De wereld
staat even
stil.
Wonderbaarlijk
troostrijk
en eigenlijk
zó gewoon
gaat de natuur
zijn ‘eigen’ gang
niet onder de indruk
van de wereld
waardoor we straks
in de lijn
van de natuur
het leven weer op
kunnen pakken.
De natuur als houvast.
Door de grote droogte
van zomer 2018
maakt onze tuin
een transitiemomentje door.
Sommige planten
zijn verdwenen.
Hadden worteltjes
die niet diep genoeg
geworteld waren.
Mijn boompioen
heeft het overleefd
en doet het beter dan ooit
met zijn 6 + 3 knoppen.
Het riet
aan de rand van het terras
heeft het ook
overleefd.
Helaas.
De wind zorgde
voor nieuwe passanten
(ik neem aan dat deze
niet gesprongen is)
veel
is in
grote getale
aangevoerd.
Niet alles tot
mijn grote vreugde
wat ik
met wortel
en al
eruit haal.
Maar dan nog
is het hardnekkig
Mijn tuin
moet de uitdaging aangaan
om zichzelf opnieuw
uit te vinden.
Ik help een beetje
maar niet al te veel.
Ik geloof in transitie
uitdaging
en aanpassing.
Niet alleen mensen
maar ook tuinen
veranderen niet
en passen zich aan.
Vandaag ‘moet’ het gewoon gebeuren.
Want kijk, zo zag er uit.
Of ‘niet’ uit, eigenlijk.
Zo ziet er het nu uit.
Onkruid vrij.
Het hoeft niet allemaal spic en span.
Beetje geleefd mag het er wel uitzien.
De Anemoontjes zijn mijn favoriet.
Ineens hebben we een gast.
Hier hebben we hem al een beetje opgelapt.
Hij was tegen het raam gevlogen.
Een hersenschudding?
Gelukkig staan zijn oogjes redelijk helder.
Kijk maar.
Het kwam ook weer helemaal goed.
(zie het filmpje)
Nou zijn de meningen verdeeld,
is het nou een Tjiftjaf of een Fitis?
