Posted on

Stagiaires en afscheid

Ik heb hem 8 maanden lang overal mee naar toe gedragen
(F. met haar maatje J.)



Ik zie ze nog binnen wandelen
bij Humanitas Match Almere
vorig jaar oktober
vol goede moed
en enthousiasme
als 1e jaar student Toegepaste Psychologie.

Net begonnen met de studie
druk met een bijbaan
een druk sociaal leven
op naar de toekomst.

Die toekomst
nog een beetje vaag
nog een beetje onduidelijk
in ieder geval
iets met mensen
iets met kinderen?

En dan
stage lopen bij Humanitas
gekoppeld worden aan een kind
of jongere.
Allemaal hebben ze hun eigen route gelopen
ieder had zo zijn eigen dingetje
te doen.
Allemaal hebben ze het prachtig gedaan
ieder op zijn eigen manier
met een eigen invulling
prachtig binnen de kaders
van Humanitas
van Match.

En toen kwam
toch uiteindelijk
dat afscheid
iets wat ze al een jaar lang wisten
want
bij Humanitas Match
zeggen we altijd:

‘je komt om te gaan’
het is tijdelijk
maar het heeft een eeuwigheidswaarde.

Dat afscheid
is het belangrijkste
van het hele stage jaar.

Tegen de stagiaires
en de kinderen zeggen we
dat het moedig is om afscheid te nemen
zeker wanneer je het
goed
en gezellig hebt gehad.
Dat het een oefening is
voor het leven.

Dat je afscheid nemen
mag oefenen bij Match
want wanneer je leert
dat iets
kan stoppen
ook al heb je het goed
dan wordt afscheid nemen
niet minder lastig
maar wel wat meer hanteerbaar.

Stagiaires en kinderen
rouwen niet de rest
van hun leven
om hun maatje van Match.

Sommig ander verlies
gaat een leven lang mee
maar niet
een maatje van Match
wel heb je een goede herinnering
voor de rest van je leven.

Alle stagiaires
en hun maatje
zijn de band aangegaan
hebben het goed gehad
en leuke dingen gedaan
en nu
ronden ze het netjes af.

F. met haar maatje J.
gaven het samen vorm:

‘Vandaag zijn J. en ik naar de stad geweest om daar even te praten en te tekenen. Hij vertelde mij daar dat hij me erg gaat missen en dat hij hoopt dat we elkaar nog een keer zouden tegenkomen. Ik wist niet zo goed hoe ik hier op moest reageren. Uiteindelijk probeerde ik alleen de positieve kant van het einde te laten zien, door alle leuke herinneringen op te noemen. Hij zei dat hij heel blij was dat hij mijn maatje mocht zijn en daarna hebben we samen getekend’.

Posted on

Over afscheid en de maatjes van Match

Het aller aller allerbelangrijkste
bij Match
is het afscheid.
Een geregisseerd afscheid
zoals we dat zo netjes noemen.

 

Het is soms wel een dingetje hoor.

 

De stagiaires zijn net zo lekker op dreef
samen met hun maatje.
Hebben net de eerste fase van
contact maken
je verbinden
en aan elkaar hechten
achter de rug.

 

Zitten net zo lekker in die
stabiele middenfase
die een contact
zo aangenaam en prettig maakt
omdat er duidelijkheid is over
de afspraken
de vorm van het contact
de grenzen en
ze nu precies van elkaar weten
wat ze leuk
én wat niet leuk vinden.

 

Dan
tijdens de tussentijdse gesprekken

 

begin ik toch
over het afscheid
dat onvermijdelijk is
nog wel een paar maanden
op zich laat wachten

 

maar toch
het komt eraan.

Het stopt dan voor Match
er worden geen halve afspraken gemaakt
geen toezeggingen gedaan
er wordt niets
van het onvermijdelijke
afgezwakt.

Bij Match
hoort het afscheid erbij.

