Het is weer even wennen
om Eggie mee te slepen
maar het voelt
al gauw weer
oud en vertrouwd.
En als je dan dat koppie ziet
wanneer ze op zoek is naar Eggie
op ieder plaatje
dan is het weer helemaal goed.
Nou ja
behalve dan dat ene plaatje
waar ik op mijn hoofd sta.
dat is pas écht
heel raar.
Al heel erg lang hou ik van het kinderboek
‘Het fluwelen Konijn’
(of ’hoe speelgoed Echt wordt’)
van Margery Williams
‘Wat is echt?’ Vroeg het konijntje op een dag, toen ze naast elkaar lagen, vlakbij de haard in de kinderkamer, voordat Nana zou komen opruimen. ‘Betekent het dat je van binnen iets hebt dat zoemt en van buiten een palletje?’ ‘Echt is niet hoe je gemaakt bent’, zei het leren paard. ‘Het is iets dat met je gebeurt, als een kind lang, heel lang van je houdt… dan word je echt’.
‘Doet dat pijn?’ vroeg het konijntje. ‘Soms wel’, zei het leren paard, want hij sprak altijd de waarheid. ‘Als je echt bent, dan geef je er niets om dat het pijn heeft gedaan’. ‘Gebeurt het allemaal ineens, net als opgewonden worden?’, vroeg hij, ‘of stukje bij stukje?’ ‘Het gebeurt niet allemaal ineens’, zei het leren paard. ‘Je wordt het gewoon. Het duurt een hele tijd. Daarom gebeurt het niet vaak met dingen die gemakkelijk breken of scherpe randen hebben, of voorzichtig behandeld moeten worden’.
‘In het algemeen ben je tegen de tijd dat je echt wordt, meestal kaal geknuffeld, en je ogen zijn eruit gevallen en je poten bengelen erbij en je ziet er haveloos uit. Maar dat geeft allemaal niet, want als je eenmaal echt bent, ben je niet lelijk meer, behalve voor mensen die het niet begrijpen’.
Echt al heel lang.
Jaren geleden
heb ik zo’n klein fluwelen konijntje aangeschaft
en hem Eggie genoemd.
Eggie werd een vast onderdeel
van mijn foto-verhaaltjes.
Op iedere foto ‘moest’ Eggie.
De tekst was voor mij de inspiratie
voor andere foto-verhaaltjes
zoals die over wanneer je -ECHT OUD- bent
en je niet lelijk meer bent
behalve voor mensen die het niet begrijpen.
Uiteindelijk verdween Eggie in een laatje
totdat hij herkend werd
op foto’s voor de tentoonstelling.
Nu is Eggie weer terug
in een zoek Eggie foto-prentenboekje
en als memorie-spel.
Eggie beleeft weer zijn avonturen.
Er zijn van die plaatjes die extra aandacht krijgen :).
Zoals die in den Bosch
met mijn zus
in een winkel met tweedehands kleding.
Of
die in New York
met die vreemde ‘blauwe meneer’
van de Blue Man Group.
Uiteraard met Chesto
die in de selfie-stick
en Eggie die tussen de wal en het schip kwam
in Canada bij het walvis spotten.
Dit keer vraag ik niet hoe het gaat, ik weet al dat het niet goed is. Samen zitten we op de bank en ik wacht. Dan begint ze te vertellen hoe moeilijk het is, hoe zwaar het is. De bestraling die geen effect heeft gehad, de chemo die twee weken uitgesteld is omdat zijn bloedwaarden niet goed zijn. De medicijnen die hem eerder nog wat energie gaven hebben hun werking verloren. Hij heeft epileptische aanvallen en kan niet meer alleen zijn.
Hij is niet zo’n prater, hij geeft wel aan dat hij zorg heeft om haar, om de kinderen. Hij wil graag nog iets ondernemen met haar en de kinderen, eigenlijk heeft hij daar de energie niet meer voor. Zelf vraagt ze zich af of hij het einde van de maand wel haalt. Er komt veel op ze af. Er moet veel geregeld worden, veel aanpassingen in het moment en dan verandert er toch weer iets waardoor het schema weer aangepast moet worden. Ze heeft het gevoel achter de feiten aan te lopen. ‘Ik ben ook al in rouw’ geeft ze aan. Ik zie dat zijn kwaliteit van leven snel achteruit gaat en dat hij steeds meer pijn heeft.
Ze begint te huilen.
En ik huil even met haar mee.
Eigenlijk kom ik om samen op te ruimen, op dit moment is er zoveel verdriet dat ik me afvraag of er ruimte is. We spreken af dat we niet op hoeven te ruimen en dat alleen al lucht haar op. Na een uur lijkt er wat ruimte te ontstaan, we beginnen over de ‘gewone’ gebeurtenissen en het dagelijkse leven te praten. Ik vraag of we een poging zullen wagen om toch samen wat op te ruimen, er ligt nog een grote klus op ons te wachten. We gaan kijken. We spreken af dat we mogen bedenken dat de klus toch iets te groot is voor het moment.
