Op de kinderboerderij
was er veel
beestenspul
van groot
naar klein
van pluizig
naar kleurrijk
maar
lang niet alles
wilde geaaid worden.
Een dag en een nacht met de tweeling (3)
Een dag en een nacht met de tweeling (2)
K. heeft zo
zijn eigen
rol
en taak bij
de tweeling.
Veelal wordt hij
gebruikt om
vast te houden
tegenaan te leunen
op te klimmen
of gewoon
om tegen te kletsen.
Uiteraard is hij ook
van de tabletjes
die hij werkend
en kindvriendelijk
moet houden.
Ze gaan natuurlijk
ook mee op koffie
speurtocht
en met een sapje
voor de tweeling
worden de koekjes
eerlijk gedeeld.
Zo is K.
van vele markten thuis.
De tweeling heeft twee moeders
en er woont in huis geen vader.
Op vaderdag viert de tweeling
een Koendag
en zijn er de cadeau ‘s
die ze op school gemaakt hebben.
Die K. boft maar
met de tweeling
en de tweeling met K.!
Een dag en een nacht met de tweeling (1)
We waren een weekendje weg
met de tweeling
en hun moeders
naar een kleinschalig
met veel klim, klauter en speeltoestellen.
Ze hadden best veel lol
zo met dat
geklauter en dat geklim.
Een sprong naar het heden
Ondertussen zijn we een flink aantal jaren verder en is onze drierelatie een dierbare herinnering. Ik put nog steeds uit de ervaringen die ik tijdens deze relatie op heb mogen doen, ervaringen die me gemaakt hebben tot wie ik nu ben. Ik ben blij met de persoon die ik geworden ben.
Gestructureerd gezinsleven
Kort nadat onze drierelatie de draai had gemaakt en wij vormgaven aan ons gedeeld verleden, het ouderschap centraal bleven stellen en ieder voor zich om leerde gaan met het verlies, kwam Larry in ons leven. In eerste instantie als een toevallige passant die het goed met ieder van ons kon vinden. Hij schopte af en toe tegen de deur en zorgde voor flink wat chaos in ons goed geregisseerde en gestructureerde gezinsleven. Ons, in zijn ogen voorspelbare en stabiele systeem, sprak hem aan. Larry was één en al chaos, energie en jeugdigheid. Iemand die in een andere levensfase verkeerde en met heel andere zaken bezig was dan dat wij waren als gezinssysteem. Wonderwel klikte het met ons allemaal. Larry bracht beweging in ons gestructureerde systeem, zonder verstoring. Op onze beurt brachten wij structuur in zijn leven.
‘Ik wilde mijn lijf niet oud zien worden naast hem’
Nieuwe liefdes
Door de beweging die ingezet was met het beëindigen van onze drierelatie en de komst van Larry, kwamen er nieuwe liefdes in onze levens. Bijzonder genoeg gebeurde dit zonder dat het meeroudersysteem onderbroken werd. Met iedere liefde die erbij kwam werd ons systeem groter, en iedere volwassene had zorg voor het gehele systeem. Marc werd verliefd op Beth en ging samenwonen. Jorg leerde Rinka kennen en trouwde. En Larry en ik, ook wij werden een stel, maar dat ging niet zonder slag of stoot. Larry is 16 jaar jonger dan dat ik ben, en dat leeftijdsverschil had een grote impact.
16 Jaar leeftijdsverschil
Larry en ik deelden dezelfde waarden en normen en stonden op eenzelfde manier in het leven. Larry sloot in alles naadloos aan op mij en de basis van ons systeem. Maar ja, die 16 jaar verschil én het feit dat we beiden in een andere levensfase zaten, maakten het niet direct makkelijk. In wezen leek Larry net student af en was ik een ‘oudere’ vrouw met 3 puberzoons en een heel systeem achter zich. We hadden heel wat te overbruggen en dat verliep niet altijd even charmant.
