Tag: plusvariant

Geplaatst op

De plusvariant van mijzelf: keuzes maken

Hoewel wij op alle vragen antwoorden hadden gevonden, was het voor de buitenwereld nooit voldoende. Ieder antwoord riep dikwijls een volgende vraag op. In mijn zoektocht naar antwoorden op de vragen van de buitenwereld, heb ik boeken verslonden, bibliotheken afgestruind, opleidingen gevolgd en op een gegeven moment een oproep geplaatst in een landelijk blad met de vraag of er nog meer vrouwen leefden in een drierelatie. Waar liepen zij tegen aan, welke vragen kregen zij en welke antwoorden hadden zij? Ik was op zoek naar ervaring kennis en theorie op het gebied van relaties, ouderschap en samenleven.

‘Dit was op ons pad gekomen en we waren er simpelweg niet voor weggelopen: wij maakten er het beste van’

Antwoord op mijn oproep

Ik kreeg twee reacties op mijn oproep in het landelijke blad. Twee vrouwen die leefden met twee mannen en kinderen; als eenheid, als individu en als drieoudergezin. Ik vond veel herkenning in deze contacten en de verschillen hielpen mij om te ordenen, keuzes te maken en te zien wat ik wel en niet wilde. Ik kreeg antwoorden door deze gedeelde informatie, ik kon mijn eigen verhaal kwijt en leerde op deze manier om te gaan met de buitenwereld en de buitenwereld met mij. Dit was op ons pad gekomen en we waren er simpelweg niet voor weggelopen: wij maakten er het beste van. We waren ook niet de enigen.

 

Gevoeligheid, rechtvaardigheid en strijdlust

Van ons drieën voelde ik mij het meest verantwoordelijk: ik was degene die op zoek ging naar antwoorden, ik overzag wat we deden en ik zag de impact. De zoektocht tussen wat  van ons en wat van de buitenwereld was, was dan ook intens. Mijn gevoeligheid, die als kracht werkte in onze relatie, maakte dat ik situaties soms kilometers van tevoren zag aankomen. Ik wist wie welke vraag zou gaan stellen en wie zijn mening of oordeel al gemaakt had. Deze gevoeligheid is direct verbonden met mijn gevoel voor rechtvaardigheid en wakkerde mijn strijdlust aan. Het maakte mij productief, verbaal sterker en zorgde dat ik altijd een antwoord klaar had.

‘We hebben mogelijke gesprekken waarschijnlijk al meerdere keren in ons hoofd gerepeteerd’

Iedere dag een verbaal gevecht

Welke zaken doen er toe? Is het erg dat een kennis jouw leven afkeurt? Dat je baas het niet eens is met jouw thuissituatie? Wie (en wiens mening) doet ertoe, en wie niet? Zodra ik het idee had dat iemand iets zou kunnen vragen, stapte ik erop af en ging het verbale gevecht aan. Het was vermoeiend om met de wereld te strijden, het gevoel te hebben dat je jezelf moet verdedigen, en altijd maar uitleg moeten (en willen) geven.

 

Continu vechten met de buitenwereld

Wat je situatie ook is, zodra iemand iets aan te merken heeft op je leven, gaan we het gevecht aan. We willen onszelf beschermen, zorgen dat we kunnen antwoorden en we hebben mogelijke gesprekken waarschijnlijk al meerdere keren in ons hoofd gerepeteerd. Waarvoor? Als JIJ kunt verantwoorden wie je bent, hoe jij jouw leven invult en wie jij kiest als jouw familie; waarom zou de buitenwereld het hier dan mee eens moeten zijn?

‘Ik gaf mezelf de vrijheid om te kiezen voor het feit dat niet iedereen me aardig hoefde te vinden’

Keuzes maken: voor mezelf

Ik maakte de keuze dat ik alleen wilde praten over zaken die ik als fundamenteel beschouwde. Ik maakte de keuze om niet aanspreekbaar te zijn over onderwerpen die ik niet als relevant zag voor een ander om te weten over onze relatie. Ik besloot dat ik geen enkele reden had om onze relatie te verdedigen tegen anderen, zolang wij en de mensen in onze inner circle er gelukkig mee waren. Ik maakte de keuze om zelf de verantwoordelijkheid te dragen. Ik gaf mezelf de vrijheid te kiezen voor het feit dat niet iedereen me aardig hoefde te vinden of te begrijpen.

