We hadden onze ‘eerste’ kijkdag
bij Kop van De Bakens
Waterfront.
We werden allercharmantst
aangekleed.
Voorzien van helm
vest
en stevige (bouw)schoenen
mochten we
met de trap
naar de vijfde verdieping
om ons huis
in wording
en het uitzicht
te bewonderen.
Daar
aan de overkant
woonden we eerst.
Nu kijken we uit
op de haven
en het Veluwemeer Aquaduct
dat de verbinding is
tussen het Wolderwijd
en Veluwemeer.
Ik mag bij haar aanwezig zijn
naar haar luisteren:
‘Ze ontroert me’!
Zo helder in wat er in haar leven gebeurt
de rollercoaster van ervaringen
en wat die betekenen
in het leven van een jong gezin.
Terwijl haar man zachtjes
uit het leven glijdt
ruimen we samen op.
Moedig sorteert ze wat kan blijven
waar een andere bestemming voor is.
Ze is pas 36 jaar
veel te jong
om de impact van deze ziekte te dragen.
Bij iedere gesorteerde
opgeruimde
en geordende plank
lijkt alles wat lichter
maar de zwaarte van wat komen gaat
blijft.
Met een koffer vol
ging ik op pad
voor mijn eerste tentoonstelling
in de Bethlehemkerk
waar mijn foto’s 2 maanden hangen.
Ik ben zó trots en blij.
Mijn buurvrouw Henriette
heeft mij over de streep gehaald
super dank voor alle tips
het vertrouwen
je hulp.
Mijn eerste foto is al verkocht.
Mijn verhaal begon allemaal met het fluwelen konijntje Eggie, mijn mini iPad en kleine foto-verhaaltjes. Eggie en mijn mini iPad gingen overal mee naartoe.
Ik denk dat Eggie het enige fluwelen konijntje is dat op zoveel verschillende plekken in Amerika is geweest.
In het begin had ik mijzelf natuurlijk veel beperkingen opgelegd door overal dat fluwelen konijntje op te willen zetten, maar aan de andere kant daagde ik mijzelf ontzettend uit om anders te kijken en bovenal mijn schaamte te overwinnen om Eggie tevoorschijn te halen. Ik bedoel, je trekt echt wel meewarige blikken wanneer je een klein fluwelen konijntje bij al je foto’s in beeld wilt plaatsten. Eggie werd een begrip.
Uiteindelijk verdween Eggie van mijn foto’s, mijn mini iPad werd mijn onafscheidelijke iPhone en gelukkig kijkt nu niemand meer vreemd op wanneer ik op de gekste plekken mijn mobiel te voorschijn haal.
Door mijzelf in eerste instantie te beperken heb ik geleerd om te kijken naar wat er wel mogelijk is en mijn verliezen, datgene wat niet haalbaar was om een fluwelen konijntje bij in beeld te krijgen, te aanvaarden. Gek genoeg zit in mijn hoofd het fluwelen konijntje Eggie, bij iedere foto die ik maak, nog in mijn ooghoek.
Uiteraard leg ik mijzelf nog steeds beperkingen op, zo wil ik geen onbekende personen fotograferen, breng ik kinderen zo min mogelijk herkenbaar in beeld en moet mijn man zwart dragen wanneer hij gaat hardlopen en ik foto’s wil maken op de plekken waar we komen.
De enige uitzondering is mijn zoon en zijn 2 dagen oude dochter. Ze zijn zo’n mooi beeld van geborgenheid, herkenning en vertrouwen.
We zijn al door aardig wat staten
van Amerika geweest
we voegen er 5 aan toe
in deze trip door een stukje
zuiderwestelijker deel van Amerika.
We begonnen in St. Louis
met uiteraard
onze onvermijdelijke zoektocht
naar koffie en verse sapjes
die ons op de vreemdste plekken brengen.
We hadden veel regen
kou
zelfs nachtvorst
met hier en daar een zonnetje.
We zijn door 5 staten geweest
drie rivieren overgestoken
en diverse bijzondere plaatsen gezien
om uiteindelijke
bij het mediatiecentrum DhammaSukha
aan te komen
voor de conferentie
waar ook Koen zou spreken
namens de Stichting Suttavāda.
Na de conferentie
bleef Koen
voor een 10 daagse stilteretraite
en vloog ik naar huis.
Na St. Louis reden we
in de stromende regen naar Nashville
waar het bleef regenen.
Ons eerste zonnetje
was pas in de Smokey Mountains.
waar we een prachtige zonsopgang
te zien kregen.
De volgende stop
was Walnut Hill Farm
waarin de eenvoud
van ons verblijf
centraal stond
het weer een mengeling
van kou, regen en een klein zonnetje
in een prachtige omgeving
met bomen vol van het voorjaar.
Wanneer de zon er was
konden we onze omgeving
bezoeken.
Ons volgende plekje
is een TinyHouse
hoog in de bergen bij Chattanooga
Een plaats naar ons hart
met goed eten, koffie en sapjes.
