Fotodagboek (plog)

Geplaatst op

Zou ordenen en opruimen overerfelijk kunnen zijn?

Ik heb van mijn hobby
mijn beroep 
gemaakt.

Of eigenlijk kun je stellen
van mijn behoefte
tot ordenen
en opruimen
mijn beroep
gemaakt.

Ik weet niet anders
dan dat ik dat 
ALTIJD
al deed.

 

En nu
nu zie ik het 
een volgende generatie doen.

sorteren

ordenen

opruimen
met volle aandacht.

Het lijkt wel alsof ze
de workshop heeft gevolgd
of is het gewoon
overerfelijk :-).

Geplaatst op

Expositie Foto en Beeld, een duo-show bij het Ontwerpfabriekje in Hilversum

De voorbereidingen 
zijn in volle gang

alles ligt klaar.

Zo hier en daar
nog een schroefje 
dan gaan we op pad
mijn buurvrouw Henriette van der Does
en ik.

Zij noemt mij
haar collega kunstenaar 
dat klinkt toch fantastisch :-).

 

Samen hebben we 
een expositie bij 
het Ontwerpfabriekje
in Hilversum.

Ik heb er zo ’n plezier in
om dit samen te doen
mijn foto’s aan te laten sluiten
bij de prachtige werken van Henriette.

Als kers op de taart
geven Koen en ik
twee zaterdagen een workshop:

Aandachtig & Bewust Opruimen

➡️ Heb je het gevoel dat je niet de rust kunt vinden om op te ruimen?
➡️ Heb je het idee dat er zoveel afleiding is en je je aandacht niet bij het opruimen kunt houden?
➡️ Hecht je te veel aan bezittingen waardoor je om komt in de spullen?

In deze workshop krijg je handvatten hoe je rust kunt creëren in je hoofd, hoe je de eerste stappen kunt zetten om te kijken wat spullen en bezittingen voor je betekenen en uit te zoeken welke vorm van opruimen bij je past. 

Wij zijn Koen en Maria.
Koen is boeddhist en geeft handvatten om te mediteren en rust te vinden in je hoofd.
Maria is opruimcoach en helpt je een ingang te vinden om te ontspullen. 

Details:
Data: 12 november en 10 december
De workshop start om 10:30 uur en duurt tot 12:30
Adres: Van Riebeeckweg 2, Hilversum
Aanmelden kan bij Maria: de.ridder.maria@gmail.com
Kosten: 15 euro + Dana

Geplaatst op

Terug naar Radio Kootwijk

De afgelopen week
hadden we een weekje vrij.

Prima weer
een kleine wensenlijstje
en de luxe van ons eigen bed, ontbijt en koffie.

De hele week van alles ondernomen
met aan het einde van de week
het hoogtepunt:
Radio Kootwijk

De start was bij de Watertoren
waar ik mijn hart

op kon halen 
aan de trap.

Hierna was in het waterpomp-huisje 2
aan de beurt

met de spiltrap
als blikvanger
waar ik op slag verliefd op werd.

Zo alles bij elkaar
flink wat meters trap
om prachtige plaatjes
van te maken.

De gids bracht ons naar het gebouw
van Radio Kootwijk

vertelde ons over de geschiedenis.

Ik vind dit gebouw
PRACHTIG
in zijn lelijkheid.

Het is een klomp beton
met de gelijkenis van een sfinx.

Ik word blij
wanneer ik in het gebouw ben

de sfeer

de historie

de lijnen

het materiaal

en de uitstraling.

Ik ben er volledig
op mijn gemak

en vertrouwd

samen met Eggie
en 
Koen natuurlijk 🙂

Geplaatst op

We gaan op pad en nemen mee: met Eggie naar de kinderboerderij

Het feest begint natuurlijk bij het hek
dat op en neer gaat.

Eindelijk kunnen we op pad
en het is een half uurtje lopen

naar de kinderboerderij

ondertussen komen we
van alles tegen
wat onze aandacht krijgt.

Dit varkentje vond het zo niet boeiend
dat konijntje voor zijn neus.

Dan maar naar de schaapjes

en de geitjes.

Dag geitjes, dag
het is weer tijd om naar huis te gaan.

Geplaatst op

Eggie weer in beeld en welke moeite we dáár voor doen

Het is weer even wennen

om Eggie mee te slepen

maar het voelt

al gauw weer

oud en vertrouwd.

En als je dan dat koppie ziet
wanneer ze op zoek is naar Eggie
op ieder plaatje
dan is het weer helemaal goed.

Nou ja
behalve dan dat ene plaatje
waar ik op mijn hoofd sta.
dat is pas écht
heel raar.

Geplaatst op

Eggie wordt in ere hersteld

Al heel erg lang hou ik van het kinderboek
‘Het fluwelen Konijn’
(of ’hoe speelgoed Echt wordt’) 
van Margery Williams

‘Wat is echt?’ Vroeg het konijntje op een dag, toen ze naast elkaar lagen, vlakbij de haard in de kinderkamer, voordat Nana zou komen opruimen. ‘Betekent het dat je van binnen iets hebt dat zoemt en van buiten een palletje?’ ‘Echt is niet hoe je gemaakt bent’, zei het leren paard. ‘Het is iets dat met je gebeurt, als een kind lang, heel lang van je houdt… dan word je echt’.