‘Bij iedere verandering blijf ik mezelf opnieuw uitvinden en aanpassen’
Het zit hem vaak in de kleine dingen die het verschil in leeftijd en levensfase benadrukken. Zo vroeg Larry, in de beginfase van onze relatie, wat mijn favoriete vakantie was. Voor Larry was het voldoende om zijn rugzak in te pakken op de ochtend van vertrek naar Schiphol te gaan en daar te beslissen waar hij heen zou gaan. Ik keek hem met glazige ogen aan. Als moeder van 3 opgroeiende zoons was ik al blij wanneer mijn kinderen het naar hun zin hadden. Over avontuur en spontaniteit dacht ik niet eens na.
Een goed koppel
Toch kon Larry als persoon die 16 jaar met gemak overbruggen, net zoals hij in staat was om het hele systeem erbij te nemen zonder daar ooit enig ongemak bij te voelen. In mijn relatie met Larry lag het ongemak bij mij, waar ik in onze drierelatie in conflict was met de buitenwereld, was ik in mijn relatie met Larry in conflict met mezelf: ik wilde mijn lijf niet naast hem oud zien worden.
Eerlijk is eerlijk, de eerste tijd was het een zooitje daar bij mij aan de binnenkant. Ik vocht tegen het onvermijdelijke want wat er ook gebeurde, Larry en ik bleven bij elkaar. In de loop van de tijd hebben we de verschillen tot overeenkomsten gemaakt. Larry spreekt mijn enorm beweeglijke binnenkant aan, die zich goed kan aanpassen aan het leven dat ik leef. Bij iedere verandering lukt het mij om dicht bij mijzelf te blijven en mezelf opnieuw uit te vinden. Ja, Larry en ik zijn een goed koppel.
Bouw van ons duurzaam Pentakelhuis
In onze relatie leek alles zich op een natuurlijke manier te vormen en na verloop van tijd begonnen Larry en ik met de bouw van ons duurzaam ‘Pentakelhuis’. We hadden ons aangesloten bij een CPO (Collectief Particulier Opdrachtgeverschap) om een ecologisch huis te bouwen. Het huis werd gebouwd in een vijfhoek en we wilden deze vijfhoek dan ook overal in terug laten komen. We hielden de regie in eigen hand en hadden specifieke wensen die we graag in wilden passen, zoals: het gebruik van fsc hout, een focus op duurzaamheid, lokaliteit, cradle to cradle, een rieten kap en leemstuc op de wanden. De filosofische kant van ‘het pentakel’ was ons uitgangspunt, een uitgangspunt dat voor behoorlijke uitdagingen zorgde. We hebben het samen voor elkaar gekregen, en we leven nu alweer een aantal jaren naar volle tevredenheid in ons Pentakelhuis dat we ‘Penta Riet’ hebben genoemd, een verwijzing naar de vorm en het rieten dak.
De kinderwens
Toen Larry en ik elkaar leerden kennen was mijn lichaam, door mijn leeftijd en ons complete gezin, de tijd van kinderen krijgen voorbij. We waren druk met een groot gezinssysteem, werk, bouwen, verhuizen en de constante beweging en dynamiek van veranderingen waar we ons aan aanpasten. Al die jaren dat ik Larry kende, had hij een kinderwens. Een kinderwens die niet in ons leven leek in te passen.
‘We namen de beslissing om de kinderwens van Larry in vervulling te laten gaan’
Maar op het moment dat de grootste hectiek van veranderingen, verhuizingen en uitvliegende zoons een beetje tot rust was gekomen, namen we de beslissing om de kinderwens van Larry toch in vervulling te laten gaan. In het traject naar vervulling van zijn wens, kregen we op een gegeven moment contact met Sandra en Lies. Net als Larry had ook Sandra een kinderwens. Samen hebben we aan onze grote tafel gezeten om elkaar te leren kennen en te ontdekken hoe Larry en Sandra ouders wilden zijn van een kind samen. Larry wilde een actieve vaderrol in het leven van zijn kind. Voor Sandra en Lies was dat ook een belangrijk gegeven. Ik stond achter de wens en de invulling die Larry wilde geven aan zijn kinderwens en ouderschap. Alle voorwaarden waren aanwezig. Het is Larry en Sandra niet gelukt om samen een kindje te krijgen, wel heeft Larry een actieve rol gekregen in het leven van de tweeling waar Sandra en Lies de liefde, de dagelijkse zorg en de verantwoordelijkheid voor hebben gekregen.
