Dit is echt
mijn hart
ophalen
aan mooie
plaatjes!
Om een hoekje
fotograferen
en me verbazen
over al dat oud.
Uiteraard
vinden we
koffie
en een sapje.
Dit is echt
mijn hart
ophalen
aan mooie
plaatjes!
Om een hoekje
fotograferen
en me verbazen
over al dat oud.
Uiteraard
vinden we
koffie
en een sapje.
We waren
een dag en een nacht
in Haarlem
nou ja
ongeveer
een dag
en een nacht
dan.
Een prachtige stad
met veel oude gebouwen
een gezellig centrum
leuke winkeltjes
en vooral goede koffie
en goed eten.
Het was een beetje grauw
met het weer
waardoor we besloten
om naar de film te gaan
naar drie films te gaan
een soort marathon.
Bohemian Rhapsody
Mary Poppins Return
A Star is Born
Gewoon zitten
en genieten.
Breda
Bussum
Tenerife
Schiphol
Zeewolde
Mijn eigen trap
met uitkijk
tot aan de nok.
Overal waar ik kom
BLIJF ik ze fotograferen.
Eh…..
nog erger
ik vraag soms
zelfs
of mensen mij
foto ’s willen sturen
van trappen
of trappenhuizen.
Met dank aan collega M ;-).
Portugal
Haarlem
Amsterdam
IJsland
Overal
waar ik kom
MOET
ik ze fotograferen.
Zo geruststellend:
al die kleuren
al die vormen
al de materialen.
Nu
ga ik er naar op zoek
-hoe meer trappen
en trappenhuizen
hoe meer vreugd-.
Mijn grote vriend
het egeltje
kwam er even
tussendoor
maar
er was nog een beetje
Breda over.
Dat weekend
in Breda
was het BredaPhoto Festival
uiteraard
iets om mee te pakken.
Happy dying
sprak mij
wonderwel
aan.
Een beetje ……..
misschien
dat wel
maar
hoe bijzonder
zou het zijn
wanneer
als oefening
één keertje maar…….
in je leven.
Voor mijzelf
als klein meisje
was dit
al een gedachte
een besef
een realisatie.
Het heeft er voor gezorgd
dat ik laat weten
waar ik blij mee ben
en wat ik waardeer
want:
-de woorden die ik
niet tijdens mijn leven
heb gesproken
zal ik na mijn dood
ook nooit kunnen spreken-
Hoe zou
jouw leven
eruit zien
na deze ervaring?
Soms
soms
maak ik een wandeltje
langs mijn verleden.
Dit keer
een gekozen wandeltje
in Breda.
Langs mijn oude huis
en langs mijn oude werk
als spelleidster
op de kinderafdeling
van het Diaconessenhuis.
De lange gang
uit mijn herinnering
is nog hetzelfde
met
nog steeds
aan het einde
in de hoek
de speelkamer.
Herkenbaar
maar ook weer niet.
Alles is
ingebouwd
verhokt
en donker.
In mijn tijd
was alles open
en licht.
Uiteraard
had dat verleden
zo zijn
eigen dingetje
wat niet zo handig was.
Oké
oké
het is máár
een wandeltje
geen wens
geen verlangen
geen behoefte
het is slechts
de galm van het verleden.
Overigens
blijkbaar
dacht ik er 40 jaar geleden
net zo over:
– kinderen niet vol in beeld-!
Wanneer we op bezoek gaan
bij onze petekinderen
familie
en vrienden
die -ver- wonen
combineren we dat
en zoeken we
een centrale plaats
waar vandaan
we ze bezoeken.
Dit keer
een Airbnb
in de binnenstad
van Breda.
In de categorie
mooi oud
is niet lelijk
heb ik
heel lang geleden
ook hier gewoond
en gewerkt.
We zijn
naar plekken geweest
met – een galm uit het verleden-.
Uiteraard
vinden we
overal
altijd
koffie
en een groen sapje
en een stevig ontbijt.
Familieomstandigheden
brachten ons naar Portugal.
Het liep effe
iets anders dan bedacht.
Naast de lijnen
de kleuren
en de vormen
van het hotel
in mijn vorige plog
was er ook
de geur
de ruwheid
en de zee
van Portugal.
We hebben
het noodzakelijke
het zware
en het beladene
met
het aangename
kunnen combineren.
Het is dan net
als het leven zelf
hard werken
dragen wat onvermijdelijk is
en
volhouden.