‘Aanpassing en gewenning, aan wat voor situatie ook, heeft tijd nodig’

JIJ bent de kapitein van je schip

Aanpassing en gewenning, aan wat voor situatie ook, heeft tijd nodig. Je kunt mensen niet dwingen om oké te zijn met jouw keuzes; zelfs niet wanneer je de argumenten voor jouw keuzes onder woorden kunt brengen. Mensen willen gerustgesteld worden, zonder medeverantwoordelijk gemaakt te worden voor jouw ‘situatie’. JIJ maakt de keuze, JIJ staat aan het roer van JOUW schip.

De lessen van zelfverdediging

Tijdens coaching gaan we in op wat jouw grenzen zijn. Jouw grenzen mogen ontdekt en verdedigd worden. Wanneer je fysiek wordt aangeraakt, terwijl je dit niet als prettig ervaart, geef je een grens aan en trek je je terug. Waarom doen we dat ook niet wanneer het om een verbale uiting of emotionele situatie gaat? Tijdens de lessen in zelfverdediging leerde ik dat ieder gevecht dat je voert een gevecht is met jezelf. Je mag ook stoppen met vechten met jezelf. Samen zoeken en vinden we een, voor jou passende, vorm om jouzelf te verdedigen.

 

 

Geplaatst op

De plusvariant van mijzelf: omgaan met aanpassingen

Ik ben iemand die oprechtheid belangrijk vindt en het liefst wil ik mijn binnenkant overeen laten stemmen met dat wat de wereld aan de buitenkant ziet. Als jong meisje heb ik het besluit genomen dat het gewoon een kwestie zou zijn van de juiste woorden gebruiken, de tijd nemen om iets uit te leggen en mensen bij je leven te betrekken. Ik wilde mensen meenemen in wat er was.

‘Voor mij werd ieder vermeden verbaal gevecht, een gewonnen gevecht in het behoud van de relatie’

Eerlijk en open; ook naar de buitenwereld

Het was vanuit de gedachte van oprechtheid, dat we de consequenties van onze drierelatie aanvaardden. We waren open en eerlijk naar elkaar en alles was bespreekbaar. Ook de vragen van de buitenwereld wilden we eerlijk beantwoorden, zonder ze uit de weg te gaan. Vanuit mijn innerlijke beweging ging het eenvoudig; er waren geen vragen waar ik geen antwoord op had. Ik had dezelfde vragen zelf stuk voor stuk doorlopen. Wanneer ik vragen aan zag komen, ging ik direct de confrontatie aan en ik ging niemand uit de weg. Wat ik was vergeten, was dat al die vragen van de buitenwereld helemaal niets met mij te maken hadden. Ik kon het op een acceptabele manier vertellen maar dat betekende niet dat mensen een manier vonden om ermee om te gaan. Mensen bleven vragen en ik bleef antwoorden.

Het was geen fysiek, maar een mentaal en vaak ook een verbaal gevecht. De lessen van Jiujitsu inspireerden mij om ZELF de keuze te maken en te stoppen met praten. Het was immers MIJN idee, dat ik eerlijk wilde zijn en dat ik mensen zou kunnen bereiken door te praten. Ik leerde dat ik mijn eigen overtuigingen niet altijd richting de buitenwereld hoefde te zenden. Het gevecht dat ik voerde was het gevecht met mijn overtuigingen, met mijzelf en de frustraties wanneer ik merkte dat mensen niet wilden of niet konden luisteren. Ik stopte met verklaren en uitleggen. Voor mij werd ieder vermeden verbaal gevecht, een gewonnen gevecht in het behoud van de relatie. Ik paste mezelf aan, zonder mezelf te veranderen.

”Hoe we het dan met de sex deden’ bleek interessanter dan de essentie van onze relatie’

Ook afscheid nemen hoort erbij

Zo kwam, op een bepaald moment, die meneer langs omdat hij wilde weten hoe het nu eigenlijk zat met ons. Deze meneer heeft de hele avond bij ons op de bank gezeten, vragen gesteld en antwoorden gekregen. Aan het einde van de avond ging hij naar huis met het gevoel dat wij een geweldige eenheid waren. Hij begreep alles wat we hem verteld hadden en vond ons aardig. Toen deze meneer terugging naar de groep, waar ook wij deel van uitmaakten, kon hij het niet goed onder woorden brengen en vanaf dat moment liet deze groep ons links liggen. We hebben met zijn drieën voor deze groep gestaan en ervaren dat een groep niet kiest voor de enkeling die afwijkt.

