Zie je dat wolkje daar. Dat is K zijn cloudje.
Ja hoor daar is ie……weer op aarde.
We zijn op vakantie.
En ja hoor het koffiezetapparaat is mee :-).
We moeten nog even een campingbedje kopen.
We krijgen slapers.
De tweeling komt samen met hun moeders.
K gaat vaderen.
En ik, ik moeder wel mee.
Dit is Le
Dit is Lu.
Fijn dat jullie er zijn.
Iedere maand, eigenlijk iedere eerste zaterdag van de maand, eten we lasagne.
Met alle zoons en aanhang.
Gewoon een leuke gewoonte.
Vandaag is de lasagne toch even anders.
L is niet meer met R.
Het is uit.
R we gaan je missen.
Maar het plekje in mijn ziel blijft altijd door jou bezet.
Dinsdagmorgen zag het er nog zo uit.
En vanaf woensdagmiddag ziet het er zo uit.
Dit was twee weken geleden nog toen ik mijn plogje over ‘boom‘ deed.
En dit is is het nu.
Het voelt zó kaal, zó open en zó onbeschermd.
We wonen in een nieuwe wijk.
Zelfs als de huizen nog niet helemaal klaar en bewoond zijn
komen er schuttingen omheen
om te beschermen, te beschutten en de eigen ruimte overzichtelijk houden.
Ik snap dat wel. Gewoon je eigen kleur, idealen en veiligheid.
Dat wat me dierbaar is wil ik beschermen, veiligheid bieden en overzichtelijk houden.
Zeker wanneer dat over kinderen gaat ken ik dat gevoel.
Ik kom ouderschap tegen in vele vormen.
Zoals die van mijn lieve vriendin M met haar prachtige buik, ieder moment kan ze bevallen. Samen met haar man en hun twee meiden wachten ze op de komst van de kleine.
Zoals die van S en haar partner. Twee vrouwen prachtige vrouwen die nu pleegouders zijn van twee 3 maanden oude jongetjes. K en S hebben nog steeds een verbondenheid in hun wensouderschap.
Zoals ‘gezamenlijk’ ouderschap bij BOR, van vaders en moeders die niet meer van elkaar houden en in één huis wonen.
En mijn ‘eigen’ gezinssysteem waarbij 3 (x 2) volwassenen zich verantwoordelijk voelden voor de veiligheid en het opgroeien.
En dan zijn er nog die ik graag de ‘dochters van mijn ziel’ zou willen noemen. M. R. en D. Drie prachtige meiden die hun portie in dit leven hebben gehad en daar schitterend mee omgaan. Ze kwamen als volwassen vrouwen zo mijn ziel binnengewandeld.
Of M. die zich mijn ‘BOR’ dochter noemt.
En iedere ouder wil graag zijn kind beschermen, veiligheid bieden en de ‘eigenheid’ bewaken.
Als ik naar mijzelf kijk, staat er geen schutting om ‘mijn’ ouderschap.
Ik geloof in de uniciteit van het biologisch ouderschap. Of zoals we bij BOR vinden dat ieder kind in contact moet zijn met zijn biologische vader én met zijn biologische moeder. In de woorden van Ed Spruijt die zegt: ‘beter 5 minuten goed contact, dan geen contact’ en met het beeld van Else-Marie van den Eerenbeent van de liefdesladder.
Bij het weghalen van mijn schuttingen heb ik me gerealiseerd dat het belangrijk is om de waarde te herkennen van veiligheid, bescherming en idealen.
In ons systeem hebben we de 5 gulden regels van de vijfhoek (verbonden met ons Pentakelhuis) om bescherming, beschutting en kadering te geven:
Regel 1 Respect
Regel 2 Wat tussen de koppels is blijft tussen de koppels
Regel 3 Ieder heeft zijn eigen gekke dingetje
Regel 4 Als iets van invloed is dan breng je het in
Regel 5 Humor
Wat heb je nou aan zo ’n houtje touwtje stand-in?
Het is goed bedoeld…..uiteraard.
Maar wees nou eerlijk: ‘het blijft behelpen’.
Tijd voor het ECHTE werk: Eggie2
Duidelijk niet van hetzelfde pluche gesneden.
Maar wel te herkennen aan het altijd optimistische oor.
Maar waarom zou je een stand-in willen?
Voor halsbrekende toeren?
Bij een grote verdwijntruc?
Of om verstoppertje te spelen?
Zeg nou zelf, zoveel gevaar loop je niet?
Toch!
En als het dan zo is, dan zal je het ermee moeten doen.
Niks nananana.
Gewoon weer tijd om de 5 gulden regels van de vijfhoek erbij te halen.
Regel 1 Respect
Regel 2 Wat tussen de koppels is blijft tussen de koppels
Regel 3 Ieder heeft zijn eigen gekke dingetje
Regel 4 Als iets van invloed is dan breng je het in
Regel 5 Humor
En je snapt het al? Niks is gratis.
Overal zit een prijskaartje aan.
Wat is jouw prijskaartje?