Als vanzelf pakken we onze opruim routine samen op. Ze pakt een plastic zak en daar verdwijnt de eerste schoen de zak in. Oké, laten we dan een bak doen?! Gewoon om onszelf het plezier te gunnen dat we begonnen zijn. Dan merk ik dat we al een goed team zijn en we al wat meters hebben gemaakt met opruimen.
Rustig en gestaag verdwijnen er spullen in zakken, wordt er gesorteerd, schoongemaakt, geordend en weer opgeborgen. We hebben het er over dat de berg in de kast een beetje lijkt op de berg in haar dagelijks leven. Hoog, onoverzichtelijk, keuzes die gemaakt moeten worden en veel emoties om mee te leven.
Na afloop zitten we samen in stilte en verwondering naar de opgeruimde plank te kijken, we verbazen ons er over dat ze zover gekomen is met opruimen. Ik vraag of het opruimen van deze plank haar kan helpen om de berg in haar leven, waar ze nu nog voorstaat, wat minder hoog en meer overzichtelijker te laten lijken? Ik spreek de hoop uit dat ze nu op zichzelf kan vertrouwen dat ze die berg ook aankan.
We hadden onze ‘eerste’ kijkdag
bij Kop van De Bakens
Waterfront.
We werden allercharmantst
aangekleed.
Voorzien van helm
vest
en stevige (bouw)schoenen
mochten we
met de trap
naar de vijfde verdieping
om ons huis
in wording
en het uitzicht
te bewonderen.
Daar
aan de overkant
woonden we eerst.
Nu kijken we uit
op de haven
en het Veluwemeer Aquaduct
dat de verbinding is
tussen het Wolderwijd
en Veluwemeer.
Ik mag bij haar aanwezig zijn
naar haar luisteren:
‘Ze ontroert me’!
Zo helder in wat er in haar leven gebeurt
de rollercoaster van ervaringen
en wat die betekenen
in het leven van een jong gezin.
Terwijl haar man zachtjes
uit het leven glijdt
ruimen we samen op.
Moedig sorteert ze wat kan blijven
waar een andere bestemming voor is.
Ze is pas 36 jaar
veel te jong
om de impact van deze ziekte te dragen.
Bij iedere gesorteerde
opgeruimde
en geordende plank
lijkt alles wat lichter
maar de zwaarte van wat komen gaat
blijft.
Met een koffer vol
ging ik op pad
voor mijn eerste tentoonstelling
in de Bethlehemkerk
waar mijn foto’s 2 maanden hangen.
Ik ben zó trots en blij.
Mijn buurvrouw Henriette
heeft mij over de streep gehaald
super dank voor alle tips
het vertrouwen
je hulp.
Mijn eerste foto is al verkocht.
Mijn verhaal begon allemaal met het fluwelen konijntje Eggie, mijn mini iPad en kleine foto-verhaaltjes. Eggie en mijn mini iPad gingen overal mee naartoe.
Ik denk dat Eggie het enige fluwelen konijntje is dat op zoveel verschillende plekken in Amerika is geweest.
In het begin had ik mijzelf natuurlijk veel beperkingen opgelegd door overal dat fluwelen konijntje op te willen zetten, maar aan de andere kant daagde ik mijzelf ontzettend uit om anders te kijken en bovenal mijn schaamte te overwinnen om Eggie tevoorschijn te halen. Ik bedoel, je trekt echt wel meewarige blikken wanneer je een klein fluwelen konijntje bij al je foto’s in beeld wilt plaatsten. Eggie werd een begrip.
Uiteindelijk verdween Eggie van mijn foto’s, mijn mini iPad werd mijn onafscheidelijke iPhone en gelukkig kijkt nu niemand meer vreemd op wanneer ik op de gekste plekken mijn mobiel te voorschijn haal.
Door mijzelf in eerste instantie te beperken heb ik geleerd om te kijken naar wat er wel mogelijk is en mijn verliezen, datgene wat niet haalbaar was om een fluwelen konijntje bij in beeld te krijgen, te aanvaarden. Gek genoeg zit in mijn hoofd het fluwelen konijntje Eggie, bij iedere foto die ik maak, nog in mijn ooghoek.
Uiteraard leg ik mijzelf nog steeds beperkingen op, zo wil ik geen onbekende personen fotograferen, breng ik kinderen zo min mogelijk herkenbaar in beeld en moet mijn man zwart dragen wanneer hij gaat hardlopen en ik foto’s wil maken op de plekken waar we komen.
De enige uitzondering is mijn zoon en zijn 2 dagen oude dochter. Ze zijn zo’n mooi beeld van geborgenheid, herkenning en vertrouwen.