Ieder mens wil ergens bij horen, onderdeel zijn van een groep, we hebben de bescherming van onze systeem nodig. Dit besef heeft mij geholpen te bepalen waar ik mijn aanpassingen in kon maken. Het was de overeenstemming in eerlijkheid vanuit mijn binnen- en buitenkant die ervoor gezorgd heeft dat ik dit makkelijker leerde relativeren. Ik ben nog steeds hetzelfde meisje met al haar overtuigingen aan de binnenkant en heb een weg gevonden naar de buitenwereld.

‘Wat is de prijs die ik betaal voor wat ik doe; en weegt dit op tegen wat het mij oplevert?’

Niet iedereen is op zoek naar eerlijkheid

De meeste mensen zitten niet te wachten op eerlijkheid en openheid. Niet iedereen wil lastiggevallen worden met jouw waarheid of anders zijn. Mensen willen gerustgesteld worden. Mensen zijn nieuwsgierig naar wat afwijkt en eenieder heeft zijn of haar eigen vorm van nieuwsgierigheid. Weinig mensen vonden het boeiend wat wij als essentie van onze relatie zagen; ‘hoe wij het dan met de sex deden’ was eerder een punt van interesse. Wanneer je vertelt wat niet wordt gevraagd, is de kans groot dat je gesprekspartner je niet eens hoort. Dit maakte dat ik op sommige vragen gewoon een standaardantwoord gaf en dat er vragen waren waar mensen geen antwoorden op kregen.

 

Iedereen maakt eigen keuzes en draagt daar de verantwoording voor. Ik koos ervoor om dicht bij mezelf te blijven en op tijd aan de rem te trekken wanneer het ging om een conversatie in de buitenwereld. We stopten met onze relatie uit te leggen, ons te verklaren of mensen te overtuigen. We leefden wie we waren en waar we voor stonden. Zolang ik mijzelf en mijn systeem had, kon ik de wereld aan.

De sleutel tot aanpassing is te stoppen met zoeken naar goedkeuring of toestemming van de buitenwereld. Alles heeft zijn prijs en het is jouw keuze of je deze prijs wilt betalen. In iedere situatie en iedere keer opnieuw kun je jezelf vragen: ‘Wat is de prijs die ik betaal voor wat ik doe; en weegt dit op tegen wat het mij oplevert?” In mijn leven en in mijn coaching is dit essentieel.

 

Geplaatst op

De plusvariant van mijzelf: omgaan met verwarring

We zijn nu eenmaal verschillende mensen, met verschillende persoonlijkheden, visies, passies en karaktereigenschappen. In iedere relatie pas je jezelf wat aan richting de ander en als het goed is doet de ander hetzelfde. Aanpassen is essentieel voor het overleven van een relatie. Wanneer deze (kleine) aanpassingen je de mogelijkheid geven om een betere versie van jezelf te worden, hebben jullie hier beiden baat bij.

Zo ging het ook in onze drierelatie. Niet alleen groeiden wij naar een plusvariant van de tweerelatie, ook werd ik een plusvariant van mijzelf. Om me met deze plusvariant te verbinden, moest ik mezelf én opnieuw uitvinden én mijn relatie tot de buitenwereld opnieuw bepalen. Het betekende dat ik moest leren omgaan met de verwarring en de aanpassingen die hierbij kwamen kijken. Ik moest keuzes maken.

Voor dovemansoren

Een deel zijn van een drierelatie leverde verwarring op aan mijn binnenkant. De verwarring zat er niet in dat ik van meerdere mensen hield en daarvoor uit durfde te komen.

De verwarring zat in de vrijheid, tussen ons, om alles uit te spreken, dat we het eens waren over de essentiële zaken in ons gedeelde leven en we de intentie hadden om samen oud te worden. Ik vind deze vrijheid, om alles uit te kunnen spreken, al een zoektocht wanneer het om een tweerelatie gaat. In een drierelatie kun je die vrijheid begrenzen door je eigen mening te hebben, te weten wie je bent in wat je wilt, voelt, ziet en denkt; er was geen check bij de ander want er waren twéé anderen, twee heel verschillende anderen. Dit betekende dat ik regelmatig bij mijzelf te rade moest gaan waar mijn intenties vandaan kwamen. Die check zat en zit nog steeds heel fysiek in mijn lijf. Ik had al een hoge mate van gevoeligheid; deze ontwikkelde zich verder in onze drierelatie. Ik zag meer details, er waren meer invalshoeken en er werd een diversiteit aan emoties aangesproken. Het voelde of ik met 4 petten op zat: de pet die met ons drieën te maken had, de pet van mijn relatie met Mark, de pet van mijn relatie met Jorg en de pet van mijn relatie met mijzelf. Mijn geur werd scherper, mijn gehoor verbeterde, mijn ogen waren alerter en mijn hoofd draaide overuren; ik leerde sneller ordenen, schakelen tussen de petten en mijn koers bepalen.

