Na samen met collega Maaike ruim een jaar kop gelopen te hebben bij Match merkte ik dat mijn lijf dat koplopen niet meer trok en in protest ging.
Luisterend naar mijn lijf leek een achterhoede plek een goede insteek tot ik tot de ontdekking kwam dat achterhoede lopen niet mijn ding is.
Terwijl ik naar voren keek daar in die achterhoede zag ik jonge mensen voor me lopen (ik mag dit gelukkig zeggen met mijn 63 jaar) ik realiseerde me dat het tijd wordt om plaats te maken voor ‘jong’.
Per 31 december 2019 stop ik bij Match bij Humanitas.
Het afgelopen jaar hebben Maaike en ik Match een slag naar deze tijd kunnen geven met de ‘winstcirkel’.
Redenerend vanuit de winstcirkel zit ik nu in de afscheidsfase.
Ik kijk terug op 20 jaar Humanitas als coördinator: – Home-Start – BOR – Match.
Ik heb in die 20 jaar veel – geleerd – ervaren – kunnen ontwikkelen – en mijzelf in kunnen zetten.
Boven alles kon en kan ik mijzelf vinden in de uitgangspunten de waarden van Humanitas.
Ik ga zeker niet met een zwaar hart weg.
Ik ben nog altijd te porren om mijn kennis kunde ervaring in te zetten voor mijn (oud) collega’s en Humanitas
Of aan te sluiten voor een praatje een luisterend oor.
Want ben je eenmaal Humanitas dan blijf je Humanitas.
Dit is de plek die ik ‘nu’ op mijn leeftijd het liefst in wil nemen een soort (eigen)wijze vrouw die deelt.
Zó jammer dat Humanitas me dáár niet voor in dienst kan nemen.
Een beetje jammer vind ik het dat ik Maaike (en het Match team) moet missen.
En iedereen van de afdeling natuurlijk 🙂
óók!
Jullie weten me te vinden op mijn site voor mijn plogjes op mariaderidder.nl
Want dat is wat ik nu ga doen: ploggen en mijn eigen praktijk vorm geven.
Ik heb hem 8 maanden lang overal mee naar toe gedragen (F. met haar maatje J.)
Ik zie ze nog binnen wandelen
bij Humanitas Match Almere
vorig jaar oktober
vol goede moed
en enthousiasme
als 1e jaar student Toegepaste Psychologie.
Net begonnen met de studie
druk met een bijbaan
een druk sociaal leven
op naar de toekomst.
Die toekomst
nog een beetje vaag
nog een beetje onduidelijk
in ieder geval
iets met mensen
iets met kinderen?
En dan
stage lopen bij Humanitas
gekoppeld worden aan een kind
of jongere.
Allemaal hebben ze hun eigen route gelopen
ieder had zo zijn eigen dingetje
te doen.
Allemaal hebben ze het prachtig gedaan
ieder op zijn eigen manier
met een eigen invulling
prachtig binnen de kaders
van Humanitas
van Match.
En toen kwam
toch uiteindelijk
dat afscheid
iets wat ze al een jaar lang wisten
want
bij Humanitas Match
zeggen we altijd:
‘je komt om te gaan’
het is tijdelijk
maar het heeft een eeuwigheidswaarde.
Dat afscheid
is het belangrijkste
van het hele stage jaar.
Tegen de stagiaires
en de kinderen zeggen we
dat het moedig is om afscheid te nemen
zeker wanneer je het
goed
en gezellig hebt gehad.
Dat het een oefening is
voor het leven.
Dat je afscheid nemen
mag oefenen bij Match
want wanneer je leert
dat iets
kan stoppen
ook al heb je het goed
dan wordt afscheid nemen
niet minder lastig
maar wel wat meer hanteerbaar.
Stagiaires en kinderen
rouwen niet de rest
van hun leven
om hun maatje van Match.
Sommig ander verlies
gaat een leven lang mee
maar niet
een maatje van Match
wel heb je een goede herinnering
voor de rest van je leven.
Alle stagiaires
en hun maatje
zijn de band aangegaan
hebben het goed gehad
en leuke dingen gedaan
en nu
ronden ze het netjes af.