Werk en coaching
Mijn werk maakt een belangrijk deel uit van mijn leven. Het is meer dan alleen mijn werk; het is de manier waarop ik leef. Zowel in mijn werk als in mijn persoonlijk leven staan de Humanitaswaarden van gelijkwaardigheid, eigen regie, verantwoordelijkheid en vraaggerichtheid centraal. In de loop der jaren heb ik honderden gezinnen en mensen van alle leeftijden mogen coachen en begeleiden. Mijn opleiding, specialistische cursussen en werk- en levenservaring vormen de basis van mijn coaching. Coaching, waarbij ik samen met jou de uitdaging aanga om jezelf opnieuw uit te vinden. Coaching, waarin ik je ondersteun in het nemen van verantwoordelijkheid en je motiveer om de regie in eigen hand te nemen. Coaching, waarbij we uitgaan van gelijkwaardigheid en jouw behoeften.
Ondeelbaar verlies
Misschien heb je het meegemaakt, het moment waarop een gedeeld dagelijks leven tot een einde komt. Bij ons gebeurde dat op een bepaald moment, waarbij ons gezamenlijk ouderschap en ons gedeelde verleden bleven bestaan. Daarnaast deelden we nu een gezamenlijk verdriet. Het verdriet van niet meer samen zijn. Het verdriet van iemand missen die ooit zo’n belangrijk onderdeel was van jouw leven. Het verdriet om het verlies van een toekomst samen. Een verdriet dat zo persoonlijk is, dat je je eigen weg en vorm erin moet zien te vinden. Alle drie herkenden we dat verdriet bij elkaar, maar we konden het niet delen omdat het geen deel meer uitmaakte van onze relatie.
De regels veranderden niet
Ook bij dit verlies hielden we ons aan onze regels; gelijkwaardigheid, eigenwaarde en respect. Niemand had een groter verdriet dan de ander, ieder had evenveel recht op zijn eigen verdriet en we hadden respect voor het verdriet van de ander en zijn of haar zoektocht naar de vorm om dit te uiten. Onze zoektocht was niet naar wat we verloren hadden, dat was soms pijnlijk duidelijk. De zoektocht was juist naar wat we nog deelden en de vorm die we dit zouden geven. Ons gedeelde leven kwam namelijk tot een einde, maar ons gezamenlijk ouderschap en gedeelde verleden niet.
‘Al die gesprekken, kwamen nu goed van pas’
In deze nieuwe situatie deden we wat we altijd gedaan hadden: elkaar nabij zijn. Hoewel dat veelal lukte, was het nog wel zoeken naar een manier om voldoende ‘afstand’ te creëren van dat gezamenlijke leven. In alle jaren dat we samen waren hadden we altijd ontzettend veel gepraat over ons drieën, over hoe we met de wereld om moesten gaan, wat we belangrijk vonden, wat we wilden delen en hoe we onze drierelatie wilden presenteren. Al die gesprekken, kwamen nu goed van pas. Het zorgde ervoor dat we ook met betrekking tot het afsluiten van onze relatie een gezamenlijk besloten verhaal uit konden dragen richting de buitenwereld.
Ook het afsluiten van een relatie is een traject
Want net als het aangaan van een nieuwe relatie, is ook het afsluiten van een relatie een heel traject. Wat eerder vanzelfsprekend was in onze relatie veranderde en vroeg juist extra aandacht. Hoe begroet je elkaar, hoe gedraag je jezelf tegenover de ander? Lichamen reageren direct op de subtiele signalen van de ander, en de reactie naar die ene persoon is na zoveel jaar samen vaak automatisch. Hoe spreek je elkaar aan? ‘Lieverd’ of ‘schat’ kan natuurlijk niet meer; tenzij deze koosnamen een andere lading krijgen. Hoeveel persoonlijke zaken deel je nog en hoe groot wil je de afstand laten worden?