Tijdens de deskundigheidsbevordering
hebben we het er al over
over dat afscheid nemen
en hoe belangrijk dat is
dat je het zo goed mogelijk doet
dat je er de ruimte en de tijd voor neemt
dat je het in fases of etappes doet:
– je geeft aan het afscheid komt
– je overlegt wat afscheid betekent voor jou en je maatje
– je gaat er samen vorm aangeven.

Je mag
samen met je maatje
de volgorde kiezen van die fases
want ieder afscheid is uniek
en persoonlijk
en daarom kun je samen
de vorm bepalen
afhankelijk van:
– leeftijd
– eerdere verlieservaringen
– persoonlijkheid en
– interesses

In ieder geval is het belangrijk dat:
– je het kind/de jongere  vertelt wat je in hem of haar waardeert,
– wat je zo leuk vindt aan hem/haar
– wat je vindt dat het goed kan en
– wat je zult missen als het contact stopt.

Je kunt dat samen doen door:
– het spelen van een rollenspel maar ook bv met poppenkastpoppen.
– een tekening te maken over de afgelopen periode en over het afscheid
– foto’s te maken over wat je gedaan hebt en dat te verwerken in een boekje
– een ‘kleine’ herinnering mee te geven van iets wat je ‘samen gevonden’ of ‘samen
gemaakt’ hebt of iets wat ‘emotionele’ waarde heeft.
– een medaille te maken van bijvoorbeeld karton, waar je de de naam van de jongere, je      eigen naam en op de achterkant goede dingen over de jongere op schrijft.
– een afscheidskoffertje van bv een schoenendoos. Het kan beplakt worden met gekleurd    papier of met viltstiften of verf.
– nog 1 keertje die leuke en gezellige activiteit  te doen waar jullie samen zoveel lol mee
hebben gehad.
– een activiteit te doen waar jullie nooit aan toe zijn gekomen en maak die speciaal.

 

Herman de Mönnink heeft er een mooi beeld van
met zijn verlieskast
en hoe rouw en verlies
in een leven plaats kunnen krijgen.

Tegen de maatjes
en de kinderen/jongeren
zeggen we altijd
dat geen maatje of kind
de rest van zijn leven rouwt
over het afscheid
van Match

maar dat een mooie herinnering
een leven lang meegaat.

Dat is wat we bij Match
een positieve verlieservaring
noemen.

Ieder kind verdient
in zijn kast
een laatje
met positieve herinneringen
aan de tijd
met zijn maatje van Match

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Posted on

Over grenzen en de maatjes van Match

Kijk hier loop ik warm voor.
Hier trek ik mijn stoute schoenen voor aan.

Deze tien eerste jaars studenten Toegepaste Psychologie
die tijdens hun stage
op pad gaan als maatje van een kind of jongeren bij Match.

De afgelopen weken hebben ze allemaal
kennis kunnen maken met de kinderen.
Na de klik
is er nu de zoektocht
hoe ze het met elkaar
vooral
leuk kunnen hebben.

Kijk dit zijn mijn voeten
zie
ik loop bijna naast mijn schoenen
van trots.
Trots op deze maatjes.

 

Alle maatjes van Match
krijgen een voorbereidende training.
De maatjes worden persoonlijk begeleid
en er zijn gezamenlijke bijeenkomsten.

Dit zijn de voeten van V.
Zij is het maatje van A.

 

Tijdens die gezamenlijk bijeenkomsten,
praten we over onderwerpen
waar de maatjes tegenaan lopen.

Dit zijn de voeten J.
Hij is maatje van J.

 

Vandaag was het de bijeenkomst die ging over
‘grenzen’.
Een belangrijk thema bij Match.
We hebben namelijk verschillende grenzen.
De grenzen van jezelf,
die van de ander,
van Match
en Humanitas,
Met allemaal heb je rekening te houden.

Dit zijn de voeten van F.
Zij is het maatje van J.

 

Het belangrijkste bij grenzen is
dat ze onvermijdelijk zijn.
Je loopt gegarandeerd tegen je eigen grenzen aan
of tegen die van de ander,
misschien die van Match of Humanitas.
Soms tegen maatschappelijke grenzen.