F. met haar maatje J.
gaven het samen vorm:
‘Vandaag zijn J. en ik naar de stad geweest om daar even te praten en te tekenen. Hij vertelde mij daar dat hij me erg gaat missen en dat hij hoopt dat we elkaar nog een keer zouden tegenkomen. Ik wist niet zo goed hoe ik hier op moest reageren. Uiteindelijk probeerde ik alleen de positieve kant van het einde te laten zien, door alle leuke herinneringen op te noemen. Hij zei dat hij heel blij was dat hij mijn maatje mocht zijn en daarna hebben we samen getekend’.
Het aller aller allerbelangrijkste
bij Match
is het afscheid.
Een geregisseerd afscheid
zoals we dat zo netjes noemen.
Het is soms wel een dingetje hoor.
De stagiaires zijn net zo lekker op dreef
samen met hun maatje.
Hebben net de eerste fase van
contact maken
je verbinden
en aan elkaar hechten
achter de rug.
Zitten net zo lekker in die
stabiele middenfase
die een contact
zo aangenaam en prettig maakt
omdat er duidelijkheid is over
de afspraken
de vorm van het contact
de grenzen en
ze nu precies van elkaar weten
wat ze leuk
én wat niet leuk vinden.
Dan
tijdens de tussentijdse gesprekken
begin ik toch
over het afscheid
dat onvermijdelijk is
nog wel een paar maanden
op zich laat wachten
maar toch
het komt eraan.
Het stopt dan voor Match
er worden geen halve afspraken gemaakt
geen toezeggingen gedaan
er wordt niets
van het onvermijdelijke
afgezwakt.
Bij Match
hoort het afscheid erbij.
Tijdens de deskundigheidsbevordering
hebben we het er al over
over dat afscheid nemen
en hoe belangrijk dat is
dat je het zo goed mogelijk doet
dat je er de ruimte en de tijd voor neemt
dat je het in fases of etappes doet:
– je geeft aan het afscheid komt
– je overlegt wat afscheid betekent voor jou en je maatje
– je gaat er samen vorm aangeven.
Je mag
samen met je maatje
de volgorde kiezen van die fases
want ieder afscheid is uniek
en persoonlijk
en daarom kun je samen
de vorm bepalen
afhankelijk van:
– leeftijd
– eerdere verlieservaringen
– persoonlijkheid en
– interesses
In ieder geval is het belangrijk dat:
– je het kind/de jongere vertelt wat je in hem of haar waardeert,
– wat je zo leuk vindt aan hem/haar
– wat je vindt dat het goed kan en
– wat je zult missen als het contact stopt.
Je kunt dat samen doen door:
– het spelen van een rollenspel maar ook bv met poppenkastpoppen.
– een tekening te maken over de afgelopen periode en over het afscheid
– foto’s te maken over wat je gedaan hebt en dat te verwerken in een boekje
– een ‘kleine’ herinnering mee te geven van iets wat je ‘samen gevonden’ of ‘samen
gemaakt’ hebt of iets wat ‘emotionele’ waarde heeft.
– een medaille te maken van bijvoorbeeld karton, waar je de de naam van de jongere, je eigen naam en op de achterkant goede dingen over de jongere schrijft.
– een afscheidskoffertje van bv een schoenendoos dat je bewerkt.
– nog 1 keertje die leuke en gezellige activiteit te doen waar jullie samen zoveel lol mee
hebben gehad.
– een activiteit te doen waar jullie nooit aan toe zijn gekomen.
Herman de Mönnink heeft
een mooi beeld van
de verlieskast
over hoe rouw en verlies
in een leven plaats vinden.
Tegen de maatjes
en de kinderen/jongeren
zeggen we altijd
dat geen enkel maatje
of kind
de rest van zijn leven rouwt
over het afscheid
van Match
wel dat het als
een mooie herinnering
een leven lang meegaat.
Dat is wat we bij Match
een positieve verlieservaring
noemen.
Ieder kind verdient
in zijn kast
een laatje
met positieve herinneringen
aan de tijd
met zijn maatje van Match
Kijk hier loop ik warm voor.