We zijn al door aardig wat staten
van Amerika geweest
we voegen er 5 aan toe
in deze trip door een stukje
zuiderwestelijker deel van Amerika.
We begonnen in St. Louis
met uiteraard
onze onvermijdelijke zoektocht
naar koffie en verse sapjes
die ons op de vreemdste plekken brengen.
We hadden veel regen
kou
zelfs nachtvorst
met hier en daar een zonnetje.
We zijn door 5 staten geweest
drie rivieren overgestoken
en diverse bijzondere plaatsen gezien
om uiteindelijke
bij het mediatiecentrum DhammaSukha
aan te komen
voor de conferentie
waar ook Koen zou spreken
namens de Stichting Suttavāda.
Na de conferentie
bleef Koen
voor een 10 daagse stilteretraite
en vloog ik naar huis.
Na St. Louis reden we
in de stromende regen naar Nashville
waar het bleef regenen.
Ons eerste zonnetje
was pas in de Smokey Mountains.
waar we een prachtige zonsopgang
te zien kregen.
De volgende stop
was Walnut Hill Farm
waarin de eenvoud
van ons verblijf
centraal stond
het weer een mengeling
van kou, regen en een klein zonnetje
in een prachtige omgeving
met bomen vol van het voorjaar.
Wanneer de zon er was
konden we onze omgeving
bezoeken.
Ons volgende plekje
is een TinyHouse
hoog in de bergen bij Chattanooga
Een plaats naar ons hart
met goed eten, koffie en sapjes.
Na en flinke rit
arriveren we
in Dhammasukha
voor de conferentie.
Na vier dagen vloog ik
terug naar huis
en bleef Koen voor zijn
10 daagse stilteretraite.
Uiteraard moesten er
cadeautjes voor de kleintjes
meegenomen worden
want wanneer je in Nashville
bent geweest
het centrum van de country
kan je niet naar huis
zonder de echte cowboy boots.
Soms
zie je iets
vanuit je ooghoek
waarvan je denkt
hè?
Oh, wat schattig
een roodborstje.
Het duurde even
voor ik besefte
dat het roodborstje
niet ROND de garage fladdert
maar IN de garage.
Iedere keer
wanneer ik het hek bedien
om de auto
of mijn fiets
in de garage te zetten
vliegt het roodborstje
UIT de garage.
Toen dat eenmaal tot me doordrong
was het de zoektocht
waar ze vandaan kwam?
Al gauw ontdekte ik
dat ze uit de bruine koof
boven het rolluik vliegt
en
dat ze dat blijft doen
keer op keer.
Ze heeft er haar nestje gemaakt.
Wanneer het hek opengaat
fladdert ze weg
want het rolluik rolt zich
op in de koof.
Dan wacht ze geduldig
tot het hek weer sluit
om terug te vliegen
in afwachting
tot een volgende keer
dat het hek weer omhoog gaat.
Soms stopt het hek even
dat wacht ze
tot het verder open gaat.
Soms lijkt het
dat ik dichterbij mag komen.
Dan vertel haar hoe mooi ze is
hoe dapper ze is
ze zo goed voor haar nest zorgt
dat ze mooie kinderen krijgt
die op een dag uitvliegen.
De mevrouw van de dierenambulance
heeft me gerustgesteld
dat het goed komt
want daar
heb ik toch af en toe
wel twijfels over.
Het vergde wat moed
niet om vroeg op te staan
dat doen we altijd al wel.
Het vergde wat moed
om om 07.00 uur
te gaan hardlopen
( waarbij ik dan niet hardloop
natuurlijk ;-))
Maar ja
wie kan dit nou weerstaan:
‘sneeuw op 1 April’ ?
We werden wel
enigszins glazig aangekeken,
die lange man
en dat kleine vrouwtje op de fiets.
Het is te hopen
dat alles wat in knop staat
of bloeit
het gaat redden.
Zo vroeg in de ochtend
zijn we natuurlijk niet
de enige die op pad zijn
deze voelde zich onbespied
en bleef rustig grazen
waarna wij
ons gewone rondje
vervolgden.
Dit is het Corversbos
nog in de herfst
en dit nog in de zomer.
Alle bomen strak
op een rijtje.
Na storm Corrie
lag deze reus
er indrukwekend
geveld bij
en werd de volgende dag
in kleinere
stukken afgevoerd.
Ondanks de stormen
vervolgt de natuur zijn gang
en kondigen de sneeuwklokjes
gewoon het voorjaar aan.
En toen kwam storm Dudley
en storm Eunice
die ook overal takken
blaadjes
en gesneuvelde knoppen
achter lieten
op ons rondje hardlopen
door het Corversbos
met nog meer
indrukwekkende schade.
Wat duidelijk
zeker op de laatste foto
een verdrietig gezicht geeft.
Maria de Ridder 