Dit keer vraag ik niet hoe het gaat, ik weet al dat het niet goed is. Samen zitten we op de bank en ik wacht. Dan begint ze te vertellen hoe moeilijk het is, hoe zwaar het is. De bestraling die geen effect heeft gehad, de chemo die twee weken uitgesteld is omdat zijn bloedwaarden niet goed zijn. De medicijnen die hem eerder nog wat energie gaven hebben hun werking verloren. Hij heeft epileptische aanvallen en kan niet meer alleen zijn.
Hij is niet zo’n prater, hij geeft wel aan dat hij zorg heeft om haar, om de kinderen. Hij wil graag nog iets ondernemen met haar en de kinderen, eigenlijk heeft hij daar de energie niet meer voor. Zelf vraagt ze zich af of hij het einde van de maand wel haalt. Er komt veel op ze af. Er moet veel geregeld worden, veel aanpassingen in het moment en dan verandert er toch weer iets waardoor het schema weer aangepast moet worden. Ze heeft het gevoel achter de feiten aan te lopen. ‘Ik ben ook al in rouw’ geeft ze aan. Ik zie dat zijn kwaliteit van leven snel achteruit gaat en dat hij steeds meer pijn heeft.
Ze begint te huilen.
En ik huil even met haar mee.
Eigenlijk kom ik om samen op te ruimen, op dit moment is er zoveel verdriet dat ik me afvraag of er ruimte is. We spreken af dat we niet op hoeven te ruimen en dat alleen al lucht haar op. Na een uur lijkt er wat ruimte te ontstaan, we beginnen over de ‘gewone’ gebeurtenissen en het dagelijkse leven te praten. Ik vraag of we een poging zullen wagen om toch samen wat op te ruimen, er ligt nog een grote klus op ons te wachten. We gaan kijken. We spreken af dat we mogen bedenken dat de klus toch iets te groot is voor het moment.
Als vanzelf pakken we onze opruim routine samen op. Ze pakt een plastic zak en daar verdwijnt de eerste schoen de zak in. Oké, laten we dan een bak doen?! Gewoon om onszelf het plezier te gunnen dat we begonnen zijn. Dan merk ik dat we al een goed team zijn en we al wat meters hebben gemaakt met opruimen.
Rustig en gestaag verdwijnen er spullen in zakken, wordt er gesorteerd, schoongemaakt, geordend en weer opgeborgen. We hebben het er over dat de berg in de kast een beetje lijkt op de berg in haar dagelijks leven. Hoog, onoverzichtelijk, keuzes die gemaakt moeten worden en veel emoties om mee te leven.
Na afloop zitten we samen in stilte en verwondering naar de opgeruimde plank te kijken, we verbazen ons er over dat ze zover gekomen is met opruimen. Ik vraag of het opruimen van deze plank haar kan helpen om de berg in haar leven, waar ze nu nog voorstaat, wat minder hoog en meer overzichtelijker te laten lijken? Ik spreek de hoop uit dat ze nu op zichzelf kan vertrouwen dat ze die berg ook aankan.
Maria de Ridder 