Hier trek ik mijn stoute schoenen voor aan.
Ik loop bijna
naast mijn schoenen
van trots.
Tien eerste jaars studenten
Toegepaste Psychologie
die tijdens hun stage
op pad gaan als maatje
van een kind of jongeren bij Match.
Ze hebben
kennis gemaakt.
Na de eerste klik
is er nu de zoektocht
hoe ze het met elkaar
leuk kunnen hebben.
Dit zijn de voeten van V.
Zij is het maatje van A.
Alle maatjes van Match
krijgen een voorbereidende training.
De maatjes worden persoonlijk begeleid
en er zijn gezamenlijke bijeenkomsten.
Dit zijn de voeten J.
Hij is maatje van J.
Tijdens die gezamenlijk bijeenkomsten
praten we over onderwerpen
waar de maatjes tegenaan lopen.
Dit zijn de voeten van F.
Zij is het maatje van J.
Zoals de bijeenkomst
die gaat over
-grenzen-.
Een belangrijk thema bij Match.
We hebben namelijk verschillende grenzen.
De grenzen van jezelf
die van de ander
die van Match
die Humanitas
én de maatschappelijke grenzen.
Met allemaal heb je rekening te houden.
Dit zijn de voeten van Z.
Zij is het maatje van J.
Het belangrijkste bij grenzen is dat ze onvermijdelijk zijn.
In ieder contact of
relatie
loop je er gegarandeerd
tegenaan.
Het meeste lost zich
vanzelf op
of vindt zijn weg
wel in de relatie.
Dit zijn de voeten van C.
Hij is het maatje van T.
Grenzen zijn er
om je te beschermen.
Ze bieden duidelijkheid
je kunt je
er achter verschuilen
je erop afstemmen
elkaar er op aanspreken.
Zonder grenzen
zou het een zooitje worden.
Dit zijn de voeten van C.
Zij is het maatje van de tweeling N. en I.
Wanneer iemand vrijwilliger of stagiaire
wil worden bij Match
zoek ik altijd
even
de grens op.
Als check
hoe iemand reageert
op grenzen
maar in dit geval
ook
omdat het een belangrijke vraag is
in het werken met kinderen
en jongeren.
Aan iedereen stel ik de vraag:
‘vind je kinderen seksueel aantrekkelijk?’
Hij voelt
gegarandeerd
voor iedereen
(ook voor mijzelf)
als grensoverschrijdend.
Ik leg uit
waarom ik deze vraag stel.
We gaan erover
in gesprek.
Niet het antwoord
is daarin het belangrijkste
maar het gesprek erover.
Voor Match mag ik die vraag stellen
Wanneer ik hem zou stellen
als Maria
zou het een onfatsoenlijke vraag zijn.
Zo zit dat met grenzen.
Ze vragen soms wat uitleg.
Dit zijn de voeten van L.
Zij is het maatje van L.
Wanneer iemand over je grens gaat
kan praten soms helpen.
De ander kan dan begrijpen
wat jou raakt
wat het met je doet
waarom het onaangenaam is.
Wanneer praten niet lukt
zijn er nog andere mogelijkheden
om je grenzen aan te geven:
je kunt fysiek een andere houding aannemen
of een stap achteruit doen
een stilte laten vallen en wachten
het de ander ongemakkelijk maken
door juist een stap naar de ander toe te doen
een goede voorbereiding door van te voren te bedenken
wat je wel en wat je niet wilt
met een monotone stem
standaardzinnetjes herhalen
stap ‘opzij blok’ te doen
een wit hondje in te brengen
spreken vanuit een maatschappelijke stem
Dit zijn de voeten van J.
Zij is het maatje van A.
We hebben een regel bij Match
over hoe we omgaan met
persoonlijke vragen die de vrijwilligers
en stagiaires soms krijgen.
De regel is:
‘dat je alleen persoonlijke informatie
deelt die nut heeft voor je maatjescontact’.
Sommige informatie of te veel informatie
kan de kinderen belasten
en dan kom je over de grens van de kinderen.
Dit zijn de voeten van M.
Zij is het maatje van S.
Hoe herken je je eigen grenzen
en die van de ander?