‘Ik zou er echt niet tegen kunnen als er een andere man aan MIJN vrouw zat!’

 

De communicatie met én richting de buitenwereld leverde ook verwarring op. De verwarring zat ‘m niet in de vragen die ons gesteld werden. Deze verwarring zat ‘m in het feit dat er niet geluisterd werd naar onze antwoorden.

Wanneer ik mijn verhaal met de buitenwereld deelde, gaf iedereen er haar of zijn eigen invulling aan. Mijn antwoord bood anderen een basis om er met hun eigen ideeën invulling aan te geven. Ik deed mijn best om mijzelf te laten zien. Ik gaf mensen een inkijk in mij als persoon, wat er bij mij gebeurde, wat het me opleverde en hoe ik hiermee omging. Ik wilde mensen meenemen in ons verhaal, ik wilde zo graag laten zien hoe je jezelf kunt overstijgen en welke mogelijkheden dit met zich meebrengt.

Als mens was ik meer empathisch geworden, had ik meer begrip voor de beweegredenen van mensen en zag ik sneller de verbanden tussen oorzaak en gevolg. Dat was niet wat mensen wilden horen. Gaandeweg realiseerde ik me dat niet iedereen de behoefte voelt om zichzelf te overstijgen, of een betere versie van zichzelf wil zijn.

 

Je eigen verhaal door de bril van de ontvanger

Jij vertelt jouw verhaal vanuit jouw visie, jouw passie, jouw ervaring en jouw mening. De persoon die dit verhaal ontvangt, bekijkt dit vervolgens door zijn of haar bril: gekleurd met eigen visies, passies, ervaringen en meningen. Zo kan het gebeuren dat jij verhaal A vertelt, maar de ontvanger verhaal B mee naar huis neemt. Zo vertelden wij bijvoorbeeld over onze drierelatie en riep een vriend van ons luidkeels op een verjaardagsfeestje dat hij er echt niet tegen zou kunnen als er een andere man aan zijn vrouw zat. Hoewel wij spraken van een verhaal over liefde, toewijding en gedeelde verantwoording, ontvingen vrienden het soms compleet anders.

‘Mensen maken zich vaak druk om de buitenkant. Een buitenkant gekleurd door de eigen normen en waarden, ervaringen, meningen en karaktereigenschappen’

Vergaarbak van begrip

Iedere munt heeft twee kanten en zo ook de reactie van de ontvangers van ons verhaal. Waar we door sommigen gezien werden als iets wat zij nooit zouden begrijpen, werden we door anderen juist ineens gezien als een vergaarbak van begrip. Want als wij ons in een drierelatie bevonden, zouden we alles dat afweek of anders was moeten kunnen begrijpen, toch? Zo werden we in no-time overweldigd door allerlei verhalen. Een vrouw die haar verhaal kwam doen nadat ze ontdekt had dat ze biseksueel was, of de vrouw die advies kwam halen over wat te doen met haar vreemdgaande man. Want ja, wij zouden dat toch zeker moeten begrijpen.

Beoordeel een boek niet naar de kaft

Met regelmaat maakt een mens zich druk om de buitenkant, gekleurd door eigen normen en waarden, ervaringen, meningen en karaktereigenschappen. De buitenwereld is druk met het opmaken van een eigen mening, waardoor vergeten wordt te kijken naar de dingen die er echt toe doen: liefde, begrip en verbintenis. In deze periode van verwarring, een periode waarin mijn hoofd overuren maakte, leerde ik naar verbanden te kijken. Sinds mijn training als HSP-begeleider (hooggevoeligheid) ben ik vaardig in het onderscheiden van emoties, kan ik voelen waar en welke emotie zich in mijn lijf bevindt, hoe ik weg kan blijven bij emoties die niet van mij zijn en maak ik een keuze voor de vorm waarin ik mijn emotie uit. Beoordeel een boek niet naar de kaft. Wanneer je de moeite neemt om het verhaal te lezen en de emotie te beleven, overstijg je de oordelen en werk je aan een betere versie van jezelf.