Dit zijn de voeten van Z.
Zij is het maatje van J.

 

Grenzen zijn er ook
om je te beschermen.
Ze bieden duidelijkheid,
je kunt je
er achter verschuilen
je erop afstemmen
elkaar er op aanspreken.
Zonder grenzen
zou het een zooitje worden.

Dit zijn de voeten van C.
Hij is het maatje van T.

 

Wanneer iemand vrijwilliger of stagiaire
wil worden bij Match
zoek ik altijd
even
de grens op.
Ik stel iedereen de vraag:
‘vind je kinderen seksueel aantrekkelijk?’

Hij is gegarandeerd
grensoverschrijdend.
Ik leg wel uit
waarom ik deze vraag stel.
Voor Match mag het
hij hoort bij het omgaan met jonge kinderen.
Als ik dezelfde vraag zou stellen
als Maria
zou het een onfatsoenlijke vraag zijn.
Zo zit dat met grenzen.
Ze vragen soms wat uitleg.

En voor mij ook heel handig
kan ik er later,
tijdens de bijeenkomst over grenzen,
nog eens op terugkomen.

Dit zijn de voeten van C.
Zij is het maatje van de tweeling N. en I.

 

Wanneer iemand over je grens gaat
kan praten soms helpen.
De ander kan dan begrijpen
wat jou raakt
wat het met je doet
waarom het onaangenaam is.

Wanneer praten niet lukt
zijn er nog andere mogelijkheden
om je grenzen aan te geven:

  • je kunt fysiek een andere houding aannemen
    of een stap achteruit doen
  • een stilte laten vallen en wachten
  • het de ander ongemakkelijk maken
    door juist een stap naar de ander toe te doen
  • een goede voorbereiding door van te voren te bedenken
    wat je wel en wat je niet wilt
  • met een monotone stem
    standaardzinnetjes herhalen
  • stap ‘opzij blok’ te doen
  • een wit hondje in te brengen
  • spreken vanuit een maatschappelijke stem

Dit zijn de voeten van L.
Zij is het maatje van L.

 

We hebben een regel bij Match
over hoe we omgaan met
vragen die de maatjes krijgen.
Vragen die soms wel
heel nieuwsgierig zijn.

De regel is:
‘dat je alleen persoonlijke informatie
deelt die nut heeft voor je maatjescontact’.

Sommige informatie of te veel informatie
kan de kinderen belasten
en dan kom je over de grens van de kinderen.

Dit zijn de voeten van J.
Zij is het maatje van A.

 

Hoe herken je je eigen grenzen
en die van de ander?
Wat gebeurt er in je lijf
en in je hoofd
wanneer jij over jouw grens gaat?
Wanneer een ander over jouw grens gaat?
Wat zie je bij een ander
wanneer je over zijn/haar grens gaat?

  • je krijgt het warmer
  • een rood hoofd
  • je begint te stotteren
  • een misselijk gevoel
  • giechelen
  • rare tintelingen over je lijf
  • allerlei gesprekken in je hoofd
  • verwijten naar jezelf
  • stoom uit je oren
  • of je valt stil.

Het lijken op de symptomen
van de vecht of vluchtreactie.

Dit zijn de voeten van M.
Zij is het maatje van S.

 

Over je eigen grenzen gaan
of
over de grens van een ander gaan
doet gewoon veel.
Belangrijk is
dat je het herkent
bij jezelf
bij de ander.

De vraag is dan:
‘hoe ga je er mee om?’

Respectvol
naar jezelf
naar de ander.
Dat vraagt wat denkwerk,
geduld en
empathie.
En dat is het onderwerp voor een volgende bijeenkomst.

Dit zijn de voeten van M.
Zij is het maatje van V.

 

 

 

 

Posted on

Fundamenteel is niet hetzelfde als belangrijk

Na een aantal jaren Home-Start, Match en  BOR ben ik weer,
sinds een paar maanden,
terug bij Match.

Het maatjesproject voor jongeren van 4 tot 24 jaar van Humanitas in Almere.
Het is vertrouwd om weer coördinator te zijn bij Match. 