‘Loslaten is niets anders dan een rouwproces’
Door ook het afsluiten van onze relatie goed te bespreken, waren we in de mogelijkheid om een afstand te creëren die voor iedereen acceptabel was. Dichtbij, maar met genoeg afstand om een ‘eigen’ leven vorm te geven. We vonden onze weg om ‘normaal’ met elkaar om te gaan en toch voldoende afstand te nemen om elkaar los te laten.
Het doorlopen van het rouwproces
Loslaten is namelijk niets anders dan een rouwproces. En in een rouwproces spelen primaire emoties. Je doorloopt een heel traject waarin niet iedere emotie even intens is en de volgorde altijd lijkt te veranderen. Emoties komen continu langs elkaar heen; ook wanneer je het even helemaal niet verwacht. Net als het rouwproces, draait ook het proces van loslaten om deze sterke, alomvattende emoties en is er vaak veel tijd nodig om daadwerkelijk los te kunnen laten.
We konden boosheid vermijden
We zijn nooit boos geweest op elkaar. We hebben ook nooit de behoefte gevoeld om elkaar te frustreren, pijn te doen of te kwetsen. Wel kon het feit dat onze processen niet altijd gelijk opliepen ontzettend onhandig zijn. Soms wilde ik dat ik boos kon zijn en de behoefte had gevoeld om te kwetsen of de ander pijn te doen. Juist mijn boosheid zou dan voor de afstand zorgen en het scherpe gevoel van verlies dempen. Want dat gevoel was ontzettend zwaar en zat eindeloos diep. Het gevoel alsof je een deel van jezelf kwijt bent geraakt.
Het leven gaat door
Soms kan boosheid helpen om afstand te nemen van de ander. Voor mij was die boosheid er niet met als gevolg dat ik soms eindeloos verdrietig was, regelmatig letterlijk verdwaald was, zomaar tranen met tuiten kon huilen en een fysieke pijn voelde waardoor ik ineengedoken op de bank lag. En hoe diep het verdriet ook gaat, hoeveel pijn het je ook doet; je blijft blijkbaar toch overeind.
Het leven gaat door, in de zorg voor kinderen, elkaar en jezelf. Ik steeg zelfs een beetje boven mijzelf uit. Ik werd namelijk erg op mezelf teruggeworpen en moest mezelf opnieuw uitvinden. Wie was ik nog zonder Marc en Jorg? Hoe ging ik mijn moederschap en mijn leven vormgeven?
‘Vind samen oplossingen en rituelen om de relatie los te laten en de persoon zelf te behouden’
Vechten en strijden is ten nadele van de kinderen
Een aantal jaar later werkte ik regelmatig met vechtende en strijdende ex-partners die samen tot een omgangsregeling moesten komen. Hoewel ik nooit heb kunnen begrijpen dat je als ouder de andere ouder zó op scherp kunt zetten, negatief over de ander kunt praten of je kind voor een keuze kunt zetten; heb ik wel altijd begrepen waarom de keuze voor boosheid en woede gemaakt werd. Ik wist namelijk als geen ander dat die boosheid soms een handige uitweg is; een drijvende kracht om het eindeloze, peilloze verdriet uit de weg te gaan.
Boosheid helpt je om afstand te nemen. Koester deze boosheid als iets persoonlijks, iets van jouzelf en een stuwende kracht. Juist wanneer je deze boosheid kunt regisseren, helpt het je om los te komen van de ander zónder jezelf of de ander te beschadigen. Vind samen oplossingen en rituelen om de relatie los te laten en de persoon zelf te behouden. Uit je boosheid niet als agressie of haat naar de ander, maar zet het om tot iets moois, iets positiefs. Iets wat je samen kunt gebruiken om afstand te nemen van de relatie en de nodige stappen te zetten om beiden weer een eigen leven op te starten. Hoe zwaar het verdriet op dat moment ook voelt; tijd heelt alle wonden.