Wat gebeurt er in je lijf
en in je hoofd
wanneer jij over jouw grens gaat?
Wanneer een ander over jouw grens gaat?
Wat zie je bij een ander
wanneer je over zijn/haar grens gaat?
Je krijgt:
Ik werk 17 jaar voor de Vereniging Humanitas.
De waarden van Humanitas zijn een fundamenteel gegeven.
Niet alleen voor mijn werk
maar ook voor mijn persoonlijk leven.
Voor mij zit de kracht,
in het werken met ouders, kinderen en vrijwilligers,
in de aandacht
die naar het kleine en het positieve gaat.
Naar dát wat er goed gaat.
Ook wanneer het even tegen zit,
wanneer er drama is dat een leven lang meegaat
of een lijden dat ik niet begrijp.
Bij veel van de kinderen
en ouders bij Match
gaat het soms gewoon niet goed.
Er is onmacht, onkunde of onmogelijkheid.
Wanneer dan de aandacht naar
dat kleine, dat hoopvolle en het positieve gaat
veranderd er iets.
Het betekent niet
dat alles beter zal gaan worden of het ineens leuker wordt.
Het betekent wel
dat er hoop, verwachting en er de mogelijkheid tot verandering is.
Humanitas zorgt voor het fundament.
Vrijwilligers zijn belangrijk.
‘fundamenteel betekent niet hetzelfde als belangrijk’.
Het heeft even geduurd
voor ik het concept van fundamenteel en belangrijk in de gaten had.
Ik heb er van K. over geleerd.
We hebben het er vaak over.
Fundamenteel kan soms heel alleen of eenzaam voelen.
Wanneer het als resultaat terugkomt in je handelen is het belangrijk.
Het werd mij pas helder en duidelijk bij de bouw van ons huis.
Het zit zo:
De fundering van ons huis is fundamenteel
maar niet meer belangrijk nu we er wonen.
Zonder fundering heeft ons huis geen basis, geen stevigheid en geen draagvlak.
Sinds we in ons huis wonen denk ik niet meer aan de fundering.
Nooit meer eigenlijk.
Alleen vandaag denk ik er weer eventjes aan.
Ik ben nu voornamelijk bezig met het wonen, het onderhouden en genieten van ons huis.
Dat is gewoon belangrijk.
Iedereen van ons hofje heeft dezelfde fundering.
Vanuit dezelfde noodzakelijkheid van basis, stevigheid en draagvlak.
De huizen die we, op die fundering, gebouwd hebben zijn allemaal verschillend.
Ze verschillen in bouw, in inrichting en hoe ze worden onderhouden.
Ieder naar zijn eigen smaak, idee en mogelijkheid.
En iedereen,
iedereen vind zijn eigen huis uniek.
Iedereen vind zijn eigen huis belangrijk.
En dat is natuurlijk ook zo.
Zo beschouw ik de opvoeding van onze drie zoons ook als fundamenteel
maar niet meer belangrijk nu ze hun eigen leven leiden.
Alle drie maken ze hun eigen keuzes, hebben hun eigen ideeën en geven ze een eigen invulling aan hun leven.
Ook verschillen ze erg van elkaar.
Op sommige vlakken begrijp ik die invulling van hun leven niet.
Zie ik ook geen herkenning.
Bij alle drie herken ik wel hun fundament.
Het fundament dat ik ze mee heb gegeven.
Fundamentele zaken zijn, voor mij, het makkelijkst weer te geven in quotes:
– ieder mens heeft recht op zijn eigen problemen en inzichten
– ieder mens wil leren en groeien ongeacht zijn belemmeringen
– je hoeft mensen niet te vertellen wat ze zelf weten
Ten aanzien van mijn zoons helpt het mij om me niet te bemoeien met hun leven.
Hen niet ‘mijn’ belangrijk op te dringen.
Bij Match helpt het mij om weg te blijven bij datgene wat ik niet kan veranderen.
Durf ik aanwezig te zijn en begripvol voor wat niet goed gaat.
Fundamenteel is vaak niet zichtbaar.
Dat is soms wel eens jammer.
Maria de Ridder 