De wereld
staat even
stil.
Wonderbaarlijk
troostrijk
en eigenlijk
zó gewoon
gaat de natuur
zijn ‘eigen’ gang
niet onder de indruk
van de wereld
waardoor we straks
in de lijn
van de natuur
het leven weer op
kunnen pakken.
De natuur als houvast.
Hier is wat
aan het
gebeuren.
Mam haar vleugels
staan zo breed
en haar blik
is zo waakzaam.
(klik op het plaatje voor het filmpje)
Ja hoor
het is zover.
Mmm…….
niks van
zullen we het
eens proberen.
Hup…
gewoon volle bak
aan de slag.
Hé mam
er ligt er nog
één?
Ik snap het wel
deze twee
vragen de volle aandacht.
Maar ja
je nest zó achterlaten
en bevuilen?
Blijkbaar gaat
het leven verder.
Eten
groot worden
en leren
heeft nu de prioriteit.
(klik op het plaatje voor het filmpje)
En dat er nog wat
te leren valt!
Duikelen
je eten te pakken krijgen
en weer
elegant omhoog
kantelen
is wel een kunstje op zich :-).
Elk moment
van de dag
is prachtig
bij
zonsopgang.
bij
zonsondergang
iedere dag
blijft het verrassen
waar je ook kijkt
wanneer je ook kijkt
hoe vaak je ook kijkt
het is
en blijft
adem
benemend.
Familieomstandigheden
brachten ons naar Portugal.
Het liep effe
iets anders dan bedacht.
Naast de lijnen
de kleuren
en de vormen
van het hotel
in mijn vorige plog
was er ook
de geur
de ruwheid
en de zee
van Portugal.
We hebben
het noodzakelijke
het zware
en het beladene
met
het aangename
kunnen combineren.
Het is dan net
als het leven zelf
hard werken
dragen wat onvermijdelijk is
en
volhouden.
Maria de Ridder 