Geen idee
of het een macaber trekje is?
of gewoon nieuwsgierigheid?
het is
in ieder geval
iets dat me fascineert!
Alleen al
mijn eigen
fysieke reactie.
Die begint op het moment
dat ik tussen
al deze oude
stenen stap.
Het is alsof
er iets is
dat mij begint te vertellen.
Er gaan allerlei
belletjes rinkelen
soms licht
soms zwaar en nadrukkelijk.
Er lopen rillingen
langs mijn rug
en
de haren op mijn armen
gaan overeind staan.
Ik ruik
van alles.
Ik hoor
van alles.
Mijn hoofd
maakt overuren.
Ik dwaal
als verdwaasd
rond
en
volg
als vanzelf
mijn lijf
dat de richting aangeeft.
Zo ging het
de laatste dag
van de vakantie
bij Kelso Abbey
ook
waar ik
als vanzelf
volledig gefocust
voor de steen van
dominee Robert Lundie
en zijn gezin
bleef staan.
Volledig verzonken
in wat er op
zijn grafsteen stond.
Het is meer dan het verhaal
van dominee Lundie
Het is het verhaal van
Vader Robert en moeder Mary
allebei komen ze uit een geslacht van dominees
en ook diverse van hun nakomelingen
zijn dominee geworden.
Vader Robert is 58 jaar geworden.
Voordat hij met moeder Mary trouwde in 1813
was hij elders dominee
en hij kwam pas
op 33 jarige leeftijd naar zijn geboorteplaats Kelso
om daar het ambt op te pakken
tot zijn dood in 1832
toen hij
-plotseling dit leven verliet-
Moeder Mary is 14 jaar jonger
en 25 jaar toen ze met vader Robert trouwde.
Vader Robert was 40 en moeder Mary 26
toen ze hun eerste kind kregen.
Ze hebben in totaal 6 kinderen gekregen
waarvan er 3 op jonge leeftijd zijn overleden.
Vader heeft alleen het overlijden van zijn derde
kind, dochter Suzanne, meegemaakt.
Zij is slechts 9 jaar geworden.
Toen vader op 58 jarige leeftijd overleed
waren de kinderen nog relatief jong
tussen de 8 en 18 jaar
Moeder Mary werd op haar 44e weduwe.
Dochter Mary was 25 jaar toen ze overleed:
– en verblijft in Cleish in afwachting van haar opstanding-
Zoon George Archibald stierf op 21e jarige leeftijd:
-tussen de half bekeerde heidenen op missiepost Leone Bay-
Even verderop het kerkhof
vond ik de steen van
jongste zoon Robert Henry
Ook hij was dominee
maar naar wat ik brgrijp
wel een beetje afgeweken
van het pad
van zijn voorvaderen.
Verder was er nog
Zoon Cormelis
geboren in 1815
die
tot aan zijn dood
spoorweg ingenieur was.
In 1821 is dochter Jane Catherine geboren
zij trouwde
niet met een dominee
maar met een dichter.
Zelf was zij ook dichteres.
Dochter Mary
was getrouwd met dominee W. W. Duncan
en schreef gedichten en gebedjes
voor haar kinderen.
Moeder Mary trouwde opnieuw
met Henry Duncan
een dominee
uit een domineesgeslacht.
Moeder Mary stierf
op 89 jarige leeftijd in Edinburgh
Van Moeder Mary
werd gezegd dat ze
een vrouw met een stevige karakter was
ze heeft verschillende boeken op haar naam.
Zo schreef ze een boek
(nog te koop bij bol.com)
over haar dochter Mary.
Ik zou nog veel verder kunnen gaan
in mijn zoektocht naar de achtergrond
van al die dominees
want in hoeverre waren W. W. Duncan ( man van dochter Mary)
en H. Duncan ( tweede man van moede Mary)
familie?
Ik heb een foto gevonden
waar ze (met een derde Duncan) opstaan.
Maar nee
ik kom tot de ontdekking
dat ik
de vrouwen
in het leven van dominee Lundie
veel boeiender vind.
Ik ga me nog even verdiepen
in moeder Mary
en de dochters Mary en Jane Catherine
volgens mij
hebben die dames
mij nog steeds
iets te vertellen.
Op onze weg
richting huis
rijden we
een stuk langs de kust
snuiven nog wat oud
en ruïnes
voor we deze vakantie
achter ons gaan laten.
We wippen nog
bij een soort of
‘buren’ langs
mede kasteelbewoners
zal ik zo maar zeggen.