Het einde van onze drierelatie en het bestaan van ons meeroudergezin
Wanneer ik aan ons denk als drierelatie, denk ik aan een omgekeerde piramide op de punt. Ik was de punt waar alles op steunde, maar dat kon alleen door het evenwicht tussen Marc en Jorg, die de bovenkant van onze piramide vormden. We moesten er uiteraard alle drie voor zorgen dat het evenwicht bewaard werd, maar door mijn positie op de punt, waren Marc en Jorg met betrekking tot de balans het centrale punt. Wanneer zij het evenwicht zouden verliezen, zou de piramide op mij, het steunpunt, breken. We waren ons dan ook altijd ontzettend bewust van dat beeld. Binnen deze piramide bevonden zich onze kinderen, die we op deze manier bescherming boden.
‘Als een stuwing van het leven kantelde onze piramide van haar punt, op haar zijkant’
Een evenwichtig geheel
Jarenlang functioneerde die omgekeerde piramide in een evenwichtig geheel. We waren op elkaar aangewezen en door het evenwicht hadden we niet meer nodig dan elkaar. Met onze persoonlijke interesses en ontwikkelingen hielden we ons systeem in stand en hadden we, naast de wiebelige plek in de buitenwereld, een eigen herkenbare vorm gevonden. Het was voor iedereen duidelijk hoe we leefden, welke rollen er waren en wat wij voor elkaar en de kinderen betekenden. Het waren rustige, vriendelijke en groeizame jaren.
Het was een fijne tijd om de kinderen een stevige basis mee te geven. Maar toen werden de kinderen groter, gingen ze puberen en begonnen ze steeds actiever hun plek in de buitenwereld in te nemen. Blijkbaar doet het leven zelf dan iets met een evenwicht. Op dat punt veranderde er ook iets bij ons in de relatie.
Het evenwicht veranderde
Voor mij voelde het als een implosie. Te veel evenwicht binnen een systeem voorkomt groei en leidt uiteindelijk tot stilstand. Als een stuwing van het leven kantelde onze piramide van haar punt op haar zijkant en kwam de relatie tussen Marc en Jorg centraal te staan. Zij waren nu het centrale punt en zorgden voor het evenwicht; ik stroomde de wereld in. Waar mijn werk in eerste instantie mijn tijd vulde en voor inkomsten zorgde, werd het een combinatie van mijn hobby, mijn maatschappelijke betrokkenheid en passie een betaalde baan. Ik werd als het ware opnieuw de wereld in gelanceerd. Mijn passie werd mijn werk en mijn werk werd mijn passie – en dankzij de gekantelde piramide was daar ook plaats voor.
Ook uit elkaar groeien is natuurlijk
Op dat punt begon onze gezamenlijkheid als personen uit de pas te lopen. Ik dreef van Marc en Jorg af als individu, met mijn interesses en invulling van mijn leven. Het komt namelijk regelmatig voor dat je bij bepaalde veranderingen in een levensfase met je relatie op een rotonde uitkomt. Je neemt deze rotonde samen, en uiteindelijk kan blijken dat door deze verandering in jouw individuele levensfase, je beiden een andere afslag neemt. Verliefd zijn en houden van is een smeermiddel en niet datgene dat de verbinding blijft geven. Respect, eigenwaarde en gelijkwaardigheid zijn waar het uiteindelijk allemaal om draait in een relatie. Wanneer je bemerkt dat je beiden een andere afslag neemt op de rotonde in jullie relatie, kijk je samen vanuit respect, gelijkwaardigheid en eigenwaarde wat je nog bindt. Je neemt een beslissing: wil je het dagelijks leven samen blijven delen?
‘We zijn nog steeds verbonden door een gedeeld verleden en we blijven ouders van onze, nu volwassen, zoons’
Een eigen toekomst; een gedeeld verleden
Ons gedeelde persoonlijk leven groeide verder uit elkaar, maar er was nog zoveel meer dat ons verbond. We leiden ieder ons eigen leven, hebben ieder onze eigen afslag genomen op deze rotonde in onze relatie. Maar ons gezamenlijk leven als meeroudergezin bleef. We stelden de kinderen centraal en de opvoeding was nog steeds een gezamenlijk doel. Hoewel wij besloten elkaar als levenspartners in een liefdesrelatie los te laten, zijn we nog steeds verbonden door een gedeeld verleden, houden we nog steeds van elkaar in het heden en blijven we alle drie ouders van onze, nu volwassen, zoons.