 

Ik word altijd blij van vrijwilligers
en van kinderen.

Ik werk 17 jaar voor de Vereniging Humanitas.
De waarden van Humanitas zijn een fundamenteel gegeven.
Niet alleen voor mijn werk
maar ook voor mijn persoonlijk leven.

 

Voor mij zit de kracht,
in het werken met ouders, kinderen en vrijwilligers,

 

in de aandacht

 

die naar het kleine en het positieve gaat.
Naar dát wat er goed gaat.

Ook wanneer het even tegen zit,
wanneer er drama is dat een leven lang meegaat
of een lijden dat ik niet begrijp.

Bij veel van de kinderen
en ouders bij Match
gaat het soms gewoon niet goed.
Er is onmacht, onkunde of onmogelijkheid.

Wanneer dan de aandacht naar
dat kleine, dat hoopvolle en het positieve gaat
veranderd er iets.
Het betekent niet
dat alles beter zal gaan worden of het ineens leuker wordt.
Het betekent wel
dat er hoop, verwachting en er de mogelijkheid tot verandering is.

Humanitas zorgt voor het fundament.
Vrijwilligers zijn belangrijk.

 

‘fundamenteel betekent niet hetzelfde als belangrijk’.

Het heeft even geduurd
voor ik het concept van fundamenteel en belangrijk in de gaten had.
Ik heb er van K. over geleerd.
We hebben het er vaak over.

 

Fundamenteel kan soms heel alleen of eenzaam voelen.
Wanneer het als resultaat terugkomt in je handelen is het belangrijk.

 

Het werd mij pas helder en duidelijk bij de bouw van ons huis.

Het zit zo:
De fundering van ons huis is fundamenteel
maar niet meer belangrijk nu we er wonen.

Zonder fundering heeft ons huis geen basis, geen stevigheid en geen draagvlak.
Sinds we in ons huis wonen denk ik niet meer aan de fundering.
Nooit meer eigenlijk.
Alleen vandaag denk ik er weer eventjes aan.

Ik ben nu voornamelijk bezig met het wonen, het onderhouden en genieten van ons huis.
Dat is gewoon belangrijk.

Iedereen van ons hofje heeft dezelfde fundering.
Vanuit dezelfde noodzakelijkheid van basis, stevigheid en draagvlak.
De huizen die we, op die fundering, gebouwd hebben zijn allemaal verschillend.
Ze verschillen in bouw, in inrichting en hoe ze worden onderhouden.
Ieder naar zijn eigen smaak, idee en mogelijkheid.
En iedereen,
iedereen vind zijn eigen huis uniek.
Iedereen vind zijn eigen huis belangrijk.
En dat is natuurlijk ook zo.

Zo beschouw ik de opvoeding van onze drie zoons ook als fundamenteel
maar niet meer belangrijk nu ze hun eigen leven leiden.
Alle drie maken ze hun eigen keuzes, hebben hun eigen ideeën en geven ze een eigen invulling aan hun leven.
Ook verschillen ze erg van elkaar.
Op sommige vlakken begrijp ik die invulling van hun leven niet.
Zie ik ook geen herkenning.

Bij alle drie herken ik wel hun fundament.
Het fundament dat ik ze mee heb gegeven.

Fundamentele zaken zijn, voor mij, het makkelijkst weer te geven in quotes:
– ieder mens heeft recht op zijn eigen problemen en inzichten
– ieder mens wil leren en groeien ongeacht zijn belemmeringen
– je hoeft mensen niet te vertellen wat ze zelf weten

Ten aanzien van mijn zoons helpt het mij om me niet te bemoeien met hun leven.
Hen niet ‘mijn’ belangrijk op te dringen.
Bij Match helpt het mij om weg te blijven bij datgene wat ik niet kan veranderen.
Durf ik aanwezig te zijn en begripvol voor wat niet goed gaat.

Fundamenteel is vaak niet zichtbaar.
Dat is soms wel eens jammer.

Waarin ben jij fundamenteel?