uitdaging. Ik sta met mijn leven op dit kruispunt er zijn grote veranderingen ons huis is verkocht het is nog niet duidelijk wat het volgende huis gaat worden alles is nog open. K. begint met een uitdagende nieuwe baan. Mijn praktijk is door de corona stil komen te liggen zak ik het weer opgestart krijgen?
Genoeg verandering uitdaging transitie moed om het te doen.
Ik ben al tientallen rondjes gelopen rond mijn beeld van Swing heb ieder standpunt ingenomen om mijn kijkrichting te bepalen een vorm van besef van de consequenties te krijgen me in te leven welke uitdaging ik aan wil gaan.Als tweede voelt dit kleurrijke bolletje elastieken als de consequenties van mijn rondje op de Swing-rotonde.
Het staat symbool voor alles waar ik mee verbonden ben en wat ik los moet laten.
Alles kent zijn eigen (t)rekbaarheid en veerkracht.
Komt er te veel kracht op het elastiek te staan wordt het elastiek te ver opgerekt gaat het lubberen trekt het niet meer in zijn model knapt het uiteindelijk.
Verhuizen zal zeker de rek uit sommige van mijn elastiekjes halen.Zo draai ik rondjes op mijn rotonde en weet dat ik bij sommige afslagen verliezen heb dat ik los moet laten om verder te kunnen.
Om de kleur de waarde van sommige van mijn elastiekjes niet te verliezen laat ik los.
Ze oprekken uitrekken tot ze knappen zorgt voor verlies van kleur waarde en intentie dat wil ik niet dus laat ik los laat ik gaan.
(26 maart 2020) Ieder jaar(7 april 2020) loopt de spanning op.(14 april 2020) Het begint met een knop (20 april 2020) die traag en gestaag groeit(21 april 2020 (8.00 uur)) en na het eerste puntje (21 april 2020 (17.00 uur)) roze komt er(22 april 2020 (8.00 uur)) een versnelling(22 april 2020 (12.00 uur)) tot de bloem(22 april 2020 (17.00 uur)) als het ware openbarst(22 april 2020 (18.00 uur)) en niet meer te stuiten is.Dit jaar zijn het11 bloemen die extravagant bloeien en nieuwsgierige bezoeker aantrekken.
Zolang als ik me kan herinneren heb ik iets met straffen en belonen eigenlijk iets TEGEN straffen en belonen.
Met eenzelfde felheid en heftigheid heb ik iets tegen ‘leren van je fouten’.
Voor mijn idee leer ik NIKS door straffen of belonen. Leren van mijn fouten zit er bij mij sowieso niet in.
Ik leer wanneer ik weet hoe ‘oorzaak en gevolg’ werkt.
Wanneer ik mijn verantwoording neem de gevolgen de consequenties van mijn daden acties of gedrag ervaar zie besef is dat een eerlijke realistische leerzame situatie voor mij.
Wanneer aan de gevolgen geen straf of beloning wordt verbonden wanneer ik mijzelf om een gevolg niet straf of beloon
is er ruimte om naar de situatie te kijken overwegingen te maken te kiezen verantwoordelijkheid te nemen zodat mijn inzicht en wijsheid groeit.
Bij mijn kinderen merkte ik net als bij de tweeling hoe snel ze inzien dat ‘oorzaak en gevolg’ rechtvaardig is.
Soms is er geen natuurlijk gevolg moeten we wachten tot een nieuwe mogelijkheid zich voordoet.
Soms kan ik het probleem oplossen door het met de kinderen te bespreken te zien wat ze zelf in te brengen hebben.
Ik leer mijn kind wat een gevolg kan zijn van zijn gedrag.
Wanneer ik als ouder of opvoedingverantwoordelijke met mijn kind in een machtsstrijd gewikkeld ben ben ik geneigd logische gevolgen als straf te gebruiken waardoor het effect verloren gaat.
Ik hou mijzelf constant voor ogen: ‘Ik heb niet het recht iemand te straffen ik heb de plicht te vertellen wat reële consequenties zijn.
Ik heb niet het recht om mijn kind mijn wil op te leggen maar ik ben ook niet verplicht toe te geven of mee te bewegen met de nukken en onrechtvaardigheden van mijn kind.
Zo had één van de zoons geen zin om mee te eten met de rest van het gezin aan tafel hij regelde zijn eten zelf wel.
Het cirkeltje was compleet niet willen eten aan tafel de ongezelligheid van zijn gedrag honger op vreemde tijdstippen de behoefte om te snoepen er was geen gesprek over te voeren.
Tot we overgingen op oorzaak en gevolg.
Zoonlief hoefde niet met ons aan tafel te eten wanneer hij dat niet wilde.
Maar aangezien we met elkaar aan tafel aten wij de gezelligheid een belangrijk onderdeel vonden van de maaltijd kon hij er niet bij te zitten wanneer hij niet met ons wilde eten.
Vanaf dat punt was hij niet betrokken bij onze maaltijden at niet mee aan tafel.
Een halve week scharrelde zoonlief zijn eigen kostje bij elkaar op het tijdstip dat hij dat wilde.
Op een middag kondigde hij aan dat hij gewoon weer aan tafel mee wilde eten.
Voor de avondmaaltijd hadden we niet op hem gerekend maar hij was van harte welkom de volgende ochtend aan het ontbijt.
Zonder mokken of morren scharrelde hij nog één keer zijn maaltje bij elkaar en schoof de volgende ochtend met de rest aan tafel.
Hij vertelde dat het omslachtig was om zelf eten je eten bij elkaar te moeten scharrelen het erg ongezellig is om alleen te eten.