Van een drierelatie naar een drieoudergezin
Vanuit de gelijkwaardigheid in onze drierelatie ging onze zoektocht verder op het moment dat we ouder(s) werden. Van een drierelatie werden we een drieoudergezin. Onze kinderwens was een gezamenlijke keuze en we deelden de taken, de zorg en de verantwoordelijkheid voor de drie zoons die geboren werden. We hadden alle drie een parttimebaan zodat er altijd één van ons, als ouder, aanwezig was. Er was tijd en ruimte voor de drie tweerelaties om iets te ondernemen, voor eenieder als individu om zichzelf te ontwikkelen en in ons drieoudergezin stonden de kinderen centraal.
Oorzaak en gevolg in plaats van straffen en belonen
De principes, die we met zijn drieën hadden, bleven toen we een drieoudergezin werden. We hadden de Schipper van de Dag voor de volwassenen en de Schipper van de Dag voor de kinderen. Geweldloos verzet was al een onderdeel van mijn denken en binnen de opvoeding kreeg dat verder vorm. Ik geloof niet in straffen, ik geloof niet in belonen en ik geloof niet dat je leert van je fouten. We keken naar oorzaak en natuurlijke gevolgen. Wanneer je een hete pan vastpakt heeft dat, als natuurlijk gevolg, dat je een blaar krijgt. Daar waar er geen natuurlijk of logisch gevolg was, maakten we afspraken over de gevolgen. Je bord niet leegeten had als afgesproken gevolg dat je geen toetje of snoep kreeg. We zorgden bij de afgesproken gevolgen, net als bij de regels van Jiujitsu, dat alles naar verhouding was en passend bij de leeftijd en de ervaring van de kinderen. We waren zelf het voorbeeld.
‘Gelijkwaardigheid betekent dat ouders en kinderen, ondanks al hun persoonlijke verschillen en kundigheden, dezelfde aanspraken kunnen maken op waardigheid en respect’
Ook kinderen hebben vrijheid, ruimte en eigenheid nodig
We geloofden in de vrijheid die volwassen en kinderen nodig hebben om ruimte en eigenheid te kunnen ervaren. We geloofden in waardigheid en respect om te zijn wie je bent, dat je als persoon belangrijk bent en dat emoties er mogen zijn. Daarnaast geloofden we ook in grenzen, in zelfbeheersing en eigen verantwoordelijkheid; alles afgezet naar leeftijd en capaciteiten van het individu. De volwassenen hadden een grotere verantwoordelijkheid in zelfbeheersing en het bewaken van grenzen. De balans tussen vrijheid en grenzen, tussen eigenheid en zelfbeheersing en tussen gelijkwaardigheid en verantwoordelijkheid heeft, in alle vormen van leven, een grote rol. Binnen onze opvoeding waren het ijkpunten.
‘Zoals een vriendje van één van de kinderen vroeg: mamma wanneer zoek jij een tweede pappa net als bij L.’
De mevrouw van haptonomie
Onze principes bleven toen we een drieoudergezin werden en we moesten opnieuw om leren gaan met de verwarring die onze omgeving voelde. Tijdens de zwangerschap en gedurende de babytijd leverde dit soms lastige situaties op. Zoals die keer dat we niet met zijn drieën bij de echo mochten zijn, omdat een kindje maar twee ouders heeft. Of op het consultatiebureau waar zorgelijk gekeken werd naar ons drieouderschap waarbij de vaders een actieve en verzorgende rol op zich namen.
