We zijn nu eenmaal verschillende mensen, met verschillende persoonlijkheden, visies, passies en karaktereigenschappen. In iedere relatie pas je jezelf wat aan richting de ander en als het goed is doet de ander hetzelfde. Aanpassen is essentieel voor het overleven van een relatie. Wanneer deze (kleine) aanpassingen je de mogelijkheid geven om een betere versie van jezelf te worden, hebben jullie hier beiden baat bij.
Zo ging het ook in onze drierelatie. Niet alleen groeiden wij naar een plusvariant van de tweerelatie, ook werd ik een plusvariant van mijzelf. Om me met deze plusvariant te verbinden, moest ik mezelf én opnieuw uitvinden én mijn relatie tot de buitenwereld opnieuw bepalen. Het betekende dat ik moest leren omgaan met de verwarring en de aanpassingen die hierbij kwamen kijken. Ik moest keuzes maken.
Voor dovemansoren
Een deel zijn van een drierelatie leverde verwarring op aan mijn binnenkant. De verwarring zat er niet in dat ik van meerdere mensen hield en daarvoor uit durfde te komen.
De verwarring zat in de vrijheid, tussen ons, om alles uit te spreken, dat we het eens waren over de essentiële zaken in ons gedeelde leven en we de intentie hadden om samen oud te worden. Ik vind deze vrijheid, om alles uit te kunnen spreken, al een zoektocht wanneer het om een tweerelatie gaat. In een drierelatie kun je die vrijheid begrenzen door je eigen mening te hebben, te weten wie je bent in wat je wilt, voelt, ziet en denkt; er was geen check bij de ander want er waren twéé anderen, twee heel verschillende anderen. Dit betekende dat ik regelmatig bij mijzelf te rade moest gaan waar mijn intenties vandaan kwamen. Die check zat en zit nog steeds heel fysiek in mijn lijf. Ik had al een hoge mate van gevoeligheid; deze ontwikkelde zich verder in onze drierelatie. Ik zag meer details, er waren meer invalshoeken en er werd een diversiteit aan emoties aangesproken. Het voelde of ik met 4 petten op zat: de pet die met ons drieën te maken had, de pet van mijn relatie met Mark, de pet van mijn relatie met Jorg en de pet van mijn relatie met mijzelf. Mijn geur werd scherper, mijn gehoor verbeterde, mijn ogen waren alerter en mijn hoofd draaide overuren; ik leerde sneller ordenen, schakelen tussen de petten en mijn koers bepalen.
‘Ik zou er echt niet tegen kunnen als er een andere man aan MIJN vrouw zat!’
De communicatie met én richting de buitenwereld leverde ook verwarring op. De verwarring zat ‘m niet in de vragen die ons gesteld werden. Deze verwarring zat ‘m in het feit dat er niet geluisterd werd naar onze antwoorden.
Wanneer ik mijn verhaal met de buitenwereld deelde, gaf iedereen er haar of zijn eigen invulling aan. Mijn antwoord bood anderen een basis om er met hun eigen ideeën invulling aan te geven. Ik deed mijn best om mijzelf te laten zien. Ik gaf mensen een inkijk in mij als persoon, wat er bij mij gebeurde, wat het me opleverde en hoe ik hiermee omging. Ik wilde mensen meenemen in ons verhaal, ik wilde zo graag laten zien hoe je jezelf kunt overstijgen en welke mogelijkheden dit met zich meebrengt.
Als mens was ik meer empathisch geworden, had ik meer begrip voor de beweegredenen van mensen en zag ik sneller de verbanden tussen oorzaak en gevolg. Dat was niet wat mensen wilden horen. Gaandeweg realiseerde ik me dat niet iedereen de behoefte voelt om zichzelf te overstijgen, of een betere versie van zichzelf wil zijn.
Je eigen verhaal door de bril van de ontvanger
Jij vertelt jouw verhaal vanuit jouw visie, jouw passie, jouw ervaring en jouw mening. De persoon die dit verhaal ontvangt, bekijkt dit vervolgens door zijn of haar bril: gekleurd met eigen visies, passies, ervaringen en meningen. Zo kan het gebeuren dat jij verhaal A vertelt, maar de ontvanger verhaal B mee naar huis neemt. Zo vertelden wij bijvoorbeeld over onze drierelatie en riep een vriend van ons luidkeels op een verjaardagsfeestje dat hij er echt niet tegen zou kunnen als er een andere man aan zijn vrouw zat. Hoewel wij spraken van een verhaal over liefde, toewijding en gedeelde verantwoording, ontvingen vrienden het soms compleet anders.
‘Mensen maken zich vaak druk om de buitenkant. Een buitenkant gekleurd door de eigen normen en waarden, ervaringen, meningen en karaktereigenschappen’
Vergaarbak van begrip
Iedere munt heeft twee kanten en zo ook de reactie van de ontvangers van ons verhaal. Waar we door sommigen gezien werden als iets wat zij nooit zouden begrijpen, werden we door anderen juist ineens gezien als een vergaarbak van begrip. Want als wij ons in een drierelatie bevonden, zouden we alles dat afweek of anders was moeten kunnen begrijpen, toch? Zo werden we in no-time overweldigd door allerlei verhalen. Een vrouw die haar verhaal kwam doen nadat ze ontdekt had dat ze biseksueel was, of de vrouw die advies kwam halen over wat te doen met haar vreemdgaande man. Want ja, wij zouden dat toch zeker moeten begrijpen.
Beoordeel een boek niet naar de kaft
Met regelmaat maakt een mens zich druk om de buitenkant, gekleurd door eigen normen en waarden, ervaringen, meningen en karaktereigenschappen. De buitenwereld is druk met het opmaken van een eigen mening, waardoor vergeten wordt te kijken naar de dingen die er echt toe doen: liefde, begrip en verbintenis. In deze periode van verwarring, een periode waarin mijn hoofd overuren maakte, leerde ik naar verbanden te kijken. Sinds mijn training als HSP-begeleider (hooggevoeligheid) ben ik vaardig in het onderscheiden van emoties, kan ik voelen waar en welke emotie zich in mijn lijf bevindt, hoe ik weg kan blijven bij emoties die niet van mij zijn en maak ik een keuze voor de vorm waarin ik mijn emotie uit. Beoordeel een boek niet naar de kaft. Wanneer je de moeite neemt om het verhaal te lezen en de emotie te beleven, overstijg je de oordelen en werk je aan een betere versie van jezelf.