Na en flinke rit
arriveren we
in Dhammasukha
voor de conferentie.
Na vier dagen vloog ik
terug naar huis
en bleef Koen voor zijn
10 daagse stilteretraite.
Uiteraard moesten er
cadeautjes voor de kleintjes
meegenomen worden
want wanneer je in Nashville
bent geweest
het centrum van de country
kan je niet naar huis
zonder de echte cowboy boots.
Soms
zie je iets
vanuit je ooghoek
waarvan je denkt
hè?
Oh, wat schattig
een roodborstje.
Het duurde even
voor ik besefte
dat het roodborstje
niet ROND de garage fladdert
maar IN de garage.
Iedere keer
wanneer ik het hek bedien
om de auto
of mijn fiets
in de garage te zetten
vliegt het roodborstje
UIT de garage.
Toen dat eenmaal tot me doordrong
was het de zoektocht
waar ze vandaan kwam?
Al gauw ontdekte ik
dat ze uit de bruine koof
boven het rolluik vliegt
en
dat ze dat blijft doen
keer op keer.
Ze heeft er haar nestje gemaakt.
Wanneer het hek opengaat
fladdert ze weg
want het rolluik rolt zich
op in de koof.
Dan wacht ze geduldig
tot het hek weer sluit
om terug te vliegen
in afwachting
tot een volgende keer
dat het hek weer omhoog gaat.
Soms stopt het hek even
dat wacht ze
tot het verder open gaat.
Soms lijkt het
dat ik dichterbij mag komen.
Dan vertel haar hoe mooi ze is
hoe dapper ze is
ze zo goed voor haar nest zorgt
dat ze mooie kinderen krijgt
die op een dag uitvliegen.
De mevrouw van de dierenambulance
heeft me gerustgesteld
dat het goed komt
want daar
heb ik toch af en toe
wel twijfels over.
Het vergde wat moed
niet om vroeg op te staan
dat doen we altijd al wel.
Het vergde wat moed
om om 07.00 uur
te gaan hardlopen
( waarbij ik dan niet hardloop
natuurlijk ;-))
Maar ja
wie kan dit nou weerstaan:
‘sneeuw op 1 April’ ?
We werden wel
enigszins glazig aangekeken,
die lange man
en dat kleine vrouwtje op de fiets.
Het is te hopen
dat alles wat in knop staat
of bloeit
het gaat redden.
Zo vroeg in de ochtend
zijn we natuurlijk niet
de enige die op pad zijn
deze voelde zich onbespied
en bleef rustig grazen
waarna wij
ons gewone rondje
vervolgden.
Dit is het Corversbos
nog in de herfst
en dit nog in de zomer.
Alle bomen strak
op een rijtje.
Na storm Corrie
lag deze reus
er indrukwekend
geveld bij
en werd de volgende dag
in kleinere
stukken afgevoerd.
Ondanks de stormen
vervolgt de natuur zijn gang
en kondigen de sneeuwklokjes
gewoon het voorjaar aan.
En toen kwam storm Dudley
en storm Eunice
die ook overal takken
blaadjes
en gesneuvelde knoppen
achter lieten
op ons rondje hardlopen
door het Corversbos
met nog meer
indrukwekkende schade.
Wat duidelijk
zeker op de laatste foto
een verdrietig gezicht geeft.
We sliepen een nachtje
in de Oude Kweekschool
op zolder
met uitzicht op de kapel.
Ik kon mijn hart ophalen
aan trappenhuizen
en lange gangen.
Ik hou van het lijnenspel
de materialen
en de kleuren
van geschiedenis.
We lopen
ons rondje
meestal
aan het eind
van de middag
en in de late herfst
zo tegen het begin
van de winter
geeft dat magische beelden.
Dit keer
zijn we de uitdaging aangegaan
om op een vroege
mistige morgen
op pad te gaan.
Helaas gaat
door de lockdown
de halve marathon van Egmond
niet door.
We blijven zeker ons rondje doen
en zoeken naar mooie beelden.
Ik heb nog wat wensen
zoals sneeuw, ijs of
alles bedekt met rijp.
En uiteraard
altijd dat zonnetje
op onverwachtse plekken.
Ik ben van het mooi weer
fietsen.
Ik kijk altijd op de weer app
wat het gaat worden.
Soms krijg je me in beweging
voor mooie plaatjes.
Maar regen…..
nee!
Nou heeft Koen besloten
samen met zoonlief
om de halve marathon van Egmond
te lopen.
Dus moet er getraind worden
door weer en wind
en de laatste tijd dus ook
in de regen :-(.
De bergen modder
vliegen me om de oren.
En toch
word ik dan weer
HEEL BLIJ
van dat lopen
ehh….. fietsen
in de regen.
Het bos is zó mooi
en het geeft zulke prachtige beelden.
Wie weet
zou ik dan toch een ‘alle weer” mens zijn?
Maria de Ridder 