Er waren ook positieve reacties zoals die van de mevrouw van haptonomie. Voor haar was het duidelijk dat onze kinderen drie ouders hadden. Zij was ervan overtuigd dat er nooit genoeg volwassenen van een kind kunnen houden en daar hun verantwoording in nemen. Ze leerde ons tijdens de zwangerschappen om contact te maken met onze kinderen, ons te verbinden en ieder contact af te ronden. Zij vertelde ons dat het belangrijk is om je kind mee te nemen in je leven, er onderdeel van te laten zijn en jezelf te betrekken in het leven van je kind(eren). Regelmatig op de dag een korte, waardevolle interactie met een begin, een verbinding en een afronding maakt dat kinderen zich deel van je leven voelen en het leert hen dat ze waardevol voor je zijn.
Positieve reacties kwamen ook, gek genoeg, van vriendjes die zagen dat er altijd een volwassene in huis aanwezig was die aandacht, tijd en zorg had. En zo gebeurde het wel dat een vriendje van één van de kinderen vroeg: ‘Mamma wanneer zoek jij een tweede pappa net als bij L.?’
‘Onze basis was het wederzijds vertrouwen naar elkaar’
Het belang van eigen verantwoordelijkheid
We vonden het belangrijk dat de kinderen, net als de volwassenen, keuzes leerden maken. Ze mochten proberen, onderuitgaan en zelf weer opkrabbelen binnen de veiligheid van ons systeem. Wij waren daar om ze de hand te reiken waardoor ze zichzelf en op eigen kracht, op konden trekken. Wij hadden niet overal een antwoord op; wel waren we er om onze kinderen te bemoedigen en te motiveren om zélf op zoek te gaan naar antwoorden. Onze basis was het wederzijds vertrouwen naar elkaar waardoor de kinderen wisten, dat ze onze hulp altijd in mochten schakelen. Dit stuk eigen verantwoording is belangrijk tijdens het opgroeien. Net als volwassenen, mogen ook kinderen ervaren dat zij kapitein van hun schip zijn; dat verschillende keuzes, verschillende gevolgen hebben en dat ze altijd, op hun innerlijke stem mogen vertrouwen.
‘Zo was één van de zoons gevallen met zijn fiets en bleef als een verlamd vogeltje huilend van de schrik liggen. Ik ben naast hem gaan zitten, wachtend tot de schrik voorbij was, wachtend totdat duidelijk werd dat zijn veter tussen de trapper was gekomen en hij niet gewond was. Na 5 minuten was de schrik voorbij, de veter van de trapper gehaald en de tranen gedroogd; we konden weer verder. Ik was aanwezig, zorgde voor bescherming en liet hem op eigen kracht ontdekken hoe hij verder kon’
Geweldloos verzet en waakzame zorg
Vanuit de opleiding ‘geweldloos verzet en waakzame zorg’ investeer je in de relatie met je kind. Je aanwezigheid verhogen wanneer je kind zorgelijk gedrag vertoont is een voorbeeld van zo’n investering. Niet om het ‘winnen’ van de strijd, maar juist om het vol te houden, wat er ook gebeurt, door het aangeven van duidelijke grenzen en het tonen van begrip. Ook de regels van Jiujitsu speelden een grote rol in de opvoeding van onze kinderen. Ga de strijd niet aan, probeer niet alles uit te leggen, geef duidelijke grenzen aan en houd je hier vervolgens aan. In welke situatie je jezelf ook bevindt, de boodschap aan je kind is: ‘Wat je ook doet, wij gaan niet weg; wij zijn je ouders en het is onze plicht.’
Kinderen zijn mensen, net als jij en ik
Het gaat over positieve ‘autoriteit’. Als ouder neem jij de verantwoording voor jouw reageren, net zoals je kind leert zijn of haar verantwoording te nemen voor de eigen keuzes. Het is belangrijk dat ouders toezicht houden op hun kinderen. Ze moeten weten waar hun kind is, welke activiteiten het doet en wie zijn of haar vrienden zijn. Kinderen zijn namelijk zoveel meer dan ‘onze kinderen’. Ieder kind is een mens, met een eigen karakter, eigen visie en eigen missie. Het is niet aan ons ouders om een claim te leggen op het leven van een kind: ‘Wij zijn er om onze kinderen, te begeleiden, te ondersteunen en het vertrouwen te hebben dat ze hun weg vinden.’
