Wat er zichtbaar is voorbij het lelijke van echt ‘ECHT’ oud zijn

Mijn vader J.
ligt in het ziekenhuis.

Hij heeft vorige week
zijn heup gebroken
en dat is
voor een bijna 91 jarige man
met veel fysieke belemmeringen
een ware uitdaging.

Samen met mijn moeder B.
hadden ze een fragiel
maar stabiel
en evenwichtig leven
gebaseerd op 65 huwelijk
liefde
trouw
en loyaliteit.

Door de val
de gebroken heup
en de operatie
is dat evenwicht verstoord.

Wanneer je niet meer
de beschikking hebt over
je fysieke krachten
de regie over je eigen lijf
en niet meer de snelheid 
in je reacties
zorgen de consequenties
van ouderdom
dat lelijke
en belemmerende
voor een vertraging
voor een afstand
naar de wereld
waar hij nu
noodgedwongen
deel van uitmaakt.

Het ziekenhuis.

Mijn vader 
wil weten wat er gebeurt
vraagt de reden van iets
en wil een stuk regie
maar in de wereld van het ziekenhuis
is 
te veel vragen
naar het ‘waarom’
niet handig
is er een limiet aan tijd
aan mogelijkheden.

Mijn vader heeft
die consequenties
te aanvaarden.

Het is een lelijk
schokkend
en confronterend proces.

Dan
is het ontroerend
om te zien
hoe mijn ouders
twee ÉCHT oude mensen
die zo hard werken
voor hun gezondheid
hun snelheid in verstand
en hun bestaan in de wereld
elkaar nog steeds weten te raken
met kleine gebaren
en woorden.

B. die tegen J. zegt: ‘Ik hou van je’.
J. die zegt: ‘Gelukkig maar, ik ook van jou’.

Het is prachtig
en zichtbaar
hoe 65 jaar liefde
vertrouwdheid
en wederzijds respect
dwars door de lelijkheid
van ouderdom
van aftakeling heen breekt
en
met een gestolen kus
hun liefde zichtbaar maakt
in een wonderschoon ‘samen’.

Ik ben trots op mijn ouders.
SUPER trots.
J. en B.: ‘Ik hou van jullie!’

Als je -ECHT OUD- bent, ben je niet lelijk meer, behalve voor mensen die het niet begrijpen.

Wat is ‘ECHT OUD’?
Wat is OUD?” vroeg het konijntje op een dag, toen ze naast elkaar lagen, vlak bij de haard in de kinderkamer. “Betekent het dat je van binnen iets hebt dat zoemt en van buiten een palletje?”
“Oud is niet hoe je gemaakt bent,” zei het leren paard. “Het is iets dat met je gebeurt. Als je een leven lang leeft, je je aangepast hebt aan een wereld vol veranderingen en je eigenlijk alles al meegemaakt hebt, dan wordt je ECHT OUD!”
“Doet dat pijn?” vroeg het konijntje.
“Soms wel,” zei het leren paard, want hij sprak altijd de waarheid. “Als je ECHT OUD bent, dan geef je er niets om dat het pijn heeft gedaan.”
“Gebeurt het allemaal ineens, net als opgewonden worden?” vroeg het konijntje, “of stukje voor stukje?”
“Het gebeurt niet allemaal ineens”, zei het leren paard.  “Je wordt het gewoon. Het duurt een hele tijd. Daarom gebeurt het niet vaak met dingen die gemakkelijk breken, of scherpe randen hebben, of heel voorzichtig behandeld moeten worden. In het algemeen ben je tegen de tijd dat je ECHT OUD wordt, meestal kaal geknuffeld, zijn je ogen er uit gevallen, bengelen je poten erbij en zie je er haveloos uit. Maar dat geeft helemaal niets, want als je eenmaal ECHT OUD bent, ben je niet lelijk meer, behalve voor mensen die het niet begrijpen.
Vrij vertaald naar:
‘Wat is ECHT?’
Het fluwelen konijn
Marjory Williams 1920

Mijn ouders zijn oud
-ECHT OUD-

Mijn vader J.
wordt eerdaags
89 jaar

mijn moeder B.
eerdaags 88 jaar.

Dit plogje gaat over
mijn vader en moeder
niet over oud zijn
of oud worden
maar
over mijn ouders die samen -ECHT OUD- zijn.

Niet over hun gebreken.
Niet over de verliezen die bij het ouder worden horen.
Niet over hoe lelijk oud worden is.

Want die gebreken
die verliezen
en het lelijke
is zichtbaar
in alles.

In hun handen

die niet meer

het fijne werk

kunnen doen
of af kunnen maken.

Ouder worden gaat over
de regie blijven voeren
aanvaarden wat onveranderbaar is
keuzes maken
zorgen dat je het samen goed hebt
en bij de tijd blijven

door gezond te leven

goed te eten

volgen wat er in de wereld gebeurt

jezelf blijven uitdagen

je blijven verdiepen

mee te gaan

met de tijd

en altijd
ALTIJD nieuwsgierig te zijn.

Later?
Later
als ik groot ben
wil ik
net als mijn vader en moeder
oud
-ECHT OUD- worden!