‘Doet dat pijn?’ vroeg het konijntje. ‘Soms wel’,  zei het leren paard, want hij sprak altijd de waarheid. ‘Als je echt bent, dan geef je er niets om dat het pijn heeft gedaan’. ‘Gebeurt het allemaal ineens, net als opgewonden worden?’, vroeg hij, ‘of stukje bij stukje?’ ‘Het gebeurt niet allemaal ineens’, zei het leren paard. ‘Je wordt het gewoon. Het duurt een hele tijd. Daarom gebeurt het niet vaak met dingen die gemakkelijk breken of scherpe randen hebben, of voorzichtig behandeld moeten worden’.

‘In het algemeen ben je tegen de tijd dat je echt wordt, meestal kaal geknuffeld, en je ogen zijn eruit gevallen en je poten bengelen erbij en je ziet er haveloos uit. Maar dat geeft allemaal niet, want als je eenmaal echt bent, ben je niet lelijk meer, behalve voor mensen die het niet begrijpen’.

Echt al heel lang.

Jaren geleden
heb ik zo’n klein fluwelen konijntje aangeschaft
en hem Eggie genoemd.

Eggie werd een vast onderdeel
van mijn foto-verhaaltjes.

Op iedere foto ‘moest’ Eggie.

De tekst was voor mij de inspiratie
voor andere foto-verhaaltjes
zoals die over wanneer je -ECHT OUD- bent
en je niet lelijk meer bent
behalve voor mensen die het niet begrijpen.

Uiteindelijk verdween Eggie in een laatje
totdat hij herkend werd
op foto’s voor de tentoonstelling.

Nu is Eggie weer terug
in een zoek Eggie foto-prentenboekje
en als memorie-spel.

Eggie beleeft weer zijn avonturen.

Er zijn van die plaatjes die extra aandacht krijgen :).

Zoals die in den Bosch
met mijn zus
in een winkel met tweedehands kleding.

Of
die in New York
met die vreemde ‘blauwe meneer’
van de Blue Man Group.

Uiteraard met Chesto

die in de selfie-stick

en Eggie die tussen de wal en het schip kwam
in Canada bij het walvis spotten.

Geplaatst op

Dit keer vraag ik niet hoe het gaat, ik weet al dat het niet goed is.

Dit keer vraag ik niet hoe het gaat, ik weet al dat het niet goed is. Samen zitten we op de bank en ik wacht. Dan begint ze te vertellen hoe moeilijk het is, hoe zwaar het is. De bestraling die geen effect heeft gehad, de chemo die twee weken uitgesteld is omdat zijn bloedwaarden niet goed zijn. De medicijnen die hem eerder nog wat energie gaven hebben hun werking verloren. Hij heeft epileptische aanvallen en kan niet meer alleen zijn.

Hij is niet zo’n prater, hij geeft wel aan dat hij zorg heeft om haar, om de kinderen. Hij wil graag nog iets ondernemen met haar en de kinderen, eigenlijk heeft hij daar de energie niet meer voor. Zelf vraagt ze zich af of hij het einde van de maand wel haalt. Er komt veel op ze af. Er moet veel geregeld worden, veel aanpassingen in het moment en dan verandert er toch weer iets waardoor het schema weer aangepast moet worden. Ze heeft het gevoel achter de feiten aan te lopen. ‘Ik ben ook al in rouw’ geeft ze aan. Ik zie dat zijn kwaliteit van leven snel achteruit gaat en dat hij steeds meer pijn heeft.

Ze begint te huilen.
En ik huil even met haar mee.

Eigenlijk kom ik om samen op te ruimen, op dit moment is er zoveel verdriet dat ik me afvraag of er ruimte is. We spreken af dat we niet op hoeven te ruimen en dat alleen al lucht haar op. Na een uur lijkt er wat ruimte te ontstaan, we beginnen over de ‘gewone’ gebeurtenissen en het dagelijkse leven te praten. Ik vraag of we een poging zullen wagen om toch samen wat op te ruimen, er ligt nog een grote klus op ons te wachten. We gaan kijken. We spreken af dat we mogen bedenken dat de klus toch iets te groot is voor het moment.

Als vanzelf pakken we onze opruim routine samen op. Ze pakt een plastic zak en daar verdwijnt de eerste schoen de zak in. Oké, laten we dan een bak doen?! Gewoon om onszelf het plezier te gunnen dat we begonnen zijn. Dan merk ik dat we al een goed team zijn en we al wat meters hebben gemaakt met opruimen.

Rustig en gestaag verdwijnen er spullen in zakken, wordt er gesorteerd, schoongemaakt, geordend en weer opgeborgen. We hebben het er over dat de berg in de kast een beetje lijkt op de berg in haar dagelijks leven. Hoog, onoverzichtelijk, keuzes die gemaakt moeten worden en veel emoties om mee te leven.

Na afloop zitten we samen in stilte en verwondering naar de opgeruimde plank te kijken, we verbazen ons er over dat ze zover gekomen is met opruimen. Ik vraag of het opruimen van deze plank haar kan helpen om de berg in haar leven, waar ze nu nog voorstaat, wat minder hoog en meer overzichtelijker te laten lijken? Ik spreek de hoop uit dat ze nu op zichzelf kan vertrouwen dat ze die berg